Με Σκοτωσες...

Το σκοταδι σβηνει γρηγορα τις αχτιδες..
και ειναι αδικο..
κοβονται τα φτερα μου και ο ηλιος εξω καιει..
στο τοπιο εμφανιζονται μοναχα και παντου αρπακτικα ..
η ζεστασια δε βιωθηκε ποτε εδω μεσα..
μονο ειπωθηκε..
ο ανεμος σφυριζει και παλι εξω..
τα δακρυα απο τα ματια δεν προλαβαν να ξεραθουν..
ερχονται αμετρητα καινουργια να κυλησουν..
καταφυγιο εψαξα στην αγκαλια σου..
μου προσφερες πονο..
σε ευχαριστω που δεν λησμονεις ποτε να με πληγωνεις..
μηπως παρασυρθω και πιστεψω αληθινα σε εναν κοσμο δικαιο..
με μας αγκαλιασμενους σε μια γωνια..
να κερδιζουμε τρυφερα το αυριο της αισθησης..
αναρωτηθηκα ομως πολυ μες στους σπασμους της  αιμορραγιας μου...
ποιο αληθεια το νοημα της προδοσιας σου που με εσβησες..
δεν βρηκα κανενα..
τιμωρεις τον εαυτο σου που  καποτε με θελησε..
καλυτερα να τον σκοτωσεις..
γιατι οσο αναπνεεις θα ειμαι στο οξυγονο σου..
θα απλωνομαι στο κορμι σου..
ψιθυριζοντας σου τρελες αληθειες...
και ας ειμαι εδω μεσα που ειμαι..
αν κανεις ενα βημα μακρια μου θα γυρισεις τρεχοντας σε μενα..
μονο που την επομενη φορα που θα ερθεις..
θα βρεις μοναχα εδω αποτυπωματα...
μετα απο αυτο που μου εκανες..
εγω εχω πεθανει....
Ε!