Μεσανυχτα..

μεσανυχτα..
το φεγγαρι ασημενιο εκει στον ουρανο..
μεσα στη βελουδινη αγκαλια του οπως ειναι..
τ' αστρα  λαμπερα κανουν μερα τουτη τη νυχτια εδω πανω.
μεσανυχτα ειναι τωρα που γραφω και η καρδια μου παλι ποναει..
γιατι με γρατσουνισε το νυχι της σκεψη σου..
μεσανυχτα και η ψυχη μου σπαρταραει..
γιατι μου καρφωθηκε ενα κατι μεσα στην καρδια μου..
μεσανυχτα και η πληγη μου που εχω λυσσομαναει..
γιατι με κτυπησες εσυ με την απουσια σου..
τουτη ομως την ομορφη ασημοστολισμενη νυχτια δεν εχω υπνο..
ξερω οταν σβησει το τσιγαρο μου και διαλυθει ο καπνος. στη σκεψη και μεσα μου αρχιζει
ο οδυρμος της ζωης μου..
και αν καπνιζω απο τ'αγρια χαραματα βαρια τσιγαρα.. εδω το μικρο μου τασακι εχει γεμισει..
στο μικρο μου χωρο εδω το λιγοστο μου φως τρεμοπαιζει..
και αυτα που εχω γραψει εκει στο τοιχο απο την καπνα εχουν σκοτεινισει..
ασυλληπτα με πληγωνει η μοναξια και η σιωπη εδω μεσα..
και αν ειμαι μονος εχω παρεα το φεγγαρι μου που μου ασημωνει τα γραφτα μου..
τωρα που σου γραφω.. προσπαθω να συλλεξω τις λεξεις μου μια μια που τις βλεπω αμετρητες να ειναι τωρα τα μεσανυχτα για σενα..
ποτε θα παψεις να ερχεσαι εδω την νυχτα.
και να μου ληστευεις τα ονειρα μου..
Ε!