Πονεμενη μου ψυχη...

νυχτα εδω πανω..
ο πονος η μοναξια και η παγωνια ειναι παντου..
σημερα ενας πονος βαρυς  κτυπα μεσα στη καρδια μου..
και εδω στο μικρο μου κελι απεραντο τοπιο η σιωπη μου...
καθομαι και γραφω μιλωντας μονος μου και λεγω
οτι θα προτιμουσα μαχαιρι κοφτερο στα χερια σου να κρατας τοτε που ειρθες κοντα μου..
γιατι θα ηξερα τοτε την αμυνα μου ομορφα να την οργανωσω..
ομως εσυ με νυχια κοφτερα μου ανοιξες στο κορμι μου πολλες μικρες πληγες..
που με το χρονο τωρα οχι πονο δεν μου προκαλουσαν.
αλλλα και μια μικρη αρρωστημενη ηδονη που μου εφερνε η προσμονη τους..
τωρα που χαθηκες τωρα που εφυγες και πιστευα δεν μπορουν αλλο να με βλαψουν..
σημερα τωρα ολες οι πληγες μου βγαζουν τοσο πονο αβασταχτο  ακομη..
και οταν ερχεσαι να με βρεις με  τo τροπο που ερχεσαι γραφοντας μου η κοιταζοντας με κρυφα.
αμεσως σε ρωτω..
τι κακο μεγαλο σου εκανα και με βασανιζεις ετσι μου λες..
και εσυ θλιμμενα καπως μου απαντας...
δεν ειμαι εγω ο βασανιστης..
εσυ ηθελες να εισαι το θυμα...
και εφυγες παλι..
τωρα γυρω μου παλι σιωπη πηχτη και η απουσια σου σαν φαντασμα στριφογυρνα..
κλαιει η πονεμενη μου καρδια και η ψυχη μου πλημμυριζει  με θλιβερα φθογγοσημα..
αχ.! Μαγισσα μου..
με πλανεψες με ονειρα που δεν σαρκωθηκαν ποτε.!
Ε!