Συγνωμη... Συγνωμη.. Συγνωμη...

συγνωμη...
συγνωμη που δεν καταφερα να κλειδωσω την σκεψη μου..
και να σφραγισω το στομα μου..
να μην μου ξεφυγει το ονομα σου....
που πανω στους πονους μου χαθηκα..
και σε φωναζα..
τωρα..

..πληγωμενος στην αγκαλια της νυχτας..
και ξαπλωμενος στο κρεββατι του πονου εδω στο  νοσοκομειο  αναπολω...
τα λαθη μου και τις στιγμες του χθες.
διαχυτος ο πονος μου στη ψυχη μου απο το λαθος μου που εκανα...
φωναζοντας μεσα στο πονο μου το ονομα σου..
περιλυπη η ψυχη μου τωρα φωναζει..
συγνωμη..
και ενας βαθυτατος λυγμος βγαινει απο την καρδια μου.
θελω να βουτηξω τα χερια μου στο μελανι της ψυχης μου και να φωναξω δυνατα..
συγνωμη...
συγνωμη για το ονομα σου που φωναζα..
οι μεταβασεις απο τους πονους μου με θαμπωσαν και τωρα η παρουσια σου εσβησε σαν το δειλινο.
ανημπορος τωρα μεσα μου να σε δω να σου φωναξω συγνωμη.
ματωνουν τα χερια μου και η ψυχη μου για το λαθος μου..
τωρα..
το δωματιο εδω θαμπωσε απο τις ανασες των σφαλματων μου.
το μεσα μου ειναι αδυνατο να σβησουν τους τυπους των πληγων μου..
και οσο και να θελω δεν μπορω να βρω τον εαυτο μου..
το εχασα και εγινε αβυσσος..
θα μαζεψω τα λαθη μου ομως..
απο το χτες σαν ψιχουλα και τα μουσκευω στο σημερινο μου δακρυ..
και σου φωναζω δυνατα..
συγνωμη...
συγνωμη...
συγνωμη...
Ε!