Οσες φιλες που μου εγραφαν και με αγαπησαν..
χαθηκαν τωρα πια..
και οσες αγαπησα και τους εγραφα συχνα χαθηκαν στη μοναξια..
δεν εχω χαρα μητε γελιο να της προσφερω..
τα μυστικα μου μεγαλωνουν στη σκια καθε βραδυ..
σαν αποτυπωματα σε νυχτες πανω στο τετραδιο μου πολλαπλων χρησεων..
στα βλεβαρα των ολων γυναικων στης φιλες μου
γλυστραει γλυκα η ψυχη μου...
αφου της σκεφτομαι και της θυμαμαι παντα..
σαν τον ηλιο που δεν ξεχνιεται να γυρη στων βουνων της πλατες..
της νυχτες χανομαι μεσα στην τρικυμια των δακρυων μου..
η μοναξια μου γινεται συμμαχος μαζι με τον ανεμο...
τους εχω μοναδικη παρεα μου..
ακομη μια μερα περασε σαν τον λιποταχτη..
ακομη μια νυχτα και παλι μονος...
και ερχεται παλι η στιγμη που μου βαθαινει μεσα μου ο πονος..
και πιανει παλι δουλεια η νοσταλγια μου..
τωρα τα γραφτα μου ολα ειναι χωρις παραληπτη..
Ε!
παντα αναζητουσα ματαια το ταιρι μου..
αλλα και παντα ομως σαρκαζα μπροστα στην ελευθερια της μοναξιας μου..
απο τη μερα και την ωρα που με αφησες φιλη μου με αρκετο μονο μεσα μου..
και να απομακρυνθεις τελειως απο τον οριζοντα μου..
απεμειναν σε μενα μεσα μου η μοναξια του ηθους..
αφησα της ημικρανιες μου να μου αυλακωσουν καθετα ολες της σκεψεις μου..
και ολες της επιθυμιες μου για σενα..
και ετσι πληρωσα την ευτυχια προδωσα τα ονειρα υπακουοντας στη γνωμη των ανεραστων..
επεστρεψα στη σκυθρωπη μοιρα μου και παλι και στης μελανοπρεπες και αφεγγαρες νυχτες..
να ντυσουν ξανα ολοκληρωτικα τη ζωη μου..
προοσπερασα της ερωτικες κραυγες προδωσα την ιεροτητα του ερωτα..
και της επιθυμιες των σωματων..
αφηνοντας τη ζωη παλι να δραπετευσει..
και τη νοσταλγια να οδευει προς το απειρο..
τωρα πια υπαρχεις ως νοσταλγικη αναμνηση..
η ως βασανιστικη απουσια..
δε ξερω....
Ε!
απο τα στοιχειωμενα μου μερη που εζησα εφυγα ετρεξα μακρυα..
θελω να ξεχασω τα παντα..
γυρισα ομως εδω στο γκριζο τοπιο της ζωης μου..
εδω ειναι ολα καινουργια ..
θα κανω νεα αρχη..
αφεθηκα μονος μου με της ωρες στην αυρα της νυχτας..
και στο οινοπνευμα να πιω και καπνιζοντας να ηρεμησω ηθελα..
και ηρθες σαν ενα ονειρο ενα βραδυ..
εσβησες το παρελθον μου..
μια στιγμη δισταγμου και επειτα ηρθε ο ερωτας..
οταν ενιωσα το παθος αρχισε μετα η παραισθηση..
ηταν ολα διαφορετικα..
εσυ τα λογια σου το τοπιο και ομως μου φαινονταν ολα ηδη γνωστα να ειναι..
οταν σε καταλαβα δεν ενιωσα εκπληξη αφου παντα σε περιμενα..
τωρα η σκεψη μου το ιδιο με πονα μεσα μου..
και ο πονος μου με ακολουθει παντου και παντα..
εσυ εφυγες γυρισε παλι η μοναξια μου..
ουρλιαξα για τον οικτο σου..
σε ειδα να γελας γρεμιζοντας μου τα παντα αφου μου προσφερες παλι τον εφιαλτη ..
τωρα οτι και να δω στον υπνο μου θα ειναι μια απλη επαναληψη..
ο πονος ειναι πια πεπερασμενος...
οτι και να ερθει παλι θα το δεχτω γιατι ξερω ειναι απο σενα..
Ε!
το κρυο θεριψε μονο η μουσικη επιζει
στο δωματιο μου παγερη ηρεμια..
οι ηχοι φαινεται να πηραν κατι απο τη νυχτα
σωπασαν νεκρες ολες οι γραμμες..
η φυγη σου εγινε ξαφνικα χωρις προειδοποιηση
και η αναζητηση απομειναντων ακαρπη φαινεται πως και οι τοιχοι εχασαν καθε τους χρωμα..
τωρα η πορεια μου προδιαγραφεται απλη σταθερη και σιγουρη..
στη σελιδες των μπλογκ δε θα βρεθει σωτηρια οσο και να σε διαβαζω..
ωραια ομως να διαβαζεις για τον πονο των αλλων..
την ηρωικη μοναξια της εγκαταλειψης των μοναχικων και οχι μονο..
προτιμω τη μετριοτητα του κοινου ανθρωπου..
δε θελω να γινω ρολος σε κανενα μπλογκ..
μου αρεσει η απλοτητα οπως να κοιμασαι χωρις να αγκαλιαζεις τα μαξιλαρια..
δε σου ζητησα ποτε τιποτα δε θελω διακρισεις..
καπου στη μεση ηθελα να χωθω
βρεθηκα ομως στο πατο ατυχια.
μονο που δεν θα ξαναπροσπαθησω..
δε μου αφησες τιποτα για να ξεκινησω και παλι..
Ε!
Φιλη μου..
νομιζα πως ηρθε η λυτρωση..
εμφανιστηκες με λουλουδια μιλησες για αγαπη και σε πιστεψα..
τωρα μερα με τη μερα φοβαμαι..
ισως ειναι τα ματια σου που δε με κοιταζουν παντα..
η παλι ο τονος της φωνης σου ειναι πολυ δυνατος..
σου ζητησα μικρες ηδονες μου της αρνεισαι..
οσος φορες προσπαθησα να μετρησω το παθος σου να ξερεις βρεθηκε μηδενικο..
ελπιζω να ειναι ενας εφιαλτης να μη συμβει το εγκλημα..
αφουγραζομαι τα βηματα του δολοφονου στο σκοταδι..
εξαφανιζεσαι χωρις αφορμη και επιστρεφεις αθωα..
μα η υποκωφος ηχος δε με αφηνει..
μου φωναζει πως ολα ειναι μερος μιας παραστασης που τελειωνει..
οταν θα φυγεις με το πρωτο ελαφρυ φυσημα του ανεμου ..
παρε μαζι σου και τα ματια μου..
μετα απο σενα δε θελω να αντικρισω τιποτα..
οταν προδωσεις να προδωσεις γρηγορα...
E!
Αδικη Μιση Ζωη..
με ονειρα ψευτικα και γριζες σκιες που χανονται μεσα στο χρονο..
ανεργος διχως σκοπο και αυριο..
αγορασμενα τα βηματα μου δειλα δειλα περπατω μετεωρος μεσα στην απελπισια μου...
η ελπιδα αγνωστη να ειναι που μου γυρισε ασπλαχνα τη πλατη για μια νεα ζωη...
Αδικη Μιση Ζωη..
λογω κρισης να ζησεις σημερα με 500 ευρω με αξιοπρεπεια και αυτοσεβασμο..
το ποτο μου να πινεται πικρα οπως και το τσιγαρο μου μαζι..
απο ξενες πολλες ενοχες..
Αδικη Μιση Ζωη..
την αποδεχθηκα καταπατωντας ηθικες αρχες και γρεμιζοντας αληθειες ανθρωπινες...
που εμαθα να ξεπερνω χιλιες του κοσμου δυσκολιες..
χαμογελα η μεσα ψυχικη μου αλητεια γιατι κανω ονειρα πολλα..
ισως να χαμογελα για εκεινα που ποθω η συνειδηση μεσα μου να εχω..
στην καρδια μου και ελευθερος να πορευθω στη ζωη ωρες μερες χωρις τη μιζερια και δεσμα...
χωρις Αδικη Μιση Ζωη...
Ε!
Το Ε! δε μενει πια εδω..
ναι φιλες μου βγηκα αντεξα και βγηκα καθαρος χαρη σε ολες και ολους εσας..
που εισασταν παντα κοντα μου..
μεσα απο εδω μεσα απο τα ομορφα σχολιο σας τα μηνυματα σας και τα εμαιλ σας που ηταν τοσα πολλα και σας ευχαριστω πολυ πολυ..
τωρα σας γραφω απο χαρα μεσα μου μεγαλη..
εκει μεσα κρατουσα μεσα στη σκεψη μου εσας και αυτο με βοηθησε να ζησω και να γραφω καθε πρωι χαραματα..
εγραφα με παθος τη ζωη μου εδω με καταθεσεις ψυχης και εμπειριες της ζωης μου εκει μεσα..
με τη μοναξια μου εκει και η θλιψη και μου στοιχειωνει ολα μου τα γραφτα που ηταν μια συλλογη αναμνησεων..
μου αρεσε να γραφω γιατι ειμουν ψυχικα διαφανος και δε μπορουσα να κρυφτω..
ουτε να φοβαμε μην εκτεθω στο βαθος της ψυχης μου αφου οτι σας εγραφα ηταν αληθειες ζωης..
το ξερω δεν θα μπρορεσω να γραψω ποτε ιστορικο προτιμουσα να γραφω αυτα που ζουσα εκει μεσα μονος μου..
τα γραφτα μου ολα ηταν με ειλικρινεια και δεν εκρυψα το παραμικρο..
εγραψα τοσο καιρο τα προσωπικα μου βιωματα και τα συναισθηματα μου..
φυλαχτο δικο μου ειχα εσας μεσα μου εσεις μου δινατε τη δυναμη να γραψω συνεχεια.
αδιαφορησα με τους αλητες εκει μεσα που δεν αναγνωριζουν την αδυναμια της ψυχης μου..
εγραφα με τη σκεψη μου καθαρη παντα ωστε να μπορει ο αναγνωστης να με καταλαβει..
ολες οι αφηγησεις μου ηταν αληθινες καταγραφοντας ολα αυτα που περασα εκει μεσα τοσο καιρο μονος μου..
γιατι ξερω η γραφη δεν ειναι μερος να κρυφτεις..
μεσα απο τη μεγαλη πικρα μου το πονο και τη θλιψη που ειχα καταφερα να ζησω..
η μελαγχολια μου και η μοναξια μου εδιναν χωρο να αντεξω και να γραψω..
γιατι μονο το γραψιμο ηταν για μενα απελευθερωση ζωης...
εγινα ρακοσυλλεκτης στιγμων μεσα απο τα ιδια τα γραφτα μου που ηταν πολλα..
αφηγηθηκα τα παντα γραφοντας ακομη και μεσα στο σκοταδι...
εγραφα για ολες εσας φιλες μου ..
επισης εγραφα για της ομορφες κυριες που μου ζητουσαν να γραφω πρωι πρωι ξεροντας οτι με διαβαζουν καθε πρωι..
ειναι ετοιμες και οι αναρτησεις μου το πως και τι εγινα και βγηκα..
θα ανεβουνε πρσεχως..
σας ευχαριστω πολυ για οτι εσεις κανατε για μενα ...
θα σας θυμαμαι παντα για το μεγαλειο της ψυχης σας ..
σας ευχαριστω πολυ πολυ..!!
ελευθερη καλημερα..!!
Ε!
Αποφυλακιστηκα ε και..?
δε βγηκα και απο κανενα φανταστικο ξενοδοχειο πολυτελειας...
η απο κανενα πινακα ζωγραφικο μεσα απο καμμια εκθεση..
απο την αγροτικη φυλακη βγηκα και το παγωμενο μου εκει κελι...
τωρα νιωθω σαν καρφωμενος απο τα ματια της κοινωνιας το σιδερενιο αλεξικεραυνο πανω μου
και το κινδυνο στο κοσμο..
μονολογο μεσα σου με περιφρονηση της ζωης και λεγω δημοσια μεσα απο εδω πως..
,,συνεχιζεται αυτος ο παραξενος κοσμος να διαιωνιζεται..,,
πηρα ενα καφε σε πλαστικο και εκατσα στα μαρμαρινα σκαλοπατια διπλα στην εισοδο στο μετρο..
εκει στη πολυβουη πλατεια του συνταγματος για ωρα πολλη και κοιταγα το κοσμο..
μα μεσα η μνημη μου να ειναι λευκη..
γιατι πριν απο το παρον δε γνωριζα τιποτα..
τωρα μισω το πριν μισω και το ασχημο παρελθον μου..
για το μελλον μου δε ξερω εκει στη στροφη της γωνιας τη θα αντικρυσω..
ισως το μελλον το ιδιο να το ξερει και να με περιμενει στη στροφη...
σε μια γωνια με ενα λουλουδι ας πουμε ποιος το ξερει αυτο....
περπατω κατω στην ερμου που απο κατω υπαρχουν ρευματα πηγες υπονομοι και ποιος ξερει τι αλλο..
επανω απο το κεφαλι μου το χαος με το μεγαλο απατηλο γαλαζιο του ουρανου...
φτανω στο αγαπημενο μου μοναστηρακι και καταλυω στο κορεσμενο απο θυμητικα φαντασματα στο δωματιο του ξενοδοχειο μου..
Ατεγτη με φυλακιζει ακομα η μοναξια μου...
καθισμενος κοντα στο παραθυρο απο συνηθεια της φυλακης να καθομαι κοντα στο μικρο παραθυρακι μου τοτε...
καπνιζω και τοτε κοιταζοντας εξω ψηλα..
αιφνης ο νους μου μου διαγειρει την καρδια ..
λεγοντας μεσα μου
αχ! ποσο θελω να παω να βρω και να δω ολες της φιλες μου που με συμπαρασταθηκαν...
εκει στης δυσκολες μεσα μερες μου...
μα κατι αλλο μεσα στη σκεψη μου τα ανακαλει και λεγει ισως δε κανει να παω..
μα ξερω καλα στη φιλια και στην αγνη αγαπη η νομοτελεια δεν υποκειται..
και ουτε ποτε μπορει να σβηστουν απο τη μνημη μου ολες οι φιλες μου...
και ας λαμπει μεσα μου θεικη η ειρωνια λεγοντας οτι δεν υπαρχουν οταν θελεις κατι να κανεις..
νομοι αναποδραστοι...
ελευθερη καλημερα ...!!
Ε!
Μην κλαις ..
ηρθες και γεμισες με ηλιο τα δακρυσμενα μου ματια ..
και ταπεινα με βαπτισες στα αχραντα μυστηρια της ομορφης υπαρξης σου..
μη κλαις αφου εσυ με αποθεσες με ευλαβικη προσηνεια στο θειο εικονοστασι που εφεγγει ο νους σου εκει..
ηρθες και με ανεστησες μεσα απο της σεπτες γραφες σου τοτε..
ντυμενες ολες με πορφυρες καλοσυνης..
οπως με το δικο σου φως με εβλεπες τοτε
τωρα δε θελω να κλαις...
ματωσαν οι ρωγες των δακτυλων μου ψαχνοντας σε κοφτερους μυχους για να σου γραφω παντα..
μη κλαις..
αφου ξερεις χωρις εσενα δεν υπαρχω..
και οποτε θελεις με γεννας η με σκοτωνεις...
τωρα μη κλαις..
Ε!
