Πληγη Διχως Ονομα...

Μεσανυχτα που γραφω και..
Σαλευει το μυαλο μου αυτη τη νυχτα..
χαμενη αναζητηση στο πελαγος της μοναξιας μου και στο πονο μου..
η αστεφανωτη σκεψη μου αποψε..
ανεγγιχτη η μορφη σου μεσα στο μυαλο μου εσυ συνεχεια να εισαι.
αρωματισμενη του στηθους μου εξεγερση που στεφανωμενη ζης με το ονειρο της.
κομματιασμενα τα ονειρα μου τοτε που μεσα απο εδω σου προσεφερνα..
τα γραφτα μου ολογυμνα  ξαπλωναν στο κρεβατι μου εδω τοτε που η γυναικεια σου ματια με παθος με υπερασπιζοτανε..
σαν με ακουμπουσες με τη σκεψη σου..και εγω χαιρομουν τη χαρα μου..
θυμασαι..
τωρα μονο ο πονος της θυμησης σου καλπαζει παλι εδω που ειμαι..
τιμονιερης του πονου εσυ φιλη μου. και δεν μπορω να σε εμποδισω..
σβυσμενη η ελπιδα μου τωρα της στεφανωσης και της χαρας..
παρουσα παντα η απουσια της χαρας σου..
και θυμωμενη η νυχτα μου πνιγει ολα τα γραφτα μου στο τυλιγμενο μαυρο του ουρανου....
μαζευω τον πονο της ψυχης μου το σπασμενο σταυρο της ελπιδας μου..
και ολα τα πονεμενα μου γραφτα.
και τα κρυβω να μην δεις κανεις την πληγη και  την θλιψη μου ποτε...
Ε!