ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΝΑΧΙΚΕΣ...

μικρη καλη μου φιλη..
ψυχουλα μου...

καθισμενος στην ακρη του κρεβατιου μου μονος μου κοιταζοντας προς τα εξω ..βλεπω  εναν αγγελο  με κομμενα  τα  φτερα του  να ειναι κρεμασμενος  διπλα  στο κλειστο μου παραθυρο..
 μοιαζει  να θελει να φυγει.. κατεβαινει  καθε νυχτα  και τον ακουω  να κτυπα το κρυο μου τζαμι  απαλα και σιωπηλα..
σαν τον ξεχασμενο ηχο της σιωπης..
εξω δεν μπορω να δω και να καταλαβω τον καιρο που εχει αφου το παραθυρο μου εειναι παντα κλειδωμενο..
το ονομα σου ειναι γραμμενο στον τοιχο μου..
εχει γινει τωρα σαν ενα  ξεθυμασμενο αρωμα  απο αδακρυτα δακρυα  μερες τωρα που ειναι γραμμενο στον τοιχο μου..
μονος παντα περιμενω  ανασαινω και ονειρευομαι  εσενα  κανω ονειρα  που ειναι τοσο αχνα  που εχουν γινει σχεδον αχρωμα απο τον χρονο εδω μεσα..
τα βλεπω πως χανονται στο θολο σκοταδι  καθε που πεφτει το σουρουπο..
περιμενω να ερθεις να με σωσεις..
το ξερω πως δεν θα ερθεις ποτε..
ομως και εγω δεν χανω τιποτα  να μενω εδω..
δεν εχω αλλωστε που να παω..  γνωριζεις που ειμαι..
περιμενω κοιταζοντας την μορφη σου μεσα στο τζαμι..  μεσα στα ματια μου..
μακρυα  πολυ μακρυα..σχεδον ακινητος..
καποτε μοιαζεις να κινεισαι.. αδυνατον να καταλαβω  αν ερχεσαι  η αν φευγεις..
βαθια μου ομως μεσα μου ξερω...
σε  ποθω  και σου φωναζω..
μα η φωνη μου  δεν φτανει τοσο μακρια. και δεν με ακους..  ποτε σου δεν με ακουσες..
σε ποθω σε φοναζω  και η φωνη μου ενας νεκρος ανεμος χωρις ανασα  να αγγιζει εδω τους ερημους τοιχους στο κελι μου..
παντου μοναξια και θανατος  γυρω και μεσα μου..
ο χρονος κτυπαει στο ρολοι μου θλιβερα και αργα.  ισως να ειναι ο ηχος του θανατου.. ο χρονος κυλαει μεσα στη ζωη μου μεσα στις φλεβες μου.. ενα δυο  τρια τεσσερα.. πλησιαζει..
ο χρονος οχι εσυ. πρεπει να περιμενω και αλλο..
δεν ειναι η ωρα ακομη.. πεντε εξι εφτα ...
δεν θυμαμαι αν στο ειπα  ποτε ισως και να το ξεχασα..
ισως δεν το καταλαβες..
ισως ειναι καλυτερα  να μην ξερεις..
μα το γραψανε οι μοιρες  στο σωμα μου..
πως θα πεθανω οταν  φυγεις...
Ε!