Κυριακη Απομονωση Θυμαμαι...

Δευτερη φορα στην απομονοσωση..
και παλι θυμηθηκα τον προμηθεα απο την μυθολογια που εμαθε στο γυμνασιο..
τον κρεμασανε ψηλα και ο αετος του ετρωγε το συκωτι σιγα σιγα..
και εκεινο παλι γινοταν απο μεσα του και βασανιζοταν μονος του ..
γιατι τολμησε και εδωσε τη φωτια στο κοσμο..
κυριακη απομονωση θυμαμαι..
δεν υπαρχει κατι  αλλοιωτικο να θυμαμαι..
και τι αλλιωτικο μπορουσε να βρεθει σε ενα κελι δυο πιθαμες και κατι..
σε ενα κελι με ριξανε και εμενα αταφος νεκρος..
νεκρος διχως ελπιδα...
  και διχως να υπαρχει κατι διαφορετικο μεσα εδω..
το μονο που εκανα για να μην τρελαθω δαγκωσα  χερι μου βαθια..
να βγαλει αιμα..
και εκανα το σχημα το σταυρο στο τοιχο μου εκει μεσα με το χερι μου...
το εβλεπα και στα γονατα προσευχουν δυνατα  στο κυριο Θεο μου...
να με σωσει ζητουσα...
κυριακη απομονωση θυμαμαι...
ενας γιορτης αντιλαλος συντροφευε τη μοναξια μου εδω μεσα..
εδω στην ανηφορα της πικρας και της μοναξιας μου και της αδικιας μου..
ηταν η φωνη του Καζαντζακη...
,,θα σταυρωθεις αν θες να αναστηθεις μην ψαχνεις αλλος δρομος δεν υπαρχει,,...
και ετσι περιμενα τη σταυρωση μου σαν μια λυση για μια καινουργια ζωη μετα...
εκλεινα τα ματια μου και ψιθυριζα μπροστα στον τοιχο και ας μην ειχε παραθυρο..
ταξιδευε ο νους μου σε αδιακοπα ταξιδια σε κοσμους αλλους..
με κλεισμενα τα ματια μου..
και ενοιωθα παλι μεσα μου κατι αλλοιωτικο..
οχι η κυριακη στην απομονωση δεν ηταν σαν τις αλλες μερες μου εδω..
και ετσι αντεξα και παλι....
Ε!