δεν μπορεσες ποτε να κλεψεις.
ενα μικρο κομματι ουρανο ξαστερο φωτεινο γαλαζιο ουρανο..
και να μου το εστειλνες να το εκρυβα κρυφα μεσα στην καρδια μου..
για της δυσκολες ωρες της νυχτας μου και της συννεφιας μου εδω που εχω μεσα μου..
Ω ! να μπορουσες να μου εδωνες μια αχτιδα ηλιου στη χουφτα μου.
να ζεστανα την ψυχη μου της ωρες της παγωνιας του χειμωνα τωρα..
και της πικρης μου μοναξιας..
Ω ! να μπορουσες ηθελα ακομα να μου μερευες το νου με λιγα καλα λογια παρηγοριας..
με λιγη θετικη σοφια αφου το ειδος το κατεχεις καλα μεσα σου...
Ω ! μαγισσα μου..
πρεπει να παψεις καποτε να φοβασαι..
και να παψεις να αντιστεκεσαι στων περιστασεων τους νομους της αδικης κοινωνιας..
και της μοιρας τις επιταγες...
για να σταματησω και εγω να πονω να κρυωνω να παλευω με την αναζητηση σου..
και να μπορεσω να δεσω απο εδω ενα νομο της ημερης υποταγης στο υπαρχον στο ακατανικητο και στο υπογεγγραμενο..!
ολα θα ηταν πολυ διαφορετικα αν μου εστειλνες κατι να εχω..
απο σενα Ω! μαγισσα μου...
εστω λιγο αγαπης το φως...
Ω ! ποσο φοβασαι μαγισσα μου...
Ε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου