απλα ετσι μονο για μενα.. σημερα που γεννηθηκε η μελαγχολια μου..!!!

----------
μονος μου καθομαι βουβος και κοιτω τον τοιχο μου..
ειμαι με το ονομα Ε! πολυτελεια..!!!
μονος μου ζω...
φατσα στυφη χερια βαρεια ολο γραμμες που τις χαραξαν ο πονος και ο χρονος εδω μεσα..
μιλω αργα  χοντρα χωρις τελειες  τονους και σημεια..
γεματος αναπνοες βαρειες και ρογχους..
εμενα φιλη μου που με βλεπεις παντα ημουνα ο ιδιος..δεν αλλαξα δεν εγινα ποτες ουτε μικρος ουτε μεγαλος...
φλογερος πυρπολητης των συνδικατων λαικος της εργατιας και συντονιστης για ανθηρες απεργιες τοτε..
θεριζα τους αγωνες με το σφυροδρεπανο σαν εκλεγμενος μαχητης και αδιαφθορος στα αντιπολιτευτικα εδρανα..
ανθρωπος ευγενης και προσενης με πασα ταξη και επιμελεια στη ζωη μου..
με τη συνειδηση μου παντα καθαρη..
τωρα..
τσαλακωμενος στο περιθωριο της κοινωνιας.. στιγματισμενος ανεργος.. αποπροσανατολισμενος αιθεροβαμων στο περιθωριο συνομιλιων ολου του περιγυρου μου.
ραγιζουν οι διαδρομες μου ξεσκιζονται τα πανια. και δεν μου πιστωνεται περιθωριο λαθος.
μοιαζω παραμεθοριος ξεχασμενος και σιχαινομαι το περιθωριο..
μια παλια μου φιλη με αποφευγει λες και ειμαι χτικιο..
οι φιλοι μου εχουν χαθει απο τοτε που μπηκα μεσα ισως δεν ξερουν πως να αντιμετωπισουν την κατασταση.
δεν τους αδικω ουτε κακια τους κρατω..
παλιοι φιλοι και συγγενεις ουτε να ακουσουν για μενα εκτος απο μερικους που ο οικτος τους κυβερνα..
και ας εχω δικιο με οτι εγινε με την αδικια μου..
ποιος ομως ειναι ο ενοχος..?
ποσο αθωοι ειμαστε ολοι..?
οσο για τους φιλους εδω μεσα ας πουμε με βλεπουν σαν ηρωα με τα καλα που τους κανω..
μια γκομενα που αγαπησα χειραφετησε τον εγωισμο της φευγοντας..
ουτε ρωτησε ποτε αν ζω..
συνεχιζω τη ζωη μου μονος μου..
δεν ειμαι πια λυπημενος ουτε απογοητευμενος. δεν κρυβω ομως και τον πονο μου που εχω...
πολλες οι στιγμες αισιοδοξιας που με κυβερνουν..
και δεν πιστευω σε διαβολο και σε κανεναν τωρα..
μονο στο Χριστο μου..
προβλημα δυσεπιλυτο εχει γινει η υποσταση μου..
μεσα στους 4 υγρους τοιχους αναγκαστηκα να φιαξω ενα κοσμο μοναχικο.
περαν τουτου εχω την λοξα να θαυμαζω σαν χαζορομαντικος τον ηλιο καθε αυγη που ανατελλει.
αιωνια απλος και αθεραπευτα ρομαντικος χανομαι σε ενα νεφελωμα καθημερινης ασεφειας...
πορφυροχρυσες οι επαλξεις μου κλεινουν το δρομο το πεταγμα προς την ελευθερια μου..
εχω ομως την αγαπη ολου του κοσμου. και γραφωντας καθημερινα  η μοναξια μου πεθαινει καθε βραδυ..
και το πρωι που βγαινω στο προαυλιο..
παντα φρεσκοξυρισμενος  φορω το βαρυ μπουφαν μου ριχτω στους  ωμους μου το τσιγαρο στο χερι μου και ενα γοητευτικο χαμογελο σε ολους δινω..
την πικρα τους την ζωγραφιζω. απορριπτοντας τον πονο τους με οπλο το μοναδικο θαρρος τους λεω..
και ολοι με φωναζουν...
γεια σου πολυτελεια.. γεια σου Ε!  γεια σου νυχτολουλουδο...
γεια σου και σενα απαντω..ονειρο πιαστω η ζωη μας περιμενει.. τους φωναζω..
προσοχη ομως.. δεμενος σε αρμα της αναγκης και ελευθερος μαζι δεν γινεται...
και τελος.. πιστευω σε σας φιλοι μου που μου δωσατε στο πονο μου ζωη να μοιραστω τις στιγμες μου...
απλα ετσι για μενα γιατι ετσι γεννηθηκε η μελαγχολια μου..
Ε!