Το Γραψιμο Φανερωνει Μοναξια..

-το ξερω..
το γραψιμο φανερωνει μοναξια...
μα εγω την μοναξια δεν την φοβαμαι..
και παντα με υφος αναντιρρητο καθομαι και γραφω μην εχοντας και τιποτα αλλο να κανω εδω μεσα που ειμαι.
γραφω για να πεισω τον εαυτο μου οτι μεσα στην εσωτερικη σιωπη που εχω και στην εξωτερικη μοναξια που υπαρχει εδω..
ολοκληρωνεται νομιζω ολο το εναροτικο μου ειναι..
γιατι νοιωθω οτι επικοινωνω ενωπιος ενωπιω με το ανωτερο πνευματικο ον που κατοικει μεσα μου εντος μου..
και για να πεισω τον εαυτο μου λεγω..
οτι μονο οταν η αληθεια που δημιουργειται στην μοναξια πληρωθει απο το ενσυνειδητο λογο  μου
η επικοινωνια μου με τον εξω κοσμο ολοκληρωνεται.
και η σιωπη μου γινεται ομιλια..
γραφω ομως χωρις να φερθω ιεροσυλα  ποτε στα γραφτα μου που τοσο αγαπω.
αλλα γνωριζω καλα οτι η προσωπικη εμπειρια που εχω η και που γραφω δεν μεταβιβαζεται.
και να τα αθωα ματια μου των σαραντα οχτω χρονων εχουν δει πολλα..
εχουν ακομη να δουν και αλλα πιο πολλα και να βιωσουν περισοτερα ακομη..
και οταν τα διαβαζω βλεπω να δενεται αρρηκτα στην ψυχη μου ολο μου το γραψιμο..
διαπερνουν την μνημη μου και αναδευουν τις θυμησες που ειναι παντα γραμμενες αναξιτηλα εδω στα ημερολογια μου.
Ε!