...αγαπητε εαυτε μου..
αγαπητο νυχτολουλουδο
τωρα που θα αποφυλακιστεις και βγω εξω με το καλο..
η ευχη απο ολους ειναι μια..
καλη κοινωνια..
τοσο καιρο απο το χωρο το κλειστο που ημουν θα πω μοναχα απλα ευχαριστω..
και εξω που θα ειμαι ελευθερος θα περπατησω και λιγακι να φιλοσοφησω τα λαθη και τα παθη μου να μην τα ξανακανω..
ξερω θα δω προσωπα γνωστα που γνωριζω απο παληα αλλα εδω πρεπει να προσεξω γιατι μπερδεματα δεν θελω να ξαναεχω.
και σε καθε μου συναλλαγη θα εχω καχυποψια και πυγμη μεσα μου..
δεν ξερω αν ο κοσμος εξω ειναι κακος η εγω εγινα σκληρος.. αλλα.
συναισθημα δεν θα δινω σε κανενα. γιατι πιστευω τωρα απο εδω δεν μοιαζω πια με κανεναν.
και οταν ο αλλος μου θα μιλα θα προσεχω παντοτε καλα τι λεει..
γιατι μπλεξιμο με λογια παγιδες για μενα θα κρυβουν μεσα τους ψευτικες ελπιδες...
και οταν ολοι με νευματα γεια σου φιλε τη κανεις απο συνηθεια θα μου λενε.
θα τους αποφευγω με ακεφια και με κατηφεια..
και αν η ζωη που θελω να ζησω μοιαζει με εκκρεμες αγωνιας..
τα ονειρα μου θα τα εχω δεμενα.
και απο τις ελπιδες μου η τις χαρες μου σε κανεναν...
και τωρα εξω στην κοινωνια.
σαν μικρος δαυιδ και λευτερος που θαμαι την ζωη πρεπει να κερδισω.
δεν πρεπει να μεινω δεσμιος σε μια εποχη ονειρων.
ουτε και στη σκεψη μου ναυαγος..
αλλα ουτε νοσταλγος ελπιδων..
και ας ειναι εξω νομιζω εποχη δακρυων..
και να θυμαμαι παντα μα παντα..
του τοσους μηνες εδω μεσα κλεισμενος που η ψυχη μου εχει ματωσει...
να θυμαμαι παντα την αργω της φυλακισης μου που με εχει σημαδεψει..
και τωρα βγαινοντας με ηρεμια να αντικρυσω την ποθητη μου ιθακη και τη ζωη που λαχταρω..
και τωρα εαυτε μου..
πρεπει να αλλαξω την ευχη μου..
και να την κανω συμβουλη μου..
οπου βρεθω και οπου ναμαι την κοινωνια πρεπει να φοβαμαι...
σε προσμενω ελευθερια μου..
και να πω πρωτος εγω..
καλη κοινωνια βρε...
νυχτολουλουδο..
Ε!
Την φράση την λέμε στο χωριό μου σε κάποιον ο οποίος για δικούς του λόγους απουσίαζε για καιρό από την πιάτσα-είχε γίνει ακοινώνητος-και ξαφνικά εμφανίζεται στα καφενεία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλαδή "Με το καλό,να ενταχθείς και πάλι στην κοινωνία".
Θυμάμαι που ο πατέρας μου κλείνονταν στο σπίτι γιατί δεν μπορούσε να βαδίσει. Υπέφερε από ουρικό οξύ, πρισκόταν το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού του.
Μάταια οι φίλοι στην ταβέρνα τον περίμεναν για κανά κρασάκι.
Όταν μετα από ένα μήνα περίπου, αισθανόταν καλλίτερα, έβγαινε στην αγορά, στηριζόταν στο αριστερό υγειές πόδι, σήκωνε το πονεμένο δεξί και με το εξωτερικό της δεξιάς παλάμης του χτυπούσε ελαφρά το πάσχον μεγάλο δάγτυλο.Ήταν σαν να έλεγε σους φίλους:
-Το πρόβλημα πέρασε και πάει. Είμαι έτοιμος για πολύ κρασί στο Τσικουνίδα την ταβέρνα.
Σημειωτέον ότι κατά την διάρκεια της απουσίας, "το είχε κόψει εντελώς".
Και οι φίλοι του απαντούσαν: -Άντε και καλή κοινωνία.