Ισχυρη Κραυγη..

παντα αναζητουσα ματαια το ταιρι μου..
αλλα και παντα ομως σαρκαζα μπροστα στην ελευθερια της μοναξιας μου..
απο τη μερα και την ωρα που με αφησες φιλη μου με αρκετο μονο μεσα μου..
και να απομακρυνθεις τελειως απο τον οριζοντα μου..
απεμειναν  σε μενα μεσα μου η μοναξια του ηθους..
αφησα της ημικρανιες μου να μου αυλακωσουν καθετα ολες της σκεψεις μου..
και ολες της επιθυμιες μου για σενα..
και ετσι πληρωσα την ευτυχια προδωσα τα ονειρα υπακουοντας στη γνωμη των ανεραστων..
επεστρεψα στη σκυθρωπη μοιρα μου και παλι και στης μελανοπρεπες και αφεγγαρες νυχτες..
να ντυσουν ξανα ολοκληρωτικα τη ζωη μου..
προοσπερασα της ερωτικες κραυγες  προδωσα την ιεροτητα του ερωτα..
και της επιθυμιες των σωματων..
αφηνοντας τη ζωη παλι να δραπετευσει..
και τη νοσταλγια να οδευει προς το απειρο..
τωρα πια υπαρχεις ως νοσταλγικη αναμνηση..
η ως βασανιστικη απουσια..
 δε ξερω....
Ε!