Αγιε Γεροντα μου..

Αγιε γεροντα μου ελα και παρε τα δακρυα μου που κλαιω για αυτη..
στιψτα σε παρακαλω στο αγιο δισκοποτηρο και τα δακρυα καντα κρασι
αχραντων μυστηριων..
αγιε πνευματικε μου γεροντα σε παρακαλω..
αρπαξε τη φωτια που εχουν τα δακρυα μου και τα καντηλια σου αναψε
μπροστα στο ιερο της εκκλησιας σου..
θεε μου εσυ που ειδες το κορμι της και της λαμπαδες επλασες στο ιδιο της παραστημα της..
θεε μου..
τα αστερια του ουρανου ζηλεψανε τη λαμψη της και το χαμογελο της
και σαν ο ερωτας αντικρυσε τα ματια της  γεννηθηκε  ο ηλιος..
θεε μου..
πως θα μπορουσα να μην της γραψω να μην την αναζητω..
αδυτο το φεγγαρι καθε βραδυ  διαβη το αισθημα μου..
καντην θεε μου να γυριση παλι πισω κα μην την αφησης να φυγει απο κοντα μου..
δε θελω να τη χασω..
και ατελειωτες να ειναι οι ωρες μου για να της γραφω παντα..
Ε!

Αφεθηκα...

Μαγισσα μου..
κατεκτησες το μυαλο μου τοσο απλα..
με δυο λεξεις σου ενα βλεμμα σου με εκαναν να σου αφεθω..
να σου αφεθω ετσι απλα διχως φραγμους..
ενιωσα σαν απλο χαρτακι στα χερια σου ..
και εσυ με πολυ αγαπη και φροντιδα ..
αρχισες  στην αρχη να με προσεχεις ..
τα ομορφα χερια σου μου εχουν αφησει σημαδια μεσα μου
μαζι με τα ωραια σου λογια..
σημαδια μεσα μου που με κανουν πιο ευαλωτο στη σκεψη σου
για σενα....
αλλα και σε ολο μου το ειναι..
μεθυσα απο την ομορφη εικονα σου..
μεθυσα απο την προσωπικοτητα σου...
μεθυσα απο τα ωραια λογια σου..
μεθυσα απο την ομορφη παρουσια σου..
και ακομη νοιωθω μεθυσμενος και γοητευμενος
μαζι σου..
και ας εχεις φυγει εσυ..
Ε!

Για τον Φιλο μου τον Αναπηρο..

 το πρωι κατα της 9 η ωρα και καθε δευτερη μερα πηγαινω με τα ποδια μου 3 χιλιομετρα να δω εναν φιλο μου αναπηρο..
στο δρομο βαδιζοντας μεσα στη καλη χαρα που μου αρεσει να περπαταω με πιανει ο διαβολος απο το ποδι..
και αρχιζω να κατεβαζω καντηλια μονος μου καθως περπαταω και να βριζω την καταντια μου..
γιατι να μην εχω ενα αμαξι  να βριζω τη ξεφτιλα μου που ειναι σε ολο της το μεγαλειο..
πως τα καταφερα ετσι να λεγω να εχουν κατι λεσια  αμαξι και μα μην εχω γιατι..
που καποτε με φωναζαν πολυτελεια και τωρα εχω γινει ανταρα..
φτανω στο φιλο μου το σπιτι  του κιμη τον λενε λαχανιασμενος ιδρωμενος μισο κουρασμενος ..
και του λεω τη παθαινω  στο δρομο καθως ερχομαι να σε δω..
μου λεει καλα εισαι χαζος..
τοτε το πιασα αμεσως και του ειπα ποσο δικιο εχης και ποσο λαθος ειμαι εγω..
βριζω και φωναζω γιατι ερχομαι με τα ποδια και εσυ εχης 30 χρονια πανω στο καροτσι σου..
τι να πω πω ποσο χαζος ειμαι..
θεε μου φωναζω συγχωραμε αμαρτησα παλι φωναζοντας σε μεσα στο δρομο που ερχομουν μονος μου..
αρχισα και φωναζα για την πουτανα τη μοιρα μας για εμενα και για τον φιλο μου..
για μενα φταιει το κεφαλη μου πληρωνω ακομη τα λαθη μου δε μου φταει κανενας..
γιατι κυνηγωντας το αυριο  εχασα τη γευση του τωρα..
αλλα για το φιλο μου που ειναι αναπηρος ποιος να φταιει..
ανταμα η μοιρα μας ανταμα και το ονειρο μας εμεις θα ζησουμε φιλε μου καλε ..
και ετσι αγκαλιασμενοι του λεγω δεν ειμαι εδω για κλαματα  ουτε για μοιρολογια κιμη σκουπισε τα δακρυα σου..
μπορει να εχουμε φτωχεια ανεργια αρρωστια  απανω μας μα μεσα μας εχουμε  γυμνη τη καλοσυνη μας..
φιλε μου κιμη εμεις μαζι θα αγναντευουμε  την αδικη ζωη μας και αν δε μας στεφανωσε το ονειρο μας εμεις θα κανουμε
θυμωνια το γελιο μας για να σκουπιζομε τη πικρα μας και τα δακρυα μας..
και ετσι ανεβηκε ο καημος απο τη καρδια μας και εγινε παλι κλαμα..
ανασηκωνοντας τα υγρα ματια μου του επιασα το χερι ...
κουραγιο φιλε μου καλε εμεις  εστω και σακατεμενοι  θα ζησουμε
εκει που το μιλω φωναζονας βαζει τα κλαματα ο φιλος και με περνουν και μενα τα κλαματα...
ναι ρε οι αντρες κλαινε....
Ε!

Υπαρχουν δυο μερες..

Υπαρχουν δυο μερες το χρονο που δε μπορεις να κανεις τιποτα..
η μια ειναι το χθες ...
και η αλλη το αυριο...
για 'αυτο σημερα ειναι η καταλληλη μερα για ν'αγαπησεις..
να ακολουθησεις τα ονειρα σου..
να ζησεις τη ζωη που σου αξιζει...
Ε!

Πεταγμα Ψυχης...

Μαγισσα μου χαμογελας με χειλη σφιγμενα. στεκομε εδω σιωπηλος σε σταση ικεσιας να εμφανιστεις να μου πεις εστω ενα μικρο γεια.. ποιον εσενα που ολα τα καλα κοσμουν τους ωμους σου.. περνας καλα εσυ εκει πανω κανεις βολτες δεν εχεις το πονο μου.. και αντι να κανης κατι καλο σε μενα κανης το αναποδο.. το εχω δει το εργο πολλες φορες παλι μονος μου να ειμαι.. φτανει με ποναει η απουσια σου.. βλαστημιες φευγουν απο ο στομα μου αθελα μου μερες καλες μαζι και εγω να βριζω τωρα γιατι δεν περνας απο εδω.. και εσυ εκει βολεμενη να περνας απο αλλου να γραφης σε αλλους να κανεις σελφις.. και να εχης και κατανοηση απο αλλους στης εμμονες σου στα εγω σου και στα λαθη σου.. ωραια ηταν η ζωη μου τοτε που σε γνωρισα θυμασε ζωης και ψυχης μου πεταγμα για μενα.. ειχα ξεφυγει απο τη μοναξια απο τη θλιψη κοντα σου και απο τα ερειπια της ζωης μου.. και καθε νυχτα να προσευχομαι για σενα για το καλο που μου εκανες.. τωρα παει καιρος που με μαχαιρι δικοπο σαν καρβελι με κοψες γιατι γιατι.... δεν σε πληγωσα ποτε θυμασε μα με πληγωσες.. οι ηλιαχτιδες αργοπορουν να ερθουν στη ζωη μου... μονο ψιθυρος απο τη ψυχη μου ενα γιατι γιατι.. και αγωνας δυνατος να αντεξω τον πονο μου απο την αδικη φυγη σου.. Μαγισσα μου τη δε καταλαβαινεις ποναω.. Ε!