Δακρυζω...

Εξω η νυχτα εχει φερει μια βαθια μωβ αποχρωση..
ταφικη σιωπη εξω ακομα και ο θορυβος των σταγονων γεμιζει σιωπη..
ειμαι συνεχεια μονος μου εδω..
αναζητω τη μοναχικοτητα και τη σιωπη απο τους αλλους..
ισως να ειμαι θυμα της αδικης ζωης μου..
τελευταια ομως τα ματια μου και το προσωπο μου δεν λενε ακριβως το ιδιο πραγμα..
παροτου η αγαπη και η σκεψη μου για σενα εξακολουθει να τρυπαει το σκοταδι .
με την ιδια μανια που οι λογχες μου τρυπουν τον ουρανο..
εξω σκιερες αορατοι εραστες στεκουν πανω απο τη λυπη μου..
και την αξιοπρεπεια μου..
κινουνται αναμεσα στο φως και στο σκοταδι..
σαν στιγμες που ερχονται αναδρομικα για να στοιχειωσουν την ονειροποληση μου..
αφου καθε κυτταρο του κορμιου μου ηταν μια φωτια του ερωτα..
τωρα το γελιο μου πετρωσε και μεγαλωσε ο πονος μου πολυ..
σαν φωτοπλημμυρα και φεγγοβολητο του απειρου..
να ξερεις ολα αυτα μαζι ησουν εσυ..
και κατι ακομα..
οταν μια ομορφη φλογα σβηνει ο καπνος μπαινει στα ματια μου..
και δακρυζω...
Ε!