Αποψε με πονεσε η σκεψη σου..

σημερα..
η εκτυφλωτικη λαμψη στο απομεσημερο..
φωτισε το θλιμενο εικονοστασι  μεσα της ψυχης μου..
ο κεραυνος επεσε..
ειναι η ωρα για δεηση και περισυλλογη...
και οπως καθομαι παντα μονος μου εδω..
βουτηξα αποψε τα χερια μου στο μελανι της ψυχης σου..
ηθελα να αφησω για αλλη μια φορα τα αποτυπωματα μου..
πανω στο χαρτη της τοτε ομορφης παρουσιας σου..
προσπαθω τωρα που εφυγες απο κοντα μου να αιχμαλωτισω τη νοερη μορφη σου..
για να μου ζεστανει θελω την καρδια μου εδω που ειμαι μεσα στη παγωνια..
θελω να κρατησω μεσα μου την ομορφη φωτεινη ματια σου να με φωτιζει...
οπως τοτε που ερχοσουν..
εκει μεσα στην τοτε θλιβερη μου μοναξια..
να ξερεις μου φτανουν ολα αυτα ωσπου να ερθει η μερα μιας νεας ζωης για μενα...
τωρα οι αναμνησεις μου ιδιως το βραδυ και εχοντας συντροφια μονο τα γραπτα μου ..
μου φορτιζουν το κλιμα.
με πολλα συναισθηματα..
σκεφτομαι ολα αυτα που περασα τις απογοητευσεις τις πικρες της αδικης ζωης..
τα πολλα βραδυα της μοναξιας και τα βραδυα ξενυχτωντας να γραφω..
ωραια ειναι  να γραφεις για καποια ξενη που δε γνωρισα ποτε..
μα το γραψιμο ωρες ωρες ποναει...
και εγω εδω μονος ..
να παλευω με τις σκεψεις...
Ε!