ναι φιλη μου..
ας το περαδεχτουμε χασαμε τον εαυτο μας...
και απομειναμε υποδουλες σκιες..
κοπηκαν οι λεξεις μας στα δυο και αιμορραγουμε τωρα και οι δυο..
κολλησε το ονειρο στο μυαλο μας απο τα λαθη μου μεσα στη λασπη μιας χημικης βροχης..
πεσαμε στα γονατα γιατι δεν μαθαμε φαινεται ακομα να ζουμε εικονικα..
φιμωθηκαμε με ενα χαμογελο και ποναμε στα κρυφα μην τυχον και μας καταγραψουν οι καμερες..
εξοριστοι ειμαστε τωρα απο την μνημη μας σε κατασταση σιωπηλη και εγκωμιαζουμε τη σηψη που μας κυβερνα..
χαζευοντας τωρα τα γραφομενα μας..
μοναχικα κλαματα ειμαστε σε θλιβερες καθημερινοτητες στριμωγμενες σε συνορα με σπασμενες φωνες μεσα στη βουη της σιωπης..
τωρα τα δακτυλικα μας αποτυπωματα εξαντλουνται και περιοριζονται σε σχολια μεσα σε στενα ορια λιγων τετραγωνικων γραμμων γιατι ετσι πρεπει..
συνηθισαμε πια να τετραγωνισουμε τη ζωη μας μεσα στη σιωπη απο μπετον που περιεβαλε τα αισθηματα μας..
και τελος τωρα τυφλες ειναι οι νυχτες μας.
χωρεις ονειρα και το αυριο φανταζει ανελπιδο θαμμενο κατω απο ερειπια της σιωπης..
Ε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου