ειναι καιρος τωρα που προσπαθω να κρυψω απο τα ματια του κοσμου το γλυκο πονο που αισθανομαι για σενα..
θαθελα να τον εκρυβα και απο εσενα την ιδια γιατι φοβαμαι μηπως σε δυσαρεστουν τα τρυφερα μου αισθηματα..
πιστεψε με μα και αν το θελω δεν μπορω να το κανω..
καλη μου φιλη..
ειμαι βεβαιος πως εχεις νοιωσει τι μου συμβαινει...
ομως λυπησου με..
μην με κρατας σε αυτη τη βασανιστικη αγωνια μου για σενα...
πεσμου μου ψυχη μου τι σκεπτεσαι για μενα..
να ελπιζω η οχι..
προτιμω να γνωριζω την καταδικη μου.. παρα να εχω ψευτικες ελπιδες...
ησουν τοσο περηφανη για μενα.. και ηταν αυτο η πιο μεγαλη ευτυχια της ζωης μου..
και ας κατωρθωσα να σου παρω εστω και απο μακρυα λιγες λοξες ματιες σου με ενα κρυφο σου χαμογελο..
μα τωρα..
με βασανιζει η ανεξηγητη σιωπη σου..
τωρα φιλη μου που κοντευει να με πνιξει η απονια σου πες τι εγιναν ολες εκεινες οι υποσχεσεις..??
πως εβιαστηκε τοσο να δυση το λαμπερο αστερι της ελπιδας μου..
λυπησουμε και γραψε μου......
Ε!
υγ. φιλοι μου δεν εχω αλλο τετραδιο να γραψω...
ακουει κανεις..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου