στο δρομο βαδιζοντας μεσα στη καλη χαρα που μου αρεσει να περπαταω με πιανει ο διαβολος απο το ποδι..
και αρχιζω να κατεβαζω καντηλια μονος μου καθως περπαταω και να βριζω την καταντια μου..
γιατι να μην εχω ενα αμαξι να βριζω τη ξεφτιλα μου που ειναι σε ολο της το μεγαλειο..
πως τα καταφερα ετσι να λεγω να εχουν κατι λεσια αμαξι και μα μην εχω γιατι..
που καποτε με φωναζαν πολυτελεια και τωρα εχω γινει ανταρα..
φτανω στο φιλο μου το σπιτι του κιμη τον λενε λαχανιασμενος ιδρωμενος μισο κουρασμενος ..
και του λεω τη παθαινω στο δρομο καθως ερχομαι να σε δω..
μου λεει καλα εισαι χαζος..
τοτε το πιασα αμεσως και του ειπα ποσο δικιο εχης και ποσο λαθος ειμαι εγω..
βριζω και φωναζω γιατι ερχομαι με τα ποδια και εσυ εχης 30 χρονια πανω στο καροτσι σου..
τι να πω πω ποσο χαζος ειμαι..
θεε μου φωναζω συγχωραμε αμαρτησα παλι φωναζοντας σε μεσα στο δρομο που ερχομουν μονος μου..
αρχισα και φωναζα για την πουτανα τη μοιρα μας για εμενα και για τον φιλο μου..
για μενα φταιει το κεφαλη μου πληρωνω ακομη τα λαθη μου δε μου φταει κανενας..
γιατι κυνηγωντας το αυριο εχασα τη γευση του τωρα..
αλλα για το φιλο μου που ειναι αναπηρος ποιος να φταιει..
ανταμα η μοιρα μας ανταμα και το ονειρο μας εμεις θα ζησουμε φιλε μου καλε ..
και ετσι αγκαλιασμενοι του λεγω δεν ειμαι εδω για κλαματα ουτε για μοιρολογια κιμη σκουπισε τα δακρυα σου..
μπορει να εχουμε φτωχεια ανεργια αρρωστια απανω μας μα μεσα μας εχουμε γυμνη τη καλοσυνη μας..
φιλε μου κιμη εμεις μαζι θα αγναντευουμε την αδικη ζωη μας και αν δε μας στεφανωσε το ονειρο μας εμεις θα κανουμε
θυμωνια το γελιο μας για να σκουπιζομε τη πικρα μας και τα δακρυα μας..
και ετσι ανεβηκε ο καημος απο τη καρδια μας και εγινε παλι κλαμα..
ανασηκωνοντας τα υγρα ματια μου του επιασα το χερι ...
κουραγιο φιλε μου καλε εμεις εστω και σακατεμενοι θα ζησουμε
εκει που το μιλω φωναζονας βαζει τα κλαματα ο φιλος και με περνουν και μενα τα κλαματα...
ναι ρε οι αντρες κλαινε....
Ε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου