η Αντανακλαση στο Καθρεπτη μου..

.ο πονος μου και η χαρμολυπη μου..
εχουν κρυφτει βαθεια μεσα μου..
κοιταζοντας το μικρο μου σπασμενο καθρεπτακι δεν τον βλεπω με μια ματια..
μοναχα αν κοιταζω πολλη ωρα θα δω την χαρμολυπη μου να αντανακλα στο τζαμι..
τοτε θα νοιωσω και τον παλμο και το ποθο που ειχα τοτε..
θα νοιωσω το παλμο μαζι με τα τραγουδια που ακουγα καποτε..
μα υστερα τιποτα..
δοκιμαζω να σκουπισω τον καθρεπτη μου να τον ξεπλυνω με λιγο αρωμα γιασει η με το σαπουνι  μου το πρασινο.
μα η χαρμολυπη μου ειναι εκει παντα..
ειχαν δικιο λοιπον τα παραμυθια που ελεγαν καποτε για μαγικους καθρεπτες...
αλλωστε δεν ξερω ακομη αν πεθαναν οι παλιοι παραμυθαδες..
τωρα εδω μονος μου σκεπαζω το καθρεπτακι μου με ενα ασπρο τουλι για να μου θυμιζουν τα καταλευκα σεντονια στα σπιτια με πενθος εκει στο χωριο..
τωρα μονος μου κλεισμενος εδω παρεα με το καθρεπτακι  κοιταζοντας το καταγραφω τις καποτε χαρες μου..
η ζωη μου ορφανεψε απο παρεα  και αγαπη. και μοιαζει με τοπιο αδειο. σαν την λεηλατημενη κιβωτο..
ο αερας εξω δυνατος να μου προσφερει κατι ακατανομαστες συλλαβες..
και εγω εδω να κρατω το μικρο μου καθρεπτακι και να λεγω. κακια μαγισσα
θα με σπλαχνιστεις ποτε σου..
Ε!