το Φορεμα της..

Την κοιταζω...
κρυος ιδρωτας αισθανομαι να τρεχει στο μετωπο μου..
δεν θελω να το πιστεψω..
αλλα αισθανομαι ομως οτι θα συμβει..
την κοιταζω να το περιεργαζεται να το χαιδευει ..
και η ανασα μου κρυβεται..
το αιμα μου παγωνει..
την παρατηρω καθως σιγα σιγα στρεφει το προσωπο της προς εμενα..
και πιανω τον εαυτο μου να προσευχομαι..
θεε μου κανε να μην εχει εκεινο το βλεμμα της...
το βλεμμα της θετικης αποφασης..
εκεινη αταραχη δεν εχει καταλαβει τιποτα συνεχιζει να το χαιδευει και καθως γυριζει προς το μερος μου..
εχει ενα χαμογελο στα χειλη της που με τρομαζει...
κρατωντας το στο χερι της μου δινει ενα φιλι..
αυτο ειναι μου λεει..
 μου αρεσει πολυ θα το παρω..
και εκει ξεκιναει το δικο μου μαρτυριο...
μου ειναι δυσκολο να εξηγησω την ουσια του φορεματος της..
ενα φορεμα επωνυμο και πανακριβο..
την εικονα που μου εδωσε στην εμπνευση  τη σχεδιαση και ποσο ομορφο ειναι..
ενα φορεμα που θα ταιριαζε να ειναι φορεμενο σε γυναικες δυναμικες.
δυναμικες αλλα και πανεμορφες μεσα στη σκληραδα τους..
γνωριζω οτι ενα φορεμα τοσο εντυπωσιακο απο μονο του και λαμπερο που μονο μια γυναικα εντυπωσιακα ξεχωριστη..
μπορει να το αναδειξει σε ολη του τη μαγευτικη λαμπροτητα..
ακομα ομως δεν καταλαβα πως λοιπον αυτη η  μικρη φιλη μου..
που ειναι σαν μιση μεριδα ανθρωπος...
 ενα πενηντα υψος  ξυπολητη.. αδυνατη..
και με μονο χρυσο αξεσουαρ το σταυρουδακι της απο τα βαπτισια της..
που μονο αυτο εχει και φοραει..
θελει να μεταλλαχτει τωρα..
στη θεα αρτεμης...
αφου ειναι ομορφη και χωρις αυτο το φορεμα..
ειναι κατι που και η ιδια δεν καταφερε να το καταλαβει ποτε...
Ε!