και τωρα ενας ατελειωτος λυγμος εμεινε..
ενας σπασμος πονου και μια θαλασσα τρικυμισμενη ηταν η γνωριμια μας..
μια τοτε καλη φιλια διχως σημερα..
και με τα νυχια της απογνωσης απλωμενα να ξεσκιζουν την τρυφεροτητα μας..
και την φιλια μας πρωτου ακομη ανθισει.
με μενα σκλαβο αλυτρωτο στην τυραννια μιας αδυσωπητης μοιρας..
στην οποια εσυ υποδουλωθηκες χωρις αγωνα απαλλαγης..
τι απομενει τωρα πια απο το αντιο που εχει μπει ακουσια αναμεσα μας..
και μας ξεσκιζει ασταματητα της σαρκες της ψυχης μας..
τωρα με της ψυχες μας χαμενες μεσα στη νυχτα και το νου μας..
σκορπιο εξω στους ανεμους..
δεν ειμαστε τιποτα αλλο απο σκιες..
και ομως ποναμε..
χαθηκαμε και φταιω..
και ψαχνοντας τωρα στο κενο αγγιζω μονο σκιες..
του παρελθοντος..
Ε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου