ακου ! νυχτα..
νυχτα μεγαλη σημερα εδω πανω..
παντου σκοταδι .. και ουτε το φως του φεγγαριου υπαρχει..
σε διασταση ο ερωτας μου χτυπα τις ενοχες σε μια παρανομη κοντρα..
κολλυριο υπνου σημερα στα βλεφαρα του ποθου μου να βαραινουν την νυχτα της σιωπης..
σταγονες ποθου στη σκεψη μου για σενα.
και ενα ανατριχιασμα ηδονης μεσα στη μνημη και στη σκεψη μου..
τα σεντονια μου εδω αξεδιψαστα ειναι και οι αισθησεις μου στο κοκκινο...
νοερα τα χειλη μου στο στηθος σου ..
υγρη η ανασα της αισθησης μου.. αγγιγμα κορμιου σε χαδια ονειρου..
μπλεγμενα στα ονειρα της προσδοκιας..
ανοικτη ειναι η αγκαλια μου και το κορμι μου περιμενει αποψε την αλωση...
διψασμενα ειναι τα χειλη μου και θερμο το αγγιγμα σου τρεμει το σωμα μου..
αφορητος ο ποθος για το απραγματοποιητο...
αναβω τσιγαρο.
αποψε να ξερεις με πονεσε η σκεψη σου...
Ε!
Ω ! μαγισσα μου..
δεν μπορεσες ποτε να κλεψεις.
ενα μικρο κομματι ουρανο ξαστερο φωτεινο γαλαζιο ουρανο..
και να μου το εστειλνες να το εκρυβα κρυφα μεσα στην καρδια μου..
για της δυσκολες ωρες της νυχτας μου και της συννεφιας μου εδω μεσα..
Ω ! να μπορουσες να μου εδωνες μια αχτιδα ηλιου στη χουφτα μου.
να ζεστανα την ψυχη μου της ωρες της παγωνιας του χειμωνα ..
και της πικρης μου μοναξιας..
Ω ! να μπορουσες ηθελα ακομα να μου μερευες το νου με λιγα καλα λογια παρηγοριας..
με λιγη θετικη σοφια αφου το ειδος το κατεχεις καλα μεσα σου...
Ω ! μαγισσα μου..
πρεπει να παψεις καποτε να φοβασαι..
και να παψεις να αντιστεκεσαι στων περιστασεων τους νομους της αδικης κοινωνιας..
και της μοιρας τις επιταγες...
για να σταματησω και εγω να πονω να κρυωνω να παλευω με την αναζητηση σου..
και να μπορεσω να δεσω εδω μεσα ενα νομο της ημερης υποταγης στο υπαρχον στο ακατανικητο και στο υπογεγγραμενο..!
ολα θα ηταν πολυ διαφορετικα αν μου εστειλνες κατι να εχω..
απο σενα Ω! μαγισσα μου...
εστω λιγο αγαπης το φως...
Ω ! ποσο φοβασαι μαγισσα μου...
Ε!
σημερα..
η εκτυφλωτικη λαμψη στο απομεσημερο..
φωτισε το θλιμενο εικονοστασι μεσα της ψυχης μου..
ο κεραυνος επεσε..
ειναι η ωρα για δεηση και περισυλλογη...
και οπως καθομουν παντα μονος μου εδω..
βουτηξα τα χερια μου στο μελανι της ψυχης σου.
ηθελα να αφησω για αλλη μια φορα τα αποτυπωματα μου..
πανω στο χαρτη του κορμιου σου..
προσπαθω οταν θα φυγεις απο κοντα μου να αιχμαλωτισω τη νοερη παρουσια σου
για να μου ζεστανει θελω την καρδια μου εδω πανω στη παγωνια..
θελω να κρατησω μεσα μου την ομορφη φωτεινη ματια σου να με φωτιζει..
εδω μεσα στην θλιβερη μου μοναξια..
να ξερεις μου φτανουν ολα αυτα ωσπου να ερθει η μερα της ανοιξης για μενα...
τωρα οι αναμνησεις μου ιδιως το βραδυ και εχοντας συντροφια μονο το ημερολογιο μου μου φορτιζουν το κλιμα.
με πολλα συναισθηματα..
σκεφτομαι ολα αυτα που περασα τις απογοητευσεις τις λιγες χαρες εδω μεσα ..
τα πολλα βραδυα της μοναξιας και τα βραδυα ξενυχτωντας να γραφω..
ωραια ειναι να αγαπας ..
μα η αγαπη ποναει...και εγω εδω μονος ..
να παλευω με τις σκεψεις...
Ε!
μετα απο τοσες μερες..
κυλησε παλι το δακρυ μου εδω στην απεραντη σιγη..
της ανυποτακτης ψυχης μου..
εδω αναμεσα στον ουρανο και στο κελι το μυστικο που κρυβει η ζωη μου..
στο καταρτι της ζωης δεμενος ειμαι..
ψυχη μου πως αντεχεις τις σειρηνες σαν το οδυσσεα.. της ιστοριας..
σαν τον προμηθεα το λαθος μου τωρα το πληρωνω να ηξερα τον λογο που πατησα τον ορκο...
τωρα ενοχοποιημενη αληθεια ειναι η κραυγη μου απο εδω..
ενοχοποιημενη αληθεια και οι λυγμοι της σιωπης μου ειναι..
και ενοχοποιημενη αληθεια οι παραχαρακτες της ιστοριας στο δικιο μου..
της κλεμενης μου αδικιας..
για το θειο δωρο της ζωης μου..
ενοχοποιημενη και η απελπισια μου εδω μεσα που σαν μυστικο κλειδι κλεινει μεσα της την ιστορια μου.
ενοχος λες και ειμαι στην σκια του ανεξηγητου και η ζωη μου αγνωριστη τωρα..
ενοχη ομως και η αιτια μου ειναι που επεσα μεσα στην παγιδα της ζωης..
ενοχη τωρα ειναι και η σκεψη μου στο συντριμμι της μνημης της.. και αν ειμαι τωρα ενας αντρας της θλιψης εδω και του πονου..
η αδικια εχει τη δικη της ιστορια...
Ε!
Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΓΙΟΡΤΗ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΑΝΟΙΓΜΑ ΜΑΣ ΤΟ ΙΕΡΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.
ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΜΒΟΛΙΖΟΥΝ ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΤΩΝ ΑΦΡΙΣΜΕΝΩΝ ΚΥΜΑΤΩΝ.
ΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΙΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΑΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΑΛΑ ΕΙΝΑΙ 9 ΟΣΕΣ ΟΙ ΣΥΛΛΑΒΕΣ ΤΟΥ ΣΥΝΘΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ... ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ.... ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΚΑΙ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ ΣΤΟΥΣ ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821... ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ ,,ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ,, ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΗΡΘΕ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΣΑΝ ΑΣΙΓΑΣΤΟΣ ΑΝΤΙΛΑΛΟΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΛΗΦΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΨΑΛΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΔΑΜΑΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ..
ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΡΟΥΤΣΟ ΣΤΗ ΓΡΑΒΙΑ...
ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΝΙΚΗΤΑΡΑ ΣΤΑ ΔΕΡΒΕΝΑΚΙΑ..
ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑ ΣΤΟ ΜΑΝΙΑΚΙ... ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗΣ ΓΙΟΡΤΗΣ ΤΗΣ ΝΕΩΤΕΡΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ.. ΔΕΡΒΕΝΑΚΙΑ ΑΛΑΜΑΝΑ ΧΑΝΙ ΤΗΣ ΓΡΑΒΙΑΣ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ ΜΑΝΙΑΚΙ ΠΥΡΣΟΙ ΠΟΥ ΠΥΡΟΔΟΤΗΣΑΝ ΤΟΝ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΟ ΡΑΓΙΑ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΥΟ ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΞΥΠΝΗΣΑΝ ΑΠΟ ΛΗΘΑΡΓΟ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΩΝ ΧΡΟΝΩΝ.. ΣΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ ,,ΤΟ ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ,, ΞΑΝΑΖΩΝΤΑΝΕΥΕΙ .. ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΑ ΣΤΙΣ ΜΠΟΥΚΕΣ ΤΩΝ ΚΑΝΟΝΙΩΝ ΜΑΣ... Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΝΙΚΗΦΟΡΑ ΓΙΑΤΙ ΒΑΣΙΣΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ.. ΣΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ..
ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ... ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΑΦΝΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ.. Η ΜΕΓΑΛΟΣΥΝΗ ΣΤΑ ΕΘΝΗ ΔΕΝ ΜΕΤΡΙΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΣΤΡΕΜΜΑ..
ΜΕ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΟ ΠΥΡΩΜΑ ΜΕΤΡΙΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ.. ΚΑΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟ ΛΟΓΟ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΛΛΟΝ ΚΑΝΕΝΑ ΜΕΘΥΣΤΕ ΜΕ ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ ΚΡΑΣΙ ΤΟΥ 21... ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ Η ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑ..
Η ΜΕΓΑΛΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ.. ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΝΔΡΩΝ.. ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ.. ΤΟ 1821 ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΟΜΟΙΟ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. ΤΟ 21 ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.. ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΣΟΥ ΛΕΓΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΩ ΘΑ ΠΑΡΩ ΤΟ ΝΤΟΥΦΕΚΙ ΜΟΥ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΚΛΕΦΤΗΣ..
ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΕΝΑ ΠΟΥΛΑΚΙ ΠΕΡΑΣΕ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΧΝΟΡΟΤΑΝΕ..
ΠΟΥΛΙ ΠΩΣ ΠΑΕΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟ ΚΛΕΦΤΙΚΟ ΝΤΟΥΦΕΚΙ..
ΜΠΡΟΣΤΑ ΠΑΕΙ Ο ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ ΠΙΣΩ Ο ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ
ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΙΣΩ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΕ ΤΑ ΣΠΑΘΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ....
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ..!! Ε!
υγ. απο το παληο μου ημερολογιο..
ναι ειναι αληθεια το REXONA δεν μενει πια εδω..
επισης ειναι στα αληθεια αποκαρδιωτικη η διαπιστωση μου το ποσο πλημμελης ειναι η σχεση των περισσοτερων φυλακισμενων εδω με την καθαριοτητα τους..
δεν ξερω ομως το λογο που αψηφουν επιδεικτικα την πολιτισμικη συνιστωσα του σαπουνιου..
και των αλλων παραγωγων της καθαριοτητας τους.
κυριολεκτικα και μεταφορικα ολοι οι εδω φυλακισμενοι ειναι ακαλαισθητοι..
ισως δεν γνωριζουν οτι η καθαριοτητα τους ειναι ζητημα αισθητικης..
για καλη μου τυχη ειμαι τυχερος μου εχω προνομιακο μικρο ατομικο κελι για μενα..
και αυτο μου επιτρεπει να αποφευγω την επαφη με τους αλλους συγρατουμενους μου...
ειναι φυσικο ακομη οτι δεκαδες ειναι οι φυλακισμενοι που εχουν στριμωχθει στο εδω καταστημα κρατησης γιατι ετσι το λενε τωρα..
θυμαμαι προσφατα ενα μεσημερι πηγα στο μεγαλο κελι στην αλλη πτερυγγα..
ε.. εκει η μυρωδια τους ηταν ανυποφορη.. πολυκαιρισμενος ο ιδρωτας τους πανω σε φτηνα συνθετικα ρουχα κατι σαν μουχλα στην εκπνοη τους..
φυτικα σαπουνια της δεκαρας πανω σε μισοπλυμενους λαιμους και λιπαρα δερματα η εικονα τους.
εφυγα τρεχοντας στο διαδρομο χωρις να γυρισω πισω ετοιμος να λιποθυμισω..
απο την μποχα τους..
η μυρωδια τους ομως με ακολουθησε μαζι με την εικονα τους..
μια εικονα κολαση με μια κολασμενη αποφορα...
η δαιμονικη τους μποχα ομως με ακολουθησε κατα ποδας..
ειχα εγκλωβιστει μεσα στη μυτη μου και σε καθε μου βημα μυριζα των ιδρωτα και την απλυσια ολων τους..
γυρισα στο κελι μου αλλα ενοειτε δεν μπηκα μεσα.
το αφησα ωρες να αεριστει να ξεμυρισει...
φοβουμενος μην μπει η μποχα τους μεσα στο δικο μου χωρο..
εκατσα εξω στο προαυλιο πολλες ωρες να φυγει η εικονα μου και μυρωδια που πηρα απο πανω μου.
δεν ξερω αν ντρεπονται για την ακαθαρσια τους..
γνωριζω ομως οτι εχουν να βαλουν νερο απανω τους απο την βαπτιση τους..
ευτυχως εδω στην δικη μας πτερυγα ολοι οι ανθρωποι ειναι τοσο καθαροι...
και τοσο μορφωμενοι και ειμαι τυχερος..μεσα στην ατυχια και στην αδικια μου..
και τελος κλεινω.. λεγοντας..
αληθεια ειναι το σαπουνι δεν μενει πια εδω..
Ε!
ο σταυρος μου..
το δωρο μου μου χαρισε η μοιρα μου..
ξεχωριστο θαρρω πως ηταν..
δεν ηταν απο τα αλλα.
το σκεφτηκα και ειπα να τον αλλαξω..
ενας ολοχρυσος σταυρος ηταν μεσα στα χερια μου και λαμπει..
οταν μεγαλωσα και πηγα στο σχολειο.
και να διαβαζω εμαθα σωστα..
με προσοχη κοιταξα τον σταυρο μου και διαβασα εκει τα λογια αυτα..
οτι αστραφτει δεν ειναι παντοτε χρυσος..
ειναι σταυρος ..
Σταυρος Κυριου.
και λεγεται..
Σταυρος του Μαρτυριου..
Ε!
καλη μου φιλη..
κατι παραξενο μου συνεβη αποψε..
κοιταζοντας απο το μικρο μου παραθυρακι εξω μακρια οσο μπορουσα.
ειδα να απλωνεται η τυχη σου..
σε ενοιωσα να αναστεναζεις την ευτυχια σου..
αγγιξα γοργη την ανασα σου στο ηλιοβασιλεμα μου..
και με τυλιξε η ευωδια του νυχτολουλουδου
και βαφτηκε πορτοκαλι η ελπιδα πανω στο σωμα σου..
κατι θεσπεσιο συνεβη αποψε..
καθως ο ηλιος πηγαινε να δυσει μεσα στο στηθος σου μου φανηκες εσυ...
ετσι ξαπλωμενη σαν την κοιμωμενη σε ειδα.. και οπως επεφτε το λιογερμα εσυ ειχες μαγεμενη χαρα μεσα σου..
κατι αφανταστο συνεβη αποψε..
στον ηλιο μιλησα που χρυσωνε τα ομορφα σου μαλλια.
και ακουσα την γαληνη να στεγνωνει την αγωνια σου ..
και τοτε ρωτησα το σουρουπο αν ξερει να μου πει ποιος πονος και ποια οδυνη..
τετοια ευδαιμονια δινει..
ποιος ερωτας θεικος και πιο φιλι προσφερει τοσο ηδονη..
πορφυρο και απανεμο αντηχησε το χρωμα της απαντησης...
κατι αλλοκοτο συνεβη αποψε..
καθως εθαυμαζα εκστατικα του ηλιου την μεταμορφωση σε μια πελωρια πορφυρη παρουσια σου..
μου φανηκε πως ακουσα τον ηχο του τηλεφωνου μου να ηχει επιμονα πολλες φορες ατελειωτες φορες σαν να ηθελε να με ξυπνησει απο το οραμα..
κατι μαγικο συνεβη αποψε..
την ιδια αυτη την στιγμη σε ειχα δει χιλια μιλια μακρυα να εισαι ονειρεμενη..
κατι ασυγχωρητο επραξα αποψε..
σε ζηλεψα και σου εκλεψα μια σταλα ευτυχια..
κατι πρωτογνωρο συνεβη αποψε..
δεν ξερω ο ηλιος η θαλασσα τα πευκα η σκεψη μου για σενα..
η τα ηλιοβασιλεμματα δεν γνωριζω..
γνωριζω ομως οτι θα συνεχισω τις αγονες πορειες και απορειες μου για σενα..
κατι ομορφο μου για σενα καλη μου φιλη μου συνεβη αποψε..
Ε!
Μεθυσα...
με ενα αθλιο κρασι..
βουιζει ο κοσμος!
θεε μου τι πονοκεφαλος..
τωρα ολα πικρος καφες..
και μεταμελεια..
που σε σκεφτομουν πολυ..
ενω ισαξια δεν ηπια..
με ηπιες...
Ε!
.
το μαυρο χρωμα μου..
το αγαπημενο μου χρωμα ειναι το μαυρο..
οταν ειδα τον εαυτο μου μεσα εδω αποφασισα να φορω μονο και παντα μαυρα..
η νυχτα μας κανει ολους να μοιαζουμε με σταρ του σινεμα..που λεει και το ποιημα.
το ιδιο ισχυει και με το μαυρο. ως ντεκορ ως τροπος ζωης ως χρωμα..
το μαυρο πιστευω δεν επιστρεφει στη μοδα γιατι δεν εφυγε ποτε.. γιατι..
το μαυρο ειναι το χρωμα που αρνειτε να πεθανει..
τωρα τα μαυρα μου φετιχ ειναι.
μαυρα σατεν σεντονια. δισκοι βινυλιου. τατουαζ. μαυρα γυαλια. μαυρη σοκολατα υγειας. και το μαυρο μου μαστιγιο...
το μαυρο στη λογοτεχνια μου ειναι..
μαυρη τουλιπα. μαυρη καλλονη. το μαυρο κουτι. το κορακι. ψυχες στον παγο...
οι μαυροι ηρωες μου ειναι..
ζορρο. κινγκ κονγκ. μαικ τζακσον. μαυροι πανθηρες.. μαυρος ιπποτης. μπατμαν. οθελλος..
μου αρεσουν επισης..
το μαυρο φορεμα της μπριζιτ μπαρντο και ο θεος επλασε τη γυναικα.
η μαυρη ομορφια της ναομι καμπελ. το μαυρο μου δερματινο μπουφαν.. παλια σαρανταπενταρια δισκακια. ο μαυρος μπερες. οι μαυρες γατες. η μαυρη μηχανη μου..
τα μεσανυχτα..το μαυρο ουισκι. τα μαυρα ματια..
τα μαυρα πουκαμισα μου..
και το μαυρο της ζηλειας που θολωνει το μυαλο του οθελλου σαν βογκητο μεγαλου πονου..
μαυρο το απολυτο χρωμα...
μου αρεσει το μαυρο γιατι εχει μυστηριο μεσα του και πολλες ερμηνειες..
το μονο που δεν μου αρεσει στο μαυρο ειναι οι μαυρες σκεψεις και..
οι μαυρες ψυχες..
Ε!
καλη μου φιλη..
μην ανησυχεις καλη μου θα ειμαι συνεχεια μαζι σου.. οπως..
και μεσα στη καρδια σου με ολη μου την αγαπη γιατι εισαι τοσο γλυκια.
σαν ενα κοριτσι αγγελος εισαι που σε ποθω απο τα βαθη της καρδιας μου..
μπορεις να με δεις..
μπορεις να με αγγιξεις..
μπορεις να με αγαπησεις..
μπορεις να με φιλησεις..
μπορεις να με αγκαλιασεις..
μπορεις να με βαλεις στην καρδια σου..
μπορεις να με βαλεις να κοιμηθω στο στηθος σου.
μπορεις να κανεις οτιδηποτε θελεις με μενα..
ξερεις γιατι ....
επειδη με ποθεις .. και σε ποθω..
και αν στη σκεψη μου εισαι ερωτας και μεσα στο μυαλο μου εισαι τρελα..
ασε καλη μου φιλη τα παραλογα σου και μεσα στην καρδια μου αν μπορεις ελα..
γιατι ξερεις καλα σε περιμενει ολος ο κοσμος μου και του παραδεισου η χαρη..
ελα λοιπον γιατι ειμαι μονος μου.
να γινουμε ζευγαρι...
φιλι ! με εναν ηλιο.. στην ακρη του !..
Ε!
καλη μου φιλη..
δεν αγαπαω πια αυτο το ομορφο σου στομα με τα τελεια τοξα των χειλιων σου..
,,γιατι τα ιδια του τα λογια που μιλουσε το απομυθοποιησαν..,,
δεν αγαπαω πια αυτα τα υπεροχα ματια σου με την αγνη διαφανεια τους..
,,γιατι το ιδιο τους το βλεμμα που με κοιταζε τα απομακρυνε..,,
εχω παψει να αγαπαω αυτα τα χερια σου με τα υπεροχα δακτυλα σου..
,, γιατι το ιδιο τους αγγιγμα δεν την αγγιζει πια την επνευση μου..,,
δεν αγαπαω πια το ομορφο σου φορεμα που εζωγραφιζε το αντιφεγγισμα σου..
,, γιατι απο την ιδια την ολοσωμη του ανεση λειπει η αγωνια του εντυπωσιασμου μου..,,
δεν αγαπαω πια τα πλουσια ομορφα μαλλια σου που ατιθασα τους ομως σου πολιορκουσαν..
,,γιατι το ιδιο τους το νεο χτενισμα μου απαγορευει να χαιδεψω το αρωμα τους..,,
δεν αγαπαω πια τον τροπο που κρατουσες το τσιγαρο με τις δηθεν μικροενοχες..
,,γιατι ο ιδιος τους ο βλαβερος καπνος βουρκωνει με δακρυα τεχνητα τα ματια σου..,,
δεν αγαπαω πια το κορμι σου το λυγερο που φανταζε αερινο και υδατινο..
,, γιατι η ιδια του η οπτικη αφη διολου δεν εμεινε κρυφη για εξερευνηση..,,
εχω παψει να αγαπω το πως γραφαμε τοτε με νοημα και οι δυο μας..
,,γιατι πισω απο τα ομορφα γραφτα μας εχει εξατμιστει η αυθεντικη γραφη μας..,,
δεν αγαπαω τωρα πια φιλη μου τον τροπο που με κοιταζες στα κρυφα και εγω στα φανερα..
,,γιατι τωρα το κοιταγμα μας δεν δινει χωρο στην ανυπομονησια για υστερα..,,
και τελος..
τιποτα πια δεν αγαπω απο αυτα και ακομα χιλια και μυρια και πολλα και αμετρητα και αλλα..
,,γιατι τις ιδιες τους τις τοσες αναμνησεις μας στην ρωτα μου την τωρινη δεν θελεις εσυ να θυμασαι..,,
καλη μου φιλη..
και ομως εσενα σ'αγαπαω οπως τοτε που η α-λογη μου αντιφαση περιτρανα ερμηνευεται..
με το ιδιο το γιατι που απο μονο του απανταει..
με την αληθεια την πικρη μεσα της..
ειλικρινα..!!
Ε!
αχ!
μου ειπαν να μη θλιβομαι αλλο εδω μεσα γιατι η θλιψη μου με ξεναφερνει νοσταλγικα στο πονο της ζωης..
και δεν θλιβομαι πια..
μου ειπαν να μην εχω πενθος και πικραινω και τους γυρω μου..
και εβγαλα το μαυρο πουκαμισο μου που το ειχα για πενθος..
μου ειπαν να μην κλαιω γιατι τα δακρυ μου θολωνει το ποταμι της λησμονιας..
και επαψα να κλαιω..
ομως απο οτι ξερω κανενας δεν νιαστηκε για τον πονο μου της δικης μου καρδιας..
κλεινομαι και εγω μεσα της μαζι της και θρηνω την ερημια και την πικρα την δικη μου..
το ξερω ουτως η αλλιως η νυχτα παλι θα ερθει ανελεητη..
ωρες ωρες η διαρκεια της και η μαυριλα της ειναι ανυποφορη..
και για να αντεξω κανω περισυλλογη σκεψεις σε τι θα γραψω παλι για να μην ειναι οι νυχτες μου εδω πανω ατελειωτες..
μου ειπαν να μην στεναχωριεμαι..
μα δεν την προκαλω εγω τη μοναξια μου που εχει θρονιασει για τα καλα εδω μεσα..
αντιθετα προσπαθω να εχω τη ζωη μου σαν στιβος με ελπιδες και ονειρα γεματη..
μου ειπαν πολλα..
και αμα ειπαν εμενα τρεμουν τα χερια μου τωρα που γραφω ξεφυλλιζοντας τις σκεψεις μου...
μα δεν μου ειπαν
να ξερω ακομη ποσες νυχτες η ποσα φεγγαρια θα μετρησω ακομη εδω μεσα ωσπου να ερθει ..
η λευτερια μου..
Ε!
θυμαμαι τοτε..
που ειδα τον πονο σου..
και τον ζηλεψα.. τον πηρα στα χερια μου και γελασα..
ειδα το δακρυ σου και εκανα μια προσευχη μεσα μου για σενα..
ειδα και τη σκεψη σου και ετσι αρχισα να γραφω την ιστορια σου..
μα ομως οταν τελειωσα δεν μπορεσα να σε διαβασω..
ουτε να δω τα ματια σου..
γιατι εκλαψα..
ξερεις καλα δεν τολμησα ποτε με λογια να σου μιλησω..
να σου πω τον καημο μου και το κρυφο μου μυστικο..
μου φανερωσες ομως μια απλη ιστορια για να δεις την ψυχη μου..
και τι απηχηση θα ειχε..
εσυ γελασες τοσο και εγω..
εκλαψα ποσο...
τωρα θελω να σου γραψω την αληθινη ιστορια σου..
ομως δεν ξερω την αρχη..
Ε!
βροχη...
ο αγαπημενος μου καιρος..
μου αρεσει που βρεχει εξω σημερα..
καθομαι με τις ωρες και την κοιτω μεσα απο το μικρο μου παραθυρακι..
νοωθω οτι με εγλωβιζει πιο πολυ η βροχη.
μου αρεσει η βροχη ειδικα οταν πεφτη την νυχτα μου αρεσει που την ακουω..
ποσο θα ηθελα να ειμαι εξω τωρα εκει στη βροχη να χορεψω τον αγαπημενο μου χορο.
το χορο βροχης...
λατρευω τη βροχη..
θελω να ειμαι εξω να βρεχομαι ειναι σαν λυτρωτικη για μενα...
αγαπω τη βροχη γιατι βρεχει ονειρα και ελπιδες εστι νοιωθω για μενα..
οταν ειμαι εξω στη βροχη με εξαγνιζει μεσα στη ψυχη μου..
ακομα η βροχη μου θυμιζει της μελαγχολικες μου μερες εδω μεσα.
την εχω σαν μοιρολατρια μεσα μου καθε φορα που βρεχει..
βροχη φωναζω μεσα μου υγρες ανασες του ουρανου ειναι για μενα..
βροχη ομως και τα συναισθηματα μου που εχω και οι σκεψεις μου..
αγαπω τη βροχη και το πουκαμισο μου που ειναι βρεγμενο μετα το χορο μου μεσα σε αυτη..
δεν λεω οτι ειμαι ρομαντικος αλλα η βροχη παντα εχει ενα τροπο να με μεγευει..
η βροχη ακομη μου χαριζει στιγμες για ολα μου τα συναισθηματα μου..
χωρις να τα φυλακιζω τα αφηνω να ανασανουν μαζι της..
και αν εξω ειναι βροχη σταγονες και τα δακρυα μου ειναι σημερα με τη βροχη η μνημη μου..
που δεν με αφηνει..
βροχη εξω και οι σκεψεις μου θελω να ειναι μαγεμενες...
βροχη εξω σημερα ποσο θαθελα να ειμαι εξω να περπατω μεσα στη βροχη ..
η ναμαι εξω μονος στο προαυλιο της φ.. να χορευω και να κλαιω γιατι ξερω ετσι δεν με βλεπει κανεις...
αγαπω τη βροχη και αν σε αλλους φερνει μελαγχολια..
σε μενα φερνει νοσταλγια και χαρα..
βροχη..
ο αγαπημενος μου καιρος..
Ε!
σημερα λεω να γραψω μερικα λογια απο την ταυτοτητα μου.
γεννηθηκα θυμαμαι διπλα σε ενα πετρινο γεφυρακι της ελπιδας
που ενωνε το ενα χωριο με τον αλλο χωριο
ενωνε θυμαμαι το οραμα το κρυφο με το ονειρο.
και την επιθυμια με την αισιοδοξια..
γαλουχηθηκα με το μαννα της μανας ..
με την αγαπη την στοργη και της λατρεια της..
μπουσουλησα στην απλωσια στο ξεφωτο πανω στα ιδρωποτισμενα χωματα μας..
της τραγανας και στα καπνοχωραφα μας.
κανακευτικα πανω σε ενα αναποδογυρισμενο παλιοσαμαρο..
με την γλυκυτατης μανας μου το χαδι. και το αγρυπνο ματι της..
βαφτιστηκα στην κολυμπηθρα της αγαπης με το αρωμα των λουλουδιων της χαρας και την μεθυστικη ευωδια της αυλης μας..
δοκιμασα ασυναισθητα το χωμα της..
και εφαγα φυλλο καπνο απο τα χωραφια μας..
και στα χερια μου ειχα για παιχνιδι καπνοριζα.
ανατραφηκα και με κατσικισιο γαλα.
νανουριστικα απο τα μεθυσμενα τριζονισματα των τζιτζικιων..
και των πεισματαρικων γκιωνιων με το καημο τους την νυχτα..
και το πρωι ξυπναγα με το πρωτολαλημα του κοκορα μας..
δεν ειχα παιχνιδια αλλα μονο τα ρυακια της δροσιας και της ελπιδας...
δεν ειχα τοτε λυχναρι φωτισης.. ειχα ομως κουβερτα και φυλαχτο..
φωτιστικα απο του φεγγαριου τη μαγεια..
και το φως των αστεριων του ουρανου..
απο τα αστερια το φεγγος της αγαπης.
το ευρος των οραματων απο τους δικους μου..
των λογισμων της χαρης και την ορθοτητα της αγαπης των λογων και της διδαχτης..
θυμαμαι νοσταλγικα μεγαλεια τοτε που στο περασμα τους τα εχει καταχωνιασει η μνημη μου..
ωραια χρονια τοτε μπεγμενα στου καιρου τα κεφια της ανοιξης και της ζωης..
τωρα με μια βουτια στη μνημη περπαταρης γραφω αναλαφρος..
ας ειμαι εδω που ειμαι.
εχω μια γαληνια διαθεση και αρχιζω να ιστορω απο τα καταχωνιασμενα μου ημερολογια ..
αναζητω τα χωραφια που μεγαλωσα της θυμησης μου της τοτε ζωης μου..
θυμαμαι και ανοιγω τις σελιδες μου..
Ε!
..
.αθωος και καταραμενος.
ειμαι και μαρτυρας τωρα εδω μιας ασεβης μοναξιας.
που ποτε δεν μπορεσα να ξεφυγω απο τα δεσμα σου εκει..
μου λειπεις. ακομα και και οταν σε κοιτω και σε χαζευω εκει στα κρυφα μου λειπεις..
ισως και να φταινε οι σκιες μας που μας συνοδευουν εκει στα κρυφα..
ευλογημενος που σε γνωρισα και καταραμενος ταυτοχρονα ειμαι που δεν εισαι εδω..
καταραμενος να ζω στην αγωνια ειμαι..
και ας ξερω πως ειναι αδικο το αλισβερισι αυτο..
και αν νιωθω αθωος η καταραμενος καρτερω να ερθει ο λυτρωμος μου.
και να σβησει ο λυγμος μου και να γιανει το κορμι μου απο τις αηχες κραυγες της σιωπης μου..
και αν ειναι ακομη γριζο το πεπλο της σιωπης μου εδω και να απλωνεται παντου..
τιποτα πια δεν αντηχει.
ματωσανε τα χειλη μου απο την αχνα της σιωπης..
καταραμενος ειμαι..
και αν ερθεις ποτε τι να προσμενω..
να ξερεις εσυ για τιποτα δεν εφταιξες..
και ας το ξερουμε και δεν θελουμε να το παραδεχτουμε πως φταιξαμε μοναχα εμεις..
και ας το ξερουμε..
σαν καταραμενος κοιτω εξω εκει που υπαρχει ακομα ουρανος..
σαν διαφανο πεπλο κεντημενος να ειναι τον βλεπω με ομορφες ψυχες αγγελων..
ανθη ασημοχρυσα εξω στο χειμωνιατικο τοπιο να θυμιζουν σαν αθωος καταραμενος πως το τελευταιο θυμα του χειμωνα να ειμαι..
της αδικης μοιρας μου..
Ε!
νυχτα εδω πανω..
ο πονος η μοναξια και η παγωνια ειναι παντου..
σημερα ενας πονος βαρυς κτυπα μεσα στη καρδια μου..
και εδω στο μικρο μου κελι απεραντο τοπιο η σιωπη μου...
καθομαι και γραφω μιλωντας μονος μου και λεγω
οτι θα προτιμουσα μαχαιρι κοφτερο στα χερια σου να κρατας τοτε που ειρθες κοντα μου..
γιατι θα ηξερα τοτε την αμυνα μου ομορφα να την οργανωσω..
ομως εσυ με νυχια κοφτερα μου ανοιξες στο κορμι μου πολλες μικρες πληγες..
που με το χρονο τωρα οχι πονο δεν μου προκαλουσαν.
αλλλα και μια μικρη αρρωστημενη ηδονη που μου εφερνε η προσμονη τους..
τωρα που χαθηκες τωρα που εφυγες και πιστευα δεν μπορουν αλλο να με βλαψουν..
σημερα τωρα ολες οι πληγες μου βγαζουν τοσο πονο αβασταχτο ακομη..
και οταν ερχεσαι να με βρεις με τοτροπο που ερχεσαι γραφοντας μου η κοιταζοντας με κρυφα.
αμεσως σε ρωτω..
τι κακο μεγαλο σου εκανα και με βασανιζεις ετσι μου λες..
και εσυ θλιμμενα καπως μου απαντας...
δεν ειμαι εγω ο βασανιστης..
εσυ ηθελες να εισαι το θυμα...
και εφυγες παλι..
τωρα γυρω μου παλι σιωπη πηχτη και η απουσια σου σαν φαντασμα στριφογυρνα..
κλαιει η πονεμενη μου καρδια και η ψυχη μου πλημμυριζει με θλιβερα φθογγοσημα..
αχ.! με πλανεψες με ονειρα που δεν σαρκωθηκαν ποτε.!
Ε!
