η Σιωπη σου..

Οχι δεν θα σου πω να μου μιλησεις..
δεν θελω να επεμβω στη σιωπη σου που εχεις για μενα..
ισως αυτη η σιωπη σου να πλαθει το αληθινο σου προσωπο που εσυ εχεις..
μα τωρα πια δεν μπορω να κλαιω την ομορφη παρουσια σου που ειχες οταν ηρθες εδω..
ουτε το μυθο σου κλαιω πια..
κρατω ομως τη παρουσια σου στη ζεστη αγκαλια μου και κλαιω πανω στα γραφτα μου...
κλαιω για οσα σου εγραψα που τωρα εμειναν ορφανα αφου ποτε δε με ειδες..
μεινανε ορφανα ολα τα γραφτα μου απο σενα εσυ που τα εκλεισες εξω απο τον ουρανο..
που καποτε σε κοιταζανε..
αλλοκοτη ειναι η ζωη μου εδω μεσα σαν νεκρη ειναι απο τη θυμηση σου..
μια αναποληση ομως μου τα χαιδευει τρυφερα μεσα μου..
και βλεπω να αναβουν πυρσοι τα ιδια παθη  παλι εντος μου..
ατελειωτη νυχτα αποψε στη δικη σου σιωπη..
δε ξερω με τι ελαιο καιει το λυχναρι του μυθου σου εκει..
και γεμιζει με οραματα τη σκεψη μου αποψε..
βουβη ειναι εδω η νυχτα στο κελι μου απο τη μεγαλη σου σιωπη...
Ε!

Εξομολογηση..

Οταν ερχεται ο παπας μεσα στη φυλακη για να μας εξομολογησει του χαμογελω..
παπα μου δε κανει ειπα εχω τον δικο μου πνευματικο γεροντα μου απο το αγαπημενο μου μοναστηρι..
κοιτα του λεγω μερικοι νομιζουν οτι θα πληρωσουν ετσι με την εξομολογηση και θα σωθουν..
οχι ομως για μενα..
τωρα τη βλεπω στα ονειρα μου οτι κανω ερωτα μαζι της και ξυπνω ιδρωμενος βασανισμενος ...
απο κατι που δεν ηταν πια δικο μου..
κοιμομουν ακομη και τη μερα εναν υπνο πολυ εφιαλτικο..
κυνηγημενος απο μορφη της και παραλυμενος απο τη προδοσια του κορμιου της...
ξυπναγα με ενα ριγος στο κορμι μου..
ακομη και σημερα που γραφω σκεφτομαι οτι ημουν δεμενος με μια αλοιωτικη μοιρα στη ζωη μου..
τωρα μονο η περηφανεια μου εμεινε του φυλακισμενου..
που δεν χαιρεταω κανεναν δεν μιλω και ολοι τους με σεβονται..
τωρα που γραφω την εξομολογηση μου μια φευγαλεα ανταυγεια μεσα μου περνα..
πολλες φορες που ειμαι μονος μου ψιθυριζω στον εαυτο μου πως πρεπει να καψω της φαντασιωσεις που εχω..
θελω να σταματησω αυτο το αχορταγο κορμι της να το φανταζομαι..
και τιμωρω ετσι τον εαυτο μου..
δεν ψαχνω για εχθρους εχθρος ειναι μονο ο εαυτος μου που τον πιανω να τη σκεφτεται...
τωρα συγχωρημενος ειμαι απο ολους αφου ξερουν αδικα πληρωσα το παθος της...
βγαζω απο τη δολια μου καρδια το ραμφος της πικρας και της αδικιας που εχω μπηξει
και ουρλιαζω  δυνατα..
ειμαι αθωος...
Ε!

η Γιορτη μου

Χαμηλωσαν αργα τα φωτα εχθες στη γιορτη μου
και τα ομορφα τραγουδια εσιγησαν..
οι δρομοι εξω αποκοιμηθηκαν με των αντιλαλο των τραγουδιων..
και με το ακουσμα εξω στη πορτα του σπιτιου μου των χιλιων ευχων απο τους φιλους που εφευγαν αργα...
ψελλιζαν μεσα τους σαν σκιες για την ομορφη βραδυα μου..
στο φευγατο χθες και στο αυριο που ανετελε στο χαραμα της νεας μερας..
η αυλαια της γιορτης μου επεσε και στη ζεστη φατνη της ψυχης μου...
βλεπω ξαναγεννιεται η ελπιδα...
να αλλαξει ευχηθηκα σελιδα η ζωη μου απο το αγνωστο και τη πικρας μου το γραμμενο
που ειχε μαζι μου παντα..
με ενα καλυτερο πεπρωμενο να ειμαι θελω..
σε προσδοκιας αγκαλια ονειρου θελω να αρμενιζω τωρα ..
με το χρονο να ειναι της ζωης μου ο μεγαλος ενορχηστρωτης..
στο νου μου να μου εμπενει φαντασια και στην υπαρξη μου συμφωνια...
και απο το κρεσεντο της φθορας που ειχα της πικρας μου εκει και της μοναξιας..
φιναλε για μια νεα ζωη να ξεκινησω..
και ολες της νεκρες μου ελπιδες να αναπτερωνει η νεα μου ζωη..
να αρμενιζω θελω ανοιχτα σε αιωνιες στιγμες..
μαζι με την χθεσινη ομορφη γιορτη μου...
Ε!

Καλα Χριστουγεννα..

Χριστουγεννα ξημερωσαν..
οι πικρες στην καρδια μου θαρρω πως ηρεμησαν λιγο μεσα μου..
ενας αποηχος γλυκος παντου πλαναται ..
ειναι γιατι σημερα ο χριστος γενναται..
πεθυμησα τη νυχτα των χριστουγεννων..
να τη ζησω ηρεμη ειρηνικη μακρυα απο τις κακιες και τα παθη..
σε ενα ξωκλησι να ειμαι μονος μου με το Χριστο ζωγραφιστο..
να μην ακουω τιποτα μονο το μυστηριο της θειας λειτουργιας..
μια βροχη ουρανια σαν μουσικη να αντηχει και να με αναβαπτιζει..
με το πνευμα της αγαπης και τη καρδια μου να τη φωτιζει..
της αμαρτιας μου το χιτωνα να τον πεταξω..
να φωτιστω να εξαγνιαστω στη ψυχη και στο σωμα μου..
να λαμψω απο τη χαρα της προσευχης μου..
 να ψαλλω να χαρω και να υμνησω και πρωτος στο ξωκλησι το Χριστο να προσκυνησω...
με κατανυξι να σκυψω μπροστα στη φατνη του Χριστου που ολοφωτη αστραφτει.
θελω να φουντωσει  παλι η πιστη μου μεσα μου για κεινον
που ηρθε μονο και ολο αγαπη να μου δωσει..
και να φωναξω δυνατα..
Δοξα εν Υψιστοις  Χριστε..
και εν ανθρωποις Ευδοκια..!!
καλα και ευτυχισμενα χριστουγεννα ευχομαι..
Ε!

Κυριακη Απομονωση Θυμαμαι...

Δευτερη φορα στην απομονοσωση..
και παλι θυμηθηκα τον προμηθεα απο την μυθολογια που εμαθε στο γυμνασιο..
τον κρεμασανε ψηλα και ο αετος του ετρωγε το συκωτι σιγα σιγα..
και εκεινο παλι γινοταν απο μεσα του και βασανιζοταν μονος του ..
γιατι τολμησε και εδωσε τη φωτια στο κοσμο..
κυριακη απομονωση θυμαμαι..
δεν υπαρχει κατι  αλλοιωτικο να θυμαμαι..
και τι αλλιωτικο μπορουσε να βρεθει σε ενα κελι δυο πιθαμες και κατι..
σε ενα κελι με ριξανε και εμενα αταφος νεκρος..
νεκρος διχως ελπιδα...
  και διχως να υπαρχει κατι διαφορετικο μεσα εδω..
το μονο που εκανα για να μην τρελαθω δαγκωσα  χερι μου βαθια..
να βγαλει αιμα..
και εκανα το σχημα το σταυρο στο τοιχο μου εκει μεσα με το χερι μου...
το εβλεπα και στα γονατα προσευχουν δυνατα  στο κυριο Θεο μου...
να με σωσει ζητουσα...
κυριακη απομονωση θυμαμαι...
ενας γιορτης αντιλαλος συντροφευε τη μοναξια μου εδω μεσα..
εδω στην ανηφορα της πικρας και της μοναξιας μου και της αδικιας μου..
ηταν η φωνη του Καζαντζακη...
,,θα σταυρωθεις αν θες να αναστηθεις μην ψαχνεις αλλος δρομος δεν υπαρχει,,...
και ετσι περιμενα τη σταυρωση μου σαν μια λυση για μια καινουργια ζωη μετα...
εκλεινα τα ματια μου και ψιθυριζα μπροστα στον τοιχο και ας μην ειχε παραθυρο..
ταξιδευε ο νους μου σε αδιακοπα ταξιδια σε κοσμους αλλους..
με κλεισμενα τα ματια μου..
και ενοιωθα παλι μεσα μου κατι αλλοιωτικο..
οχι η κυριακη στην απομονωση δεν ηταν σαν τις αλλες μερες μου εδω..
και ετσι αντεξα και παλι....
Ε!

Επισκεπτηριο...

Επισκεπτηριο..
διπλη και πυκνη η σιτα εδω μεσα..
τοσο πυκνη που δυσκολα μπορεις να ξεχωρισεις τη μορφη του επισκεπτη..
μπορεις ομως να ακουσης ομορφα τη φωνη του που σου μιλαει ψιθυριστα.
δινοντας ενα μηνυμα ελπιδοφορο ζωης..
διπλο συρμα βαλανε οι αλητες εδω και φανηκε ο φραγμος της ντροπης τους..
ενα σιδερενιο διχτυ σκλαβιας πλεξανε οι αλητες οι δειλοι..
οι ανεγκεφαλοι ολοι τους..
και εσυ καλε επισκεπτη μην πικραθεις..
η θεληση σου που ειρθες εδω ξεπερνα τη λαχταρα της ψυχης..
για να με δεις εστω για λιγο..
επισκεπτη μου πισω απο τη σιτα τη πλεχτη οταν σταθεις..
θελω να σταθεις περφανα για μενα..
και μην μετρας τα χρονια η τους μηνες μου εδω μεσα..
μη τα μετρας..
υπαρχει παντα η αρχη η μερα η γνωστη η φρικτη που εζησα η πρωτη..
υπαρχει και ενα τελος ομως που δεν αργει να ερθει να θυμασαι..
σκεψου μονο ποσοι εδω μεσα εχουν σκλαβωθει και περιμενουν το χρονο τους να βγουν εξω..
στοχασου αν μπορεις ποσοι κολλησαν το προσωπο τους πανω στη σιδερενια σιτα..
 οπως εκανα τοτε για να ακουσω τη φωνη σου...
θυμισου μονο το καλο που ειρθες τοτε να με δεις στο επισκεπτηριο..
δεν ξερω αν ειμαι της μοιρας ο μεγαλος εκλεκτος που θα διαβω περηφανος το τερμα...
ξερω ομως πως ειμαι καθαρος αλλοι εχουν την αδικια που τους βαραινει...
ξερω επισης να σου πω ενα μεγαλο ευχαριστω που ειρθες να με δεις..
σε ευχαριστω πολυ...
Ε!

Γλυκια μου Μανα εχεις Γραμμα..

Γλυκια καλη μου μανα..
σε καρτερω παντα να ερθεις να με δεις..
εδω που ειμαι μονο εσυ μπορεις να με φτασεις..
εδω στο παγωμενο μου κελι της φυλακης μου..
μοναχα εσυ καλη μου μανα μπορεις οπως πρωτα να με αγκαλιασεις..
σε καρτερω δε μπορει χρονιαρες μερες να με αφησεις μονο μου..
ελα σε παρακαλω με φως αγαπη και ελπιδα το κρυο μου κελι με τη ζεστασια σου να το πλημμυρισεις..
σε καρτερω ξανα πολυ..
εχουμε τοσα πολλα να μου μου πεις και να σου πω για ωρες πολλες να μιλαμε..
ελα γλυκεια μου μανα..
και διωξε αν μπορεις τον εφιαλτη της μοναξιας μου απο εδω μεσα..
και δωσε μου τη θερμη της γαληνης σου που μονο εσυ εχεις...
σε καρτερω σαν εκεινο τον αξεχαστο καιρο που ηρθες και με ειδες..
τωρα που θα με δεις τα μαλλια μου εγιναν γριζα απο τη στεναχωρια μου..
περασανε και τα χρονια και δεν μπορω πια να κοιμηθω ..
θυμασαι μανα μου χαιδευοντας μου τα μαλλια πως μου μιλουσες τοτε...
ακουω παντα στο σιγανο το τραγουδι  το αγαπημενο μου..
μανα μην λυπασε μανα μην με κλαις...
και σε θυμαμαι παντα..
και σε καρτερω να ερθεις..
Ε!
ΥΓ.ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Μεσα στην Απομονωση...

Μια μερα βρεθηκα στης φυλακης την απομονωση για λιγες μερες μεσα..
ο ποιος σκληρος εχθρος απο ολους ηταν ο εαυτος μου.
επρεπε να σταθω αξιος και ορθιος να τον νικησω..
οι ωρες ατελειωτες εκει μεσα..
δεν περνουσαν με τιποτα ..
σε αυτες της δυσκολες ωρες παλευα με τη μνημη μου συνεχεια.
ελεγα οτι περα απο την απομονωση και περα απο το κελι υπαρχει ζωη εξω..
στοχαζομουν για να ξεφυγω και λιγο τον Οδυσσεα..
θα ανοιξει η πορτα της φυλακης ελεγα θα βγω πρεπει να εχω το νου μου στη λευτερια μου..
η νυχτα ηταν βασανιστικη απλωνε το σκοταδι εδω μεσα δεν εβλεπα τιποτα..
ανωφελα περιμενα να με παρει ο υπνος για να με λυτρωσει απο το πονο που ειχε το κορμι μου..
απο την υγρασια και τα χτυπηματα που ειχα πανω μου..
μεσα στους πονους μου ομως δεν τη τσαλακωσα ποτε τη πιστη μου προς το χριστο μου..
οπως ανεβηκε και εκεινος στο γολγοθα ειρθε η σειρα μου να σταυρωθω  μονος για αλλα ιδανικα και να πληρωσω σε κατι που δεν εκανα...
προσευχομουν συνεχεια με κλαμα βαρυ εκει δε με εβλεπε κανενας..
πρσπαθησα ομως πολυ αθελητα να μην λυγισω δεν θα τους κανω τη χαρι ελεγα οχι..
μπορει να εγινα ενας αθλιος εκει μεσα αξυριστος και σκλαβος του κορμιου μου..
αλλα αντεξα ομως..
ακουγα ομως απο τη διπλανη την απομονωση το φριχτο βογγητο του διπλανου μου...
δεν εκανα τιποτα εχω δικη μου ιδεα που πρεπει να ακολουθησω..
και τοτε θυμηθηκα τη στρατα του Προμηθεα..
οτι εμαθα στο γυμνασιο τα εφερα στη μνημη μου και προσπαθουσα να αντεξω..
αντεξα και βγηκα ζωντανος..
Ε!
ΥΓ. ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ..

η Πρωτη μου Μερα μεσα...

Οταν περασα τη σιδερενια πορτα της φυλακης..
 και εκει τη μικρη σκοπια που υπαρχει..
η ζωη μου σταματησε για εξω..
μαζι με τη χαρα τη στοργη που ειχα την αγαπη και το φως μου..
και απο εκει και περα ενας ισκιος βαρυς και ενας ηλιος θαμπος  ηταν μονο για μενα..
εδω μεσα..
και ενας μονο Θεος ο λυτρωμος το κουραγιο..
η ζωη εδω μεσα ιδια παντα και η ρουτινα σκληρη να ειναι..
το ιδιο τελος καθε αρχη και καθε μερα οπου και να παω η οπου σταθω τα ιδια παντα..
η μεσα στο μικρο μου κελι να ειμαι η εξω στο προαυλιο με τους αλλους νιωθω παντα μια βουβη απειλη πανω μου..
κατι σαν μια οργη ενιωθα σαν μια φοβερα ας πουμε..
μουντη ομως να ειναι και η προσμονη μου εδω..
μουντη και η σκεψη μου θαρρω πως παντα να με συντροφευει..
εξω στο προαυλιο να βλεπω κουρασμενα κορμια και ραγισμενες ψυχες..
ενα αλλο κοσμο που ζει με θολες αναμνησεις και με ελπιδες τρελες να ταξιδευει...
τι δουλεια εχω εγω με αυτους λεγω μονος μου κανοντας βολτα εξω στον ηλιο..
καμια σχεση μαζι τους δε θελω..
μονος μου θελω να ειμαι παντα, επιανα μια γωνια και εκλαιγα μεσα μου..
και ολο μονος μου να ειμαι να βουλιαζω αργα αργα σε βαρια πληξη μεσα σε ενα τελμα..
μεσα μου ζητω παντα ενα χαδι μια αχτιδα ανθρωπιας ενα λιγο φως..
αλλα νομιζω πως ζω σε ενα ψεμα μεσα μου..
πρεπει να ζησω ειπα μεσα μου και οχι απλα να υπαρχω..
γιατι η φυλακη μου ειναι μεγαλη αδικια..
Ε!
ΥΓ. συνεχιζεται...

Παραξενη Βροχη..

Χθες βραδυ  μια παραξενη βροχη ειχα..
οι σταγονες της βροχης μου χτυπαγαν δυνατα το τζαμι του κελιου μου..
πηγα κοντα στο παραθυρακι μου και της μετρουσα οπως επεφταν με δυναμη..
σαν να μου εφερναν ενα καποιο μηνυμα απο το κοσμο εκει εξω..
απο το κοσμο που μενει μακρυα απο μενα πισω απο τη μεγαλη μαντρα..
και εξω απο τα σιδηρα...
μετρουσα της σταγονες της βροχης λοιπον γιατι ηταν το μονο που ειχα να κανω εδω μεσα..
τοσους μηνες εδω τωρα πια τη αλλο μπορουσα να κανω ..
μονο που εχθες στη χθεσινη βραδυα του χειμωνα μου φανηκε κατι διαφορετικο..
ολες οι σταγονες της βροχης ηταν παραξενες..
μου χτυπουσανε το τζαμι σα να ειχαν κατι αλλοιωτικο να μου πουνε..
δε ξερω οποιος ποτε βρεθει να κουβεντιαζει με της σταγονες που κτυπουν το τζαμι του..
μονο αυτος μπορει και να καταλαβει  τη γλωσσα της βροχης..
μετρουσα της σταγονες της βροχης που ασταματητα χτυπουσανε το τζαμι μου στο μικρο παραθυρακι μου..
και στοχαζομουν μονος μου τι να μου ελεγαν..
μαλλον για μια ζωη μου μιλουσαν..
για αυτη που τελειωνει εδω μεσα..
η για μια αλλη που αρχιζει σε λιγο καιρο εξω...
Ε!

Θυμασαι..??

Θυμασαι ψυχη μου..
καποτε με ρωτησες τι δωρο θα ηθελα εσυ να μου κανεις..
ισως για να μου δειξεις ποσο με αγαπας..
σου ζητησα μονο μια σταγονα δακρυ αγαπης..
απο τα ματια σου...
θυμασαι..?
ηταν ομως κατι που δεν μπορεσες εσυ να μου χαρισεις ποτε..
και ξερεις γιατι..
ισως γιατι κοστιζε πολυ ακριβα για σενα  αυτο το δακρυ που σου ζητησα..
σε λιγο ξημερωνει..
ολη τη νυχτα αναζητουσα ενα δικο σου χαδι..
μεσα στη σκεψη μου..
ενα δικο σου γλυκο φιλι..
να μου αναστατωνει της αισθησεις μου..
φιαγμενος απο ερωτα ειμαι εξου και το Ε! το ονομα μου...
ερωτα για σενα..
αν μπορεις ελα και ψαξε με και αγκαλιασε με..
ελα και ψιθυρισε μου λογια αγαπης..
που να μοιαζουν με σενα..
γιατι εσυ σταζεις μονο αγαπη..
Ε!

Δεν εχω Λογια...

Οταν εισαι καταδικασμενος να ζεις σε μια βουβη μοναξια..
εναι δυσκολο να επεμβω στη μοιρα μου που με κτυπα ανελεητα...
ουτε ο εξω κιτρινος ανεμος του φεγγαριου δε μου δινει την ηρεμια που προσμενω..
οι εικονες μου εδω της τοτε αχρονης ευτυχιας μου δεν συμβαδιζουν με την αληθεια,
του ονειρου μου..
τωρα ολες οι θολες διαδρομες της σκεψης μου με οδηγουν στο χειλος της αβυσσου..
αφου η μεγαλειωδεις ομορφια της φαντασιας μου εδω μεσα,
διαλυθηκε και αυτη σαν την αχνα..
οι αλλοτε εποχες της οργιαστικης ευτυχιας μου τωρα εφυγαν..
χωρις προοπτικη επιστροφης..
αφησα τα ωραια μου χρονια να γλιστρησουν μαζι της..
και αυτα χαθηκαν οπως και αυτη..
τωρα πλεον αποτελουν παρελθον οι ασβηστες μορφες  και φιλες που αγαπησα και εγραφα για αυτες..
ακομα και τωρα που γραφω τα πουλια στο πεταγμα τους κραζουν αλλοκοτα και θλιμμενα  εξω απο το παραθυρακι μου..
μονο αυτα με βλεπουν εδω που ειμαι..
τωρα πια δεν φιλοσοφω τιποτα..
συναισθανομαι απλως  ισως και μεχρι υπερβολης την πορεια της πτωσης μου..
και της παρακμης μου...
Ε!

Δακρυζω...

Εξω η νυχτα εχει φερει μια βαθια μωβ αποχρωση..
ταφικη σιωπη εξω ακομα και ο θορυβος των σταγονων γεμιζει σιωπη..
ειμαι συνεχεια μονος μου εδω..
αναζητω τη μοναχικοτητα και τη σιωπη απο τους αλλους..
ισως να ειμαι θυμα της αδικης ζωης μου..
τελευταια ομως τα ματια μου και το προσωπο μου δεν λενε ακριβως το ιδιο πραγμα..
παροτου η αγαπη και η σκεψη μου για σενα εξακολουθει να τρυπαει το σκοταδι .
με την ιδια μανια που οι λογχες μου τρυπουν τον ουρανο..
εξω σκιερες αορατοι εραστες στεκουν πανω απο τη λυπη μου..
και την αξιοπρεπεια μου..
κινουνται αναμεσα στο φως και στο σκοταδι..
σαν στιγμες που ερχονται αναδρομικα για να στοιχειωσουν την ονειροποληση μου..
αφου καθε κυτταρο του κορμιου μου ηταν μια φωτια του ερωτα..
τωρα το γελιο μου πετρωσε και μεγαλωσε ο πονος μου πολυ..
σαν φωτοπλημμυρα και φεγγοβολητο του απειρου..
να ξερεις ολα αυτα μαζι ησουν εσυ..
και κατι ακομα..
οταν μια ομορφη φλογα σβηνει ο καπνος μπαινει στα ματια μου..
και δακρυζω...
Ε!

η Ψυχη μου Φλογα που Χορευει..

Απανθρακωμενος ειμαι απο τη πυρα της μοναξιας μου εδω..
και η ψυχη μου σε φλογες να χορευει..
σε μια μεγεθυντικη  σκεψη ονειρου αναζητησης...
σε μια τελευταια αναλαμπη της φλογας των αισθησεων πρωτου αυτη σβησει για παντα..
οι πρωτες νοτες παρεμειναν φευγαλεες σαν σχηματα καπνου..
ηταν ομως φιλια η παρουσια σου τοτε..
μπορει και να μην ηταν τιποτα..
να ηταν μονο στοργη..
ηταν ομως κατι κοντα στην αγαπη ξερω..
στιγμες οδυνηρης ομορφιας μεσα στο νυσταλεο θροισμα της βροχης η ζωη μου σημερα..
φλογες εδω μεσα η ψυχη μου να χορευει και εσυ ισως και να στεκεις απορημενη.
φιλια ακαιρη η τοτε παρουσια σου εδω αργοπορημενη ματαιη..
ομως η μαγεια της στιγμης ειναι παντου..
εστω και αν το κερι τρεμοσβηνει σαν το τρυφερο ψυχομαχητο ενος τραγουδιου..
τωρα ολες οι σταχτες σηκωθηκαν και πεταξαν παρασυρμενες απο τη πικρα των αισθησεων μου σαν τα συντομα πρωτοβροχια του οκτωμβρη..
για σενα πιο το μονο πιθανο μελλον ηταν η φυγη σου καταλαβα..
στο παρολου αυτα  σε καποιο βαθμο οδυνης μου εδω μεσα..
ο πονος με αφηνει να δω καθαρα την αμεση ομορφια της καθε στιγμης...
και ας ειμαι απανθρακωμενος στη πυρα της μοναξιας μου...
Ε!

Ειμαι 47 ε Και..

Χαμενος καπου στα σαραντα επτα μου..
προσπαθω να μην απαιτησω τιποτα στη ζωη μου που θα μπορει να με πληγωσει..
βλεπω ομως πως η ελπιδα εξω κυκλοφορει ελευθερη αλλα οχι πια για μενα..
μεσα εδω στο γριζο  χωρο μου η σιωπη ειναι το μοναδικο μου δικαιωμα..
πως ομως να παραιτηθεις απο το δικαιωμα στην αγαπη..
οταν βλεπεις οι κεραυνοι κοιμουνται πανω στα συννεφα..
πως να αντεξω τη τοση μεγαλη μοναξια εδω μεσα ..
οταν στη ζωη μου εξω εχω ζησει μεσα στο φως και στην εκσταση..
πως να πω τωρα οχι μου λες στο σιγανο κλαμα του σκοταδιου της πικρας και της μοναξιας μου εδω που με προκαλει...
ειμαι σαραντα επτα ε, και..
μα τι αλλο ειναι η αγαπη απο το μοιρασμα της εμπειριας..
εξ αλλου ξερω πως σε ολες της γυναικες αρεσουν τα φλερτ που αιωρουνται χωρις να αγγιζονται..
για αυτο μου αρεσε που ηρθες εδω και μου ψιθυρισες το ονομα μου τοτε..
μεσα στην καλοκαιρινη φωτοχυσια..
ηρθες θυμαμαι σαν απροσκλητη την ωρα που τα ομορφα μαλλια σου..
ειχαν το χρωμα του φεγγαριου..
τωρα εδω μονος μου βλεπω να χρειαζομαι χρονο να χρειαζομαι δικες μου..
καταδικες μου στιγμες..
και ας ειμαι σαν τον χαρταετο που παιζει πανω στον ουρανο..
παρεα με τον ανεμο...
Ε!

Συντηρω της Αναμνησεις μου..

Γραφω καθε νυχτα..
για να συντηρω της πικρες μου αναμνησεις..
τη νυχτα τα γραφτα μου ειναι πιο ζεστα μαζι μου..
ολα τα αρνητικα συναισθηματα μενουν περισσοτερο καιρο μεσα στη μνημη μου..
το γραψιμο μου δεν ανεχεται ηθικολογιες και τα απομειναρια απο της πικρες μου δεν σβηνουν ποτε..
κατι νυχτες ομως σε ενα κενο σιωπης σε θυμηθηκα παλι ..
ξερω δεν υπαρχει μελλον στης ευαισθητες ψυχες..
εκλαιγα κρυφα και συχνα οταν μου μιλουσες ισως για αυτο δεν αντεξες και εφυγες για παντα απο κοντα μου..
τωρα τα κρυφα μου ονειρα φανερωνονται σιγα σιγα και δειλα..
παντα αυτη η δυναστης μοιρα επιβαλλει με πλαγιους τροπους τη θεληση της..
την ωρα που ο αερας εξω χαιδευε αναλαφρα τα φυλλα απο τα δενδρα εφυγες..
εφυγες χωρις να πεις μια λεξη..
τωρα μονος οπως παντα εδω  χειμωνα καλοκαιρι δεν ονειρευομαι τιποτα..
μεγαλωσα πια..
ισως μου λες ομως γιατι γραφω..
μα σου λεω γραφω..
για να συντηρω της αναμνησεις μου..
Ε!

Δεν εχω Απαιτηση...

Να ξερεις δεν εχω απαιτηση να σ'αγαπω..
εχω ομως το δικαιωμα να σε θυμαμαι παντα..
θυμασαι ξεκινησαμε με ενα σωρο ενοχες υστερα με χαρες και ονειρα που απετυχαν..
ηταν ενα διαστημα μαγικο ομως αγευστο και θαμπο..
ξεκινησαμε ενα ταξιδι αδιαφορωντας για την επιστροφη..
σε αισθανομουν πανω μου και μεσα εδω που ειμαι γυρω μου σαν αρωμα..
η φωτεινοτητα του προσωπου σου μου γαληνευε τη ψυχη μου...
η ομορφη τοτε παρουσια σου μου εδινε δυναμη να συνεχισω να ζω..
τα ματια σου ηταν εκτυφλωτικα και μου εγραφες πολυ ωραια..
γνωριζω καλα πως η σιωπη δεν αποξενωνει ημουν παντα λατρης των κρυφων δεσμων..
ομως εφυγες..
για αυτο παλι αδικα θα σκοτεινιασει ο ουρανος αφου οι ωρες που ερχοσουν για λιγο τωρα χαθηκαν..
ισως τωρα να σου γραφω λιγοτερο εγωιστικα..
εφυγες και μαζι μου πεταξαν και οι χαρες απο τη σκεψη μου..
καθε δειλινο ακουω τον αχο της καμπανας εδω που ειμαι να σιγοκλαιει.
την ωρα που οι θυμησες πετουν πανω απο εδω..
δεκεμβριανες νυχτες αδειες με νοσταλγιες τωρα εδω μεσα η ζωη μου..
με μια αποδοχη οσο περνουν οι μερες μου εδω να συμβιβαζομαι με την αδικη φυγη σου..
σου το ξαναγραφω Μαγισσα μου..
δεν εχω την απαιτηση να σ'αγαπω για παντα..
εχω ομως το δικαιωμα να σε θυμαμαι ..
για παντα..
Ε!

Ωραια μου κυρια..!!

Ωραια μου κυρια καλημερα..
μου ζητησες  επισης να γραψω και για σενα κατι..
τι να γραψω αφου μονο τρεις φορες ολες και ολες σε εχω δει..
θα προπαθησω ομως να σου γραψω...
θα γραψω μονο αυτα που εχω δει πανω σου αφου τη φιλοσοφια της ζωης σου δε τη ξερω..
λοιπον σου γραφω πρωτο πρωτο το γραφικο σου χαρακτηρα..
τον ειδα με την αλληλογραφια σου με τα γραμμα τα σου που μου εστελνες..
ο γραφικος σου χαρακτηρας ειναι ενας καθρεπτης της ομορφης ψυχης σου..
ειναι το χειρογραφο αποτυπωμα  που μαρτυρα την συναισθηματικη σου κατασταση..
και αντικατατροπιζει την ομορφη υπεροχη υπαρξη σου...
συνεχιζω με τα μαλλια σου...
 αυτα τα απιθανα ξανθα σου μαλλια που ολο πασχιζες να τα ταθισεψεις αρχισανε κιολας να ασπριζουνε ειδα..
μη μου λες που δεν τα ειδες..
το προσωπο σου ..
αυτο το λεπτο ευαισθητο προσωπο σου που  σε αντιπροσωπευε πριν λιγα χρονια νωριτερα..
τωρα χαλαρωσε λιγο και αυτο..
στρογγυλεψε καπως και αρχισε να ζωγραφιζεται λιγο απαλα διπλοσαγανο στο πηγουνι σας..
τα χερια σας..
αυτα τα ομορφα χερια σας που σας συνοδευουν απο γεννησιμιου σας οτι λες και οτι αισθανεσαι με τη δικη σας σοφη υπογραμμιση αρχισαν να σχματιζονται εκεινες οι πρωτες σχεδον αδιορατες φακιδες του χρονου...
το δερμα σας..
πηρε λιγο να ξεραινεται ανεπαισθητα λογου των  μικρων χρονων σας..
το κορμι σας..
αν και δεν το εχω δει ουτε στη θαλασσα καν αυτο το σπαθατο κορμι σας το νευρωδες το γεματο δυναμη ..
που βυθιζοταν στο παγωμενο πελαγος  ακομα και σημερα οπως ξερω..
ισως να χαλαρωσε λιγο δεν αντιδρα..
δεν σε υπακουει οπως πρωτα ..
βαρυνε και επεσε ο φυσικος του τονος...
ωραια μου κυρια..
εκεινο που δεν εχει υποστει αλλοιωσεις μορφης τουλαχιστον  δεν εχει αλλαξει ποτε..
ειναι η ψυχη σου και τα ματια σου..
η ψυχη σου φτερουγιζει οπως στα πρωτα χρονια.
με τα φτερα σου κομμενα θα μου πεις μα ειναι ολανοιχτα ακομη..
τρεχεις μεσα στη ζωη με φουλ ταχυτητα..
προσω ολοταχως που  λεμε...
και οσο και τη στενευει τη ψυχη σου το καινουργιο σου κορμι που τη ντυνει..
τοσο ομορφη γινεται η ψυχη σου..
τωρα αρχιζει η αμαχη μαχη..
το ξερει ο καθενας μας εκεινο το δυσκολο που λεμε θελω μα δε μπορω...
τα ματια σου..
αυτα τα αστραφτερα διεισδυτικα σου ματια..
κοιτανε παντα το ιδιο..
με την ιδια ενταση με την ιδια αμεσοτητα ντομπρα παντα ..
και αναμετρουν τον απεναντι σου με τον ιδιο τροπο και λενε ευθεως..
εχθρος μου η φιλος μου..
δικος μου η ξενος..
ωραια μου φιλη..
εσυ λοιπον με αυτα τα λιγα που σου εγραψα με καινουργια ρουχα απο τα καλα που εχεις...
μονο καβουκι αλλαζουν για να στεγασουν την ιδια ψυχη σου την υπεροχη που εχεις..
και τα ιδια σου γλυκα  σου ματια..
ως το τελος..
πιστευω να σε καλυψα καπως και σε αυτο..
ομορφη μερα να εχεις..
βροχερη καλημερα..!
Ε!

Ερημος..

Ωραια μου κυρια καλημερα..
σου γραφω παλι σημερα για σενα..
στη συναντηση μας μου ειπες να γραψω η να πω τη ζωη μου ολη με μια λεξη..
η με μια μα εικονα..
εκατσα και εβαλα τη ζωη μου μπροστα ..
συγκεντρωθηκα σκεφτηκα καλα και διαλεξε τη λεξη..
Ερημος..
ναι Ερημος ειναι ολη  ζωη μου..
αυτη ηρθε αμεσως μεσα στο νου μου η Ερημος..
ετσι οπως ειναι ξερη ανυδρη και ατελειωτη..
με το αφιλοξενο τοπιο της το ξερο..
 το ξερο της δερμα..
τον ηλιο που δεν ζεσταινει ..
αλλα σε βασανιζει και σου φερνει τη πικρα και οτι αλλο που σε αλλα μηκη και πλατη ειναι ευεργετικος..
Ερημος ναι με τη παγωμενη της νυχτα και αυτη βασανιστικη να ειναι..
τρομερη μεγαλυτερη και απο της δυναμεις μου που με φθειρει..
μου καταρρακωνει και ομως τη περνω για να πεσω παλι στο πρωινο βασανο του καυτου ηλιου..
και εκει ομως εκει αναμεσα οι προσμονες μου οι στοχοι της ζωης μου..
σαν μικρες απομακρυσμενες οασεις με τα ματια των φιλων που εχω εδω και των αγαπημενων μου..
ναι οι οασεις ειναι οι λιγοι φιλοι μου που μου γραφουν που ειναι μαζι μου..
Ερημος ναι και η αμμο να μπαινει στα ματια μου να καιγομαι απο τον ηλιο..
να παγωνω και εκει να προσβλεπω στην επομενη οαση..
σκεφτηκα λοιπον  και σου εδωσα μια εικονα αντιπροσωπευτικη της δικης μου ζωης..
Ερημος ετσι ειναι η ζωη μου..
τελος Ερημος  μπορει να ειναι η ζωη μου αλλα μπορει μια μερα κατι να γινει..
ποιος ξερει..
μπορει να καταφερω μεσα απο την Ερημο να ξορκισω τη πικραμενη μου ζωη..
πιστευω πως σε καλυψα..
ομορφη μερα να εχεις..
καλημερα..
Ε!

Ομορφια..

Ωραια μου κυρια καλημερα.!
μου ζητησες να σου γραψω για την ομορφια..
δεν μου ειπες ομως για ποια ομορφια..
αλλα καταλαβα..
την ομορφια μπορεις να τη βρεις παντου...
γιατι παντου υπαρχει ομορφια και η μεγαλωσυνη μαζι..
μα τι νομιζεις πως ειναι η ομορφια η απολυτη συμμετρια και το τελειο σε εξωτερικα χαρακτηριστικα ανθρωπων η πραγματων..
αυτο ζητας λεγοντας ομορφια...?
αυτη την ομορφια μπορεις να τη βρεις στα διαφορα καλλιστεια..
στις κοινωνικες σου συναστροφες  στο ωραιο σου βενετσιανικο γραφειο που εχεις πανω της αναρτησεις μου..
και στο χειροποιητο κινεζικο ωραιο σου σερβιτσο...
θα σου γραψω για κατι αλλο που μιλω για την ομορφια σημερα..
που δεν εχει μοναδα μετρησεις ουτε μοναδα συγκρισης..
πως να στο γραψω..
σου μιλω για κεινη την ομορφια που δεν εχει να κανει με τα ματια σου..
που εχει να κανει μονο με τη ψυχη σου..
για  αυτη την ομορφια θα σου γραψω που δεν φτανει μονο να τη δεις..
χρειαζεται και να την νιωθεις...
ομορφια λοιπον ειναι..
ομορφια ειναι το παιχνιδισμα του ηλιου αναμεσα στα δενδρα και στα πευκοφυλλα αν το εχεις δει μεσα στο παρκο σου..
ομορφια ειναι το κυμα που ταξιδευει στης θαλασσες..
ομορφια ειναι το πλανε στους γλαρους οταν κουβεντιαζουν το πρωι εξω στην ακρη της θαλασσας..
ομορφια ειναι και το θροισμα του αγερα αναμεσα στα δενδρα οταν περνας και το ακους..
ομορφια ειναι και το λουλουδι Νυχτολουλουδο που την νυχτα ανοιγει  και το εχεις ειδα εξω στην αυλη σου...
ομορφια ειναι και το χελιδονι που εχει οβαλ φωλια στη  βεραντα σου..
και αυτο το ειδα σπιτι σου..
επισης ομορφια ακομη ειναι..
ομορφια ειναι και το φως στα ματια των παιδιων οταν ειναι χαρουμενα..
ομορφια ειναι επισης η φωνη των χεριων οταν αγγιζουν καποιον με αγαπη..
ομορφια ειναι τα χαμογελα που υποφερουν μεσα στο κρυο.
και τελος ομορφια ειναι..
οι κινησεις και οι σκεψεις που μας λογιζουν ανθρωπους..
πιστευω να σε καλυψα...
ομορφη μερα να εχεις..
Ε!

η Αμαρτια μου..

Aποψε ολα τα συναισθηματα μου στο κοκκινο ειναι..
οπως και οι σκεψεις μου..
στο κοκκινο του ερωτα του παθους της φωτιας..
τα ματια μου ειναι κλειστα και το σκοταδι εδω φιλος μου..
οι αναστεναγμοι μου σαν ενα κυνηγι..
μαγευτικη και αμαρτωλη η αγωνια μου..
η  ηδονη αποψε  κτυπαει κοκκινο να ξερεις..
στην μνημη της ημερας η σκεψη μου και στη νυχτα το παθος μου..
αποψε μια καθαρη αποπλανηση στις αισθησεις μου θα ειναι η χαρα μου..
αποψε κανενα δακρυ μου δεν ρεει αλλα το παθος μου για σενα με καιει..
διψασμενος  μονο για σενα..
το παθος μου σε ιλιγγιωδη ρυθμο βραζει μεσα στο κορμι μου..
και σφιγει η επιθυμια απο την αμαρτια ..
αλλη μια νυχτα με ψευτικη απολαυση..
η πεινα μου αθωα ειναι και η σκεψη τολμηρη και τη διψα μου ασεμνη...
καθε νυχτα η  επισκεψη της επιθυμιας για σενα μεσα μου με καιει...
απο την ανεξελεκτη επιθυμια διψασμενος για πολλα αμαρτηματα.
και αν το μυαλο μου λεει οχι..
το κορμι μου λεει ναι..
σημερα δεν αντεχω θα ειμαι στο ελεος σου..
αποψε κανω την υπερβαση μου...
φθανω στο αποκορυφωμα και σου φωναζω...
φωναζω το ονομα σου...
ακου..
 ειμαι αντρας..
 θελω να με ποτισεις..
ερωτα..
Ε!

Το Αστερι μου...

Καθε βραδυ κατω απο το ημιφως..
κατω απο το μικρο μου φως που υπαρχει..
καποιος αντρας παρακαλα την φιλια σου και την παρουσια σου..
παρακαλω το αστερι μου να μην χαθει πανω στα συννεφα..
ομως ενας ηχος λατρειας γλυκος ξεφευγει για τη μαγεια..
παρακαλεσα εχθες τη νυχτα τον ηλιο να αργησει να φανει..
δεν ηθελα να επιστρεψω στη γη..
στο ονειρο μου ησουν εσυ Μαγισσα μου..
και ηταν η αποδραση μου...
καταργηθηκαν τα τειχη εχθες και οι εχθροι μου φυγανε..
η λυτρωση μου ηταν εδω διπλα μου..
δεν ηθελα ουτε θελω τα φτερα μου να λιωσουν..
δεν αποχωριζομαι τα χερια σου ουτε την παρουσα απουσια σου..
και ηρθε ομως η αυγη και  αδυσωπητα σε εξαφανισε..
εμεινα παλι μονος μου..
εσβησε καθε ονειρο μου..
την επομενη νυχτα το επομενο βραδυ το αστερι ηταν νεκρο..
τα χερια σου και η ομορφη παρουσια σου ειχαν φυγει..
τωρα ενα αστερι λιγοτερο..
ενας ακομη πονεμενος χωρισμος...
Ε!

η Πικρα μου..

Νυχτα..
περνωντας ολα τα ακρα ορια του πονου..
βλεπω να ξεφτιζει η ζωη μου..
αρπαγμενος  ειμαι στα γραφτα μου να μην με παρει απο κατω..
μια γραφω και μια μιλω μονος μου εξω στα αστερια του ουρανου..
η ζωη μου εδω σαν τραγωδια ειναι..
χωρις δικαιοσυνη χωρις λογικη ξερω καλα ολα θα καταληξουν εκει που αρχισαν..
στν μεγαλη μελαγχολια της ανυπαρξιας και της μοναξιας μου εδω..
ολα εδω πανω ειναι τραγικα και χωρις καμια εξαιρεση..
οσοι ηρθαν κοντα μου και εφυγαν πηραν και κατι απο μενα..
τωρα πια δεν υπαρχει κανενα δωρο μου να τους προσφερω..
εμειναν μοναχα οι πληγες μου..
μαζι και  θλιμενη μου ψυχη που καποτε ονειροπολουσε..
φαντασιωμενη με την αισθηση της αιωνιας φιλιας..
δε μετανοιωσα ποτε για της φιλες μου..
λυπαμαι ομως που εζησα και ζω ακομη  μεσα σε 4 τοιχους..
ξερω κανεις δε θα με θυμαται σε λιγο..
μοναχα μονο η τελευταια μου μεγαλη φιλη η μοναξια μου..
και αυτη θα με θυμαται για να γελα..
τους παραλογισμους μου των μεγαλων στιγμων..
σου εγραφα συνεχεια και καθε μερα  γραφτα μεσα απο τη σκεψη μου..
σε ζωγραφιζα εδω μεσα χωρις χρωματα  μονο με το αιμα του χεριου μου..
αποφασισμενος ειμαι σε ολα να βαλω ενα τερματισμο..
αφου αγγιζω τα νηματα της μεγαλης μου πικρας..
δε νιωθω ηρωας πιστεψε με   δε νιωθω τιποτα  πια..
αισθανομαι μονο μεγαλη πικρα..
Ε!

Μου Αρεσουν ..

Φιλη μου..
μου αρεσει να ακροβατω στα ορια μου..
να γραφω ομνυοντας στον ωκεανο τον λεξεων πολυ..
μου αρεσει στον ερωτα να καταναλωνω..
και οχι να καταθετω απλως τη ψυχη μου..
να ζω θελω στο δικο μου ηρεμο ορμο των αναμνησεων...
μου αρεσει να ζω τη μοναδικοτητα της στιγμης..
να ζηλεβω την ελευθερια που εχει το πεταγμα των πουλιων..
να ταξιδευω θελω σε αχαρτογραφητα νησια..
να δινω ρυθμο στα ονειρα μου..
μου αρεσει να ζω με τον ησυχο θριαμβο της αγαπης..
να γνωριζω το χθες και να διαβαζω το σημερα καλυτερα..
να απαντω στους εχθρους μου με τη σιωπη μου..
να μην εμπιστευομαι την κριτικη οταν υπαρχει μεσα μου αληθινη αγαπη..
ολα αυτα μου αρεσουν..
Ε!

το Ονομα σου Προσευχη...

Εχθες τη νυχτα η βροχη ειχε μια θλιψη μεσα της.
σαν να εκλαιγε ο θεος και αυτο γιατι ..
σε εφερε σαν ανεμος για λιγο στο κελι μου..
σε αφησες να ανθισεις για μια στιγμη που για μενα ισοδυναμουσε με μια ζωη..
και επειτα σε ξεριζωσε απο εδω απο κοντα μου και χαθηκες μαζι με αυτον...
απο τοτε ολες οι νυχτες μου ειναι ιδιες..
τα δακρυα πετρωσαν πανω στα βλεφαρα μου την ωρα και τη μερα που με το νευμα της μελαγχολιας με αποχαιρετησες...
να ξερεις ησουν για μενα τα παντα..
τωρα προσπαθω να μαζεψω τις σκεψεις μου ..
τωρα κλεινω τα ματια μου για να μαζεψω το μυαλο μου..
ισως να μην μπορουσα να ζησω την αληθεια της φιλιας με μια ωραια γυναικα..
ομως παντα περιμενα και αναπολυσα με αγαπη μεσα μου καθε μας συναντηση εδω..
και ανυπομονουσα να ξερεις για την επομενη..
για μενα το πραγματικο σου ονομα ηταν και ειναι ακομη  προσευχη..
και ας σε φωναζα και σε φωναζω Μαγισσα..
τωρα ομως δεν ξερω αν κλαιω για σενα που με παρατησες και εφυγες..
δεν ξερω αν κλαιω για σενα η για την μεγαλη μου μοναξια εδω μεσα..
ο χρονος ολα τα καταβροχθιζει συνεχως και δεν επιστρεφει τιποτα πισω..
τωρα τα βραδυα  μου τριζουν εδω μεσα και στεναζει μεσα μου η λησμονια..
μεσα στο γκριζο κελι μου που στοιχειωσε εδω η αδικη μοιρα μου...
το μονο που ειναι εδω μονες τες και αυτες ειναι οι θυμησες οι δικες σου..
αλλα και αυτες προδοτικες και μαραμενες ειναι..
ξερω καλα και δυστυχως το αιωνιο και το ωραιο ειναι μονο το ονειρο..
Ε!

Ηρθες και Εφυγες...

Μαγισσα μου..
οταν εφυγες απο κοντα μου σε ευχαριστησα με ενα χειμαρρο δακρυων..
γιατι ηρθες εδω που ειμαι και μου εδινες δυναμη με τη παρουσια σου..
με εσωσες τοτε απο τη θλιβερη μοναξια μου..
βλεπεις εσυ εκρυβες κατι το ανεπαναληπτο  που το εδινες παντα με αληθινο συναισθημα..
σου ζητουσα να με προστατεψεις απο το πονο μου που ειχα εδω μεσα..
και απο την αληθεια ..
ομως δεν μπορουσα να φυγω γιατι στεκοσουν εκει κοντα μου σαν μια λυρικη χιονοθυελλα...
θυμαμαι χρειαζομουν ενα ψεμα..
ενα αληθινο ψεμα ομορφο σαν την αληθεια και εσυ μου το προσφερες απλοχερα..
δε σου κρυβω πως ονειρευομουν να σε γνωρισω για το καλο που μου εκανες..
με την τοτε ομορφη παρουσια σου εδω..
να σε γνωρισω ηθελα πριν τελειωσουν οι θλιβερες μου μερες που εδω ζω..
ομως εσυ εφυγες..
 εφυγες οπως επεφτε η νυχτα και τα χρωματα γινοταν κυριολεκτικα λυπητερα...
μα εσυ ησουν μια κουρασμενη καλλονη κατι σαν ενα βεγγαλικο που σκορπισες..
στον νυχτερινο ουρανο εδω πανω σαν μια αστεροσκονη....
τα ομορφα παγωμενα ματια σου ειναι μαρτυριες που καθιστουσαν περιττα τα λογια..
για αυτο λεγω πολλα λαθη δεν εξηγουνται..
παρολου αυτα υπαρχει η επομενη μερα...
για αυτους που εχασαν κατι ωραιο απο τη ζωη τους..
το θεμα ειναι ομως αν μπορω να σε αντικαταστησω και μεσα απο τη σκεψη μου...
Ε!