Ομιλουσα Σιωπη μου...

Φιλη μου καλη..
εχω ξεχασει ποση γοητεια περιεχει η νυχτα στην απλοτητα της..
τωρα που το καταλαβα με εχει κυριεψει μια βαρια  μεγαλη σιωπη εδω μεσα..
βεβαια το φεγγαρι απο ψηλα με προετρεπε να γραφω συνεχεια..
να ζησω ας ειμαι εδω που ειμαι..
παρολου αυτα σε θυσιασα απο εγωισμο για να φαινομαι τιμιος στη ζωη μου..
αφου γνωριζω ακομη και η ηθικη ειναι υποθεση χρονου..
θυμασαι ειχαμε στησει ενα κοσμο δικο μας τοτε που μου εγραφες..
που μου μιλουσες..
ενα κοσμο δικο μας μυθιστορηματικο και θεατρικο στον οποιο γιναμε τοτε πρωταγωνιστες..
και δυστυχως απο τοτε που εφυγες απο εδω μονο θεατες ειμαστε..
θυμαμαι με ποση ευχαριστη ανησυχια παντα σε περιμενα να ερθεις..
δε ξεχασα ομως το καθε αγγιγμα σου το τοτε ελαφρυ σαν πουπουλο που ειχες..
και ποσο πολυ φορτωμενο ηταν απο επιθυμια..
ηταν για μενα σαν να πληρωνα για ενα βραδυ με ενα νομισμα  μελλοντικης ζωης..
τωρα ισως πρεπει να ψαξω εναν αλλο τοπο οπου να μπορω ν'αγαπω και να γραφω οτι διαλεγω στη ζωη μου..
τωρα ομως η ιστορια μου ξερω ειναι υποφερτη επειδη ειναι και δικη σου ιστορια..
τωρα εδω μεσα στη μοναξια μου ο θεος μου φαινεται πιο μακρινος..
γνωριζω πως οτι ειναι νεκρο ξαναγυριζει πισω στη ζωη..
ποναω σημερα παλι που σου γραφω για αυτο αποψε δε σε ψαχνω να σε βρω στο φεγγαροφωτο..
βλεπεις και εσυ το φεγγαρι δε μας βοηθησε γιατι δεν ηταν εδω μαζι μας..
ειχε φυγει απο νωρις ..
οπως εφυγες και εσυ...
Ε!