η Πρωτη μου Μερα μεσα...

Οταν περασα τη σιδερενια πορτα της φυλακης..
 και εκει τη μικρη σκοπια που υπαρχει..
η ζωη μου σταματησε για εξω..
μαζι με τη χαρα τη στοργη που ειχα την αγαπη και το φως μου..
και απο εκει και περα ενας ισκιος βαρυς και ενας ηλιος θαμπος  ηταν μονο για μενα..
εδω μεσα..
και ενας μονο Θεος ο λυτρωμος το κουραγιο..
η ζωη εδω μεσα ιδια παντα και η ρουτινα σκληρη να ειναι..
το ιδιο τελος καθε αρχη και καθε μερα οπου και να παω η οπου σταθω τα ιδια παντα..
η μεσα στο μικρο μου κελι να ειμαι η εξω στο προαυλιο με τους αλλους νιωθω παντα μια βουβη απειλη πανω μου..
κατι σαν μια οργη ενιωθα σαν μια φοβερα ας πουμε..
μουντη ομως να ειναι και η προσμονη μου εδω..
μουντη και η σκεψη μου θαρρω πως παντα να με συντροφευει..
εξω στο προαυλιο να βλεπω κουρασμενα κορμια και ραγισμενες ψυχες..
ενα αλλο κοσμο που ζει με θολες αναμνησεις και με ελπιδες τρελες να ταξιδευει...
τι δουλεια εχω εγω με αυτους λεγω μονος μου κανοντας βολτα εξω στον ηλιο..
καμια σχεση μαζι τους δε θελω..
μονος μου θελω να ειμαι παντα, επιανα μια γωνια και εκλαιγα μεσα μου..
και ολο μονος μου να ειμαι να βουλιαζω αργα αργα σε βαρια πληξη μεσα σε ενα τελμα..
μεσα μου ζητω παντα ενα χαδι μια αχτιδα ανθρωπιας ενα λιγο φως..
αλλα νομιζω πως ζω σε ενα ψεμα μεσα μου..
πρεπει να ζησω ειπα μεσα μου και οχι απλα να υπαρχω..
γιατι η φυλακη μου ειναι μεγαλη αδικια..
Ε!
ΥΓ. συνεχιζεται...