μαγισσα μου..
ξερεις να πληγωνεις με πληγματα που ποτε δεν τους ξεφευγει ο στοχος.
αλλα δεν διατρεχεις τον κινδυνο να σε κατηγορησουν ποτε για παρατολμη παλληκαρια.
πραγματι τα βελη σου ριχνονται παντα στο καταλληλο στοχο τοπο και χρονο..
και με τοση ομορφη χαρη ωστε δεν εχω την δυναμη να αμυνθω ουτε το κουραγιο να τα αποκρουσω..
προξενουν ταυτοχρονος πονο και ηδονη και αυτο που τους δινει μεγαλυτερη αξια ειναι το οτι δεν ειναι καθολου επικινδυνα.
μολις με πληγωσουν βαζουν αμεσως επανω στην πληγη φαρμακο..
τα χθεσινα μου εγκωμια με κανανε να πω την αληθεια και τωρα η σιωπη σου με κανει ταπεινοφρονα..
γιατι η τολμη μου δεν εχει φοβο με αυτα που σου εγραψα ηταν ολα αληθεια.
τωρα ομως κατι με προειδοποιει τον κινδυνο που διατρεχω οταν λεγω την αληθεια με τη σιωπη σου..
δυσκολο το εργο να σου απαντησω γιατι φοβαμαι το πνευμα σου οπως και εσυ θα περιγελας αναμφισβιτητα με το δικο μου..
αλλα οχι για παντα ωραια μου μαγισσα..
σε λιγο ο φοβος μου εξαφανιζεται οταν σκεπτομαι τις στιγμες αυτες της καλωσυνης σου και της επιεικειας που συχνα ειχες για μενα..
και αναλογιζομαι οτι τα αισθηματα της καρδιας μου δεν ειναι καθολου κατωτερα απο την αξια σου..
που δεν θα παψω να την θαυμαζω με το φλογερωτερο μου θαυμασμο..
αναγνωριζω οτι σε κυριευει δειλια και σιωπη επειδη εχθες σου εγραψα τολμηρα...
σημερα ομως σιωπη γιατι...??
Ε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου