οταν ολα στη ζωη μου ειναι απλα και ηρεμα..
μπορει να ειμαι μονος μου μα ειμαι ευτυχισμενος..
παντα ολη μου τη ζωη την τακτοποιουσα προσεχτικα μεσα σε μικρα κουτακια.
μικρα ησυχα και τακτοποιημενα..
ζω μονος μου μια λιτη ζωη μοναχικη χωρις ενταση και πολλες φορες χωρις sex...
μεχρι που μια μερα αλλαξαν ολα..
πηγα ενα απογευμα σε ενα γραφειο αρχιτεκτων για να ζητησω να βρω δουλεια..
η αρχιτεκτων δεν ηταν απλα νεα αλλα και ωραια..
ειχε ενα επιβλητικο βλεμμα που δε σου αφηνε περιθωρια επιλογης..
η την αντιπαθουσες η την ερωτευοσουν ας πουμε...
ηταν γυναικα που ζωντανευει της αισθησεις
ωρες ωρες ηταν απομακρη με μια ταση επαρσης που με παγωνε καθε φορα..
που τα βλεμματα μας συναντιοντουσαν..
ασε μου το κινητο σου και φυγε μου ειπε ψυχρα..
και οταν σου τηλεφωνησω να ερθεις με της φωτογραφιες σου θελω να δω τα τζακια σου..
αλλαξε η ζωη μου σκεφτομουν τη θα φορεσω πως θα παω παλι να τη δω..
παντα στη ζωη μου ειμαι ηρεμος με της γυναικες και δεν ανησυχουσα..
μα ποτε δεν φανταστηκα ομως πως θα με προσεχε αυτη..
μερα με τη μερα ολα τα κουτακια της ησυχης ζωης μου ανοιξαν και εγιναν κουβαρι..
με πηρε τηλεφωνο ελα στο γραφειο μου αυριο αργα μπορεις ειπε..
φορεσα το καλο μου λευκο πουκαμισο και πηγα..
ακομα και τωρα θυμαμαι το κτυπημα της πορτας της στο γραφειο..
θα το θυμαμαι παντα σαν ενα εναρκτηριο λακτισμα του βατερλω της ησυχης ζωης μου..
εκεινη αγερωχη οπως παντα ντυμενη με ενα μαυρο τιραντακι φορεμα καλο προκλητικο...
με ενα αβυσσαλεο ντεκολτε θανατος ηταν..
και το βλεμμα της στραμμενο στον υπολογιστη..
δεν με κοιταξε καν απλα μου ζητησε να αφησω της φωτογραφιες μου απο τα τζακια στο γραφειο..
αρχισε να μου μιλαει για διαφορα πραγματα της ζωης..
η φωνη της γλυκια χαμηλη γυρισα και την κοιταξα..
με κοιταγε με εναν τροπο που δεν με ειχε κοιταξει κανενας..
αθελα μας τα χερια μας δυο φορες μπρερδευτηκανε μαζι με της φωτογραφιες μου
σε καποια στιγμη ενοιωσα το χερι της πανω στο δικο μου ειχα παγωσει..
το μυαλο μου ουρλιαζε και καθε κυτταρο του κορμιου μου ειχε ξυπνησει..
ειχα χασει τον ελεγχο τιποτα δεν με σταματουσε την ηθελα απεγνωσμενα..
ξεφνικα σταματησαν ολα τραβηχτηκε απο κοντα μου και εμεινα να την κοιτω ταπεινωμενος..
μου ζητησε ευγενικα να φυγω...
δεν θυμαμαι πως μαζεψα την ντροπη μου δεν μιλησαν καν και εφυγα..
εμεινα στα σκαλοπατια της πολυκατοικιας παγωμενος με το βλεμμα μου στο κενο..
πηγα στη σταση του λεωφορειου και περιμενα μηχανικα σαν να περιμενα κατι να με παρει μακρια απο ολα..
ηρθε και σταματησε μπροστα μου με το αυτοκινητο της..
ηταν εκεινη..
μου εκανε νευμα μπηκα μεσα σαν υπνωτισμενος..
δεν ειχα τη δυναμη να την αντικρυσω..
δρομοι φαναρια κοσμος ηταν απλα εικονες για μενα..
δεν ανταλλαξαμε λεξη σαν να ημασταν δυο αγνωστοι..
με πηγε στο σπιτι της..
η πορτα του διαμερισματος εκλεισε πισω μου και με τραβηξε πανω της..
θεε μου μυριζε τοσο ομορφα..
τη φιλαγα ασταματητα με ενα παθος που ομοιο του δεν εζησε ποτε στη ζωη της..
την πεταξα με ορμη πανω στη πορτα και σηκωσα το φορεμα της..
τυλιξε τα ποδια της πανω μου και την εκανα δικια μου..
χωρις χαδια χωρις ερωτα και χωρις ομορφα λογια αγαπης..
ηθελε να την πονεσω τα χερια μου ειχαν μπερδευτει στα μαλλια της που την τραβαγα δυνατα..
καθως εμπαινα με δυναμη μεσα της..
με ενιωθε σε ολο της το κορμι με ολο μου το ειναι..
φωναζα απο ντροπη απο πονο απο ποθο δεν ξερω και εγω..
δεν αντισταθηκα σε τιποτα ημουνα δικος της..
το κορμι μου ετρεμε η ψυχη μου εφευγε τελειωσαμε μαζι σαν να μην ειχαμε τελειωσει ποτε στη ζωη μας..
γυμνοι κατω στο πατωμα δυο υγρα κορμια ενα...
της αναψα τσιγαρο και της το προσφερα χωρις να μιλησω..
δεν ηξερα αν επρεπε να την μιλησω νομιζα πως αν της μιλουσα αυτο το ωραιο που εζησα θα τελειωνε...
ο ηχος απο το κινητο μου με ξυπνησε απο το ερωτικο μεθυσι μου με τρομαξε..
τιναχτικα πανω τρομαξα σαν ενα μικρο παιδακι που πιασανε να τρωει κρυφα το γλυκο απο το βαζω..
μην φυγεις μεινε μαζι μου αποψε ολη την νυχτα μου ειπε..
εμεινα κοντα της με μεγαλη χαρα και ευτυχια μεσα μου...
εκανα πεντε μερες να παω στο γραφειο της για να την δω..
εμεινα μονος μου προσπαθωντας να σκεφτομαι συνεχεια τα φιλια της τον ερωτα της..
της προστυχες κουβεντες που μου ελεγε ολη τη νυχτα που το καναμε...
σκεφομουν συνεχεια το ριγος απο το κορμι της...
αυτες οι δικες μου ερυννυες με αφηνουν ξαγρυπνο τωρα κατι βραδυα...
την νοσταλγω αν και αυτο το ωραιο που εζησα το εγραψα αμεσως στο τετραδιο μου να υπαρχει..
με ευλαβεια διπλωσα το κατω εσωρουχο της που της πηρα βαζοντας το στα κουτακια που εχω εγραψα το ονομα της..
αρχιτεκτων και απο κατω ενας ξαφνικος ερωτας..
πηγα στο γραφειο της εμαθα η αρχιτεχτων εφυγε για παντα στη σουηδια..
μου αφησε να παρω τη δουλεια και να κανω το τζακι που διαλεξε και της αρεσε...
Ε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου