Στεναγμε μου..

Εφυγες και χαθηκες για παντα..
χαθηκες μεσα στον αχαρτογραφητο κοσμο...
χωρις να αφησεις τα ιχνη σου..
απο τοτε η ζωη μου ελπιδων σπουπιδοτοπος εγινε..
το αισθημα της ερημιας μου απολυτο και παντου...
οι μερες μου αδεσποτες μεσα στη μελαγχολια μου..
η απουσα παρουσια σου σαν ενας θανατος μικρος ειναι για μενα..
και η τρελα μου ως μοναδικη λογικη απαντηση μεσα στη παραλογη λογικη..
η μνημη μου μεσα στα γραπτα μου υπογραμμιζουν τη μοναξια μου..
 τωρα ζω μονο για τα γραπτα μου..
αφου εσυ εφυγες πια..
το αστρο της νυχτας δεν βγηκε απο τοτε που εφυγες..
τα γραπτα μου ολα μιλουν για σενα..
και η νοσταλγια μου αποψε με κανει να υποφερω...
σε μια καταδικασμενη μοναξια..
τα λογια μου μιλουν για τη  χαμενη μου ζωη...
τωρα μονο η μοναξια και η πικρα μου ειναι μαζι μου..
μαζι με τα παραφορα ονειρα μου..
σε ισκιους και ψιθυρους μαζι να μου λενε..
πως η ζωη μου δε γυριζει πισω οπως ηταν πριν εσενα..
πριν την καταστροφη μου..