Αν μου Ζητουσες...

Καλη μου..
αν μου ζητουσες να βγαλω τα ρουχα μου στη μεση του δρομου..
για την αγαπη που σου εχω..
θα το εκανα..
αν μου ζητουσαν τα δυο σου τα χειλη στα ματια του κοσμου να γινω ρεζιλι..
θα το εκανα..
μα εσυ δεν μου ζητησες τιποτα και ετσι μονος μου γδυθηκα...
στο δρομο κοιμηθηκα..
και εσυ δεν με αναζητησες..
μεσα στη θαλασσα αν ζητουσες να πεσω με ολα τα ρουχα μου...
 και μια πετρα να δεσω..
θα το εκανα..
και οτι αλλο αν ζητουσες να πραξω με τον ερωτα που εχω στο νερο να βουλιαξω..
θα το εκανα..
μα και αυτο το απεφυγες..
και ετσι βουτηξα μονος μου και μεγαλωσε ο πονος μου..
καλη μου..
οταν γελασες και εφυγες..
Ε!

Ευλογημενος και Καταραμενος..

..
.ευλογημενος  και καταραμενος.
ειμαι και μαρτυρας τωρα εδω μιας ασεβης μοναξιας.
που ποτε δεν μπορεσα να ξεφυγω απο τα δεσμα σου εκει..
μου λειπεις. ακομα και και οταν σε κοιτω και σε χαζευω εκει στα κρυφα μου λειπεις..
ισως και να φταινε οι σκιες μας που μας συνοδευουν εκει στα κρυφα..
ευλογημενος που σε γνωρισα και καταραμενος ταυτοχρονα ειμαι που δεν εισαι εδω..
καταραμενος να ζω στην αγωνια ειμαι..
και ας ξερω πως ειναι αδικο το αλισβερισι αυτο..
και αν νιωθω αθωος η καταραμενος καρτερω να ερθει ο λυτρωμος μου.
και να σβησει ο λυγμος μου και να γιανει το κορμι μου απο τις αηχες κραυγες της σιωπης μου..
και αν ειναι ακομη γριζο το πεπλο της σιωπης μου εδω και να απλωνεται παντου..
τιποτα πια δεν αντηχει.
ματωσανε τα χειλη μου απο την αχνα της σιωπης..
καταραμενος ειμαι..
και αν ερθεις ποτε τι να προσμενω..
να ξερεις εσυ για τιποτα δεν εφταιξες..
και ας το ξερουμε και δεν θελουμε να το παραδεχτουμε πως φταιξαμε μοναχα εμεις..
και ας το ξερουμε..
σαν καταραμενος κοιτω εξω εκει που υπαρχει ακομα ουρανος..
σαν διαφανο πεπλο κεντημενος να ειναι τον βλεπω με ομορφες ψυχες αγγελων..
ανθη ασημοχρυσα εξω στο χειμωνιατικο τοπιο να θυμιζουν  σαν ευλογημενος καταραμενος πως το τελευταιο θυμα  του χειμωνα να ειμαι..
της αδικης μοιρας μου..
Ε!

Γονατισμενη Σιωπη...

Αποψε να βιαστω θελω να ξεκουμπωσω το πουκαμισο σου..
να φιλησω το προσωπο σου..
να αγγιξω το κορμι σου..
να βιαστω να σε αγαπησω ..
καταχωρωντας σε στο Μητρωο των Αστρων.. 
και αυριο σαν Ξημερωσει να σε κανω Ποιημα..
Θελω τον Ερωτα σου.. στο χρονο του..
τον Ενεστωντα Οριστικο και Αμετακλητο..
διχως Υποτακτικες Υπεκφυγες.. και Αμφιβολους Αοριστους και Μελλοντος κατα Εξακολουθηση..
Θελω τον Ερωτα σου μικρη Παθητικη Μετοχη..
Παραδομενο Εξαρτημενο Θυμωμενο..
να μου Μεταγγιζεσαι Ολακερη..
Ως τον Τελευταιο σπασμο και να σου γνεφω και Αλλο..
Θελω τον Ερωτα σου Εξουσια ..
και Επανασταση....
Ε!
υγ. αν σου Αρεσει η Ποιηση γραψε μου κατι δικο σου..

Εφυγες και Εμεινα Ορφανος..

 φιλη μου..
παει καιρος τωρα που εφυγες απο κοντα μου..
και εγω εδω να μενω να περιμενω να σε δω παλι και να μετρω τις αγωνιες μου για σενα..
κιβωτος γινοταν η αγκαλια σου να μην με βρουν οι κεραυνοι θυμασαι..
τα ομορφα λογια σου κανακευαν τις ωρες της ορφανιας μου εκει μεσα..
και απο τα χαμογελα σου και την ομορφη παρουσια σου ανθιζαν οι ουρανοι..
και σκορπιζαν την καθε μου θλιψη εκει μεσα.
δυναμη και ελπιδα ητανε τα ομορφα λογια σου.
τι και αν δεν προλαβα να σε γνωρισω απο κοντα εσυ εκει απο εξω μου εμαθες τη ζωη..
 καλη μου φιλη ησουν τα παντα για μενα ΕΣΥ..
τωρα που εμεινα μονος μου ολα τα βραδυα κανω για σενα προσευχη..
λεγοντας μεσα μου σε σενα ευχαριστω..
που ειρθες εστω και τοσο λιγο κοντα μου..
κανω προσευχη λεγοντας το ονομα σου και αποκοιμιεμαι παντα ορφανος...
Ε!

Pamblo Neruda

Μαγισσα μου .. ποθω το στομα σου τη φωνη σου και τα ομορφα μαλλια σου.. Σιωπηλος πεινασμενος ενεδρευω  στους δρομους.. το ψωμι δεν με τρεφει ..  η αυγη με ταραζει.... Αναζητω τον υγρο ηχο των βηματων σου ολη μερα.. ορεγομαι το λαμπερο σου χαμογελο.. τα χερια σου το χρωμα του αγριου σιταριου.. ορεγομαι τα χλωμα πετραδια των νυχιων σου.. θελω να καταφαω το δερμα σου σαν ολοκληρο αμυγδαλο... θελω να καταφαω την ηλιαχτιδα που τρεμοπαιζει στην ομορφια σου.. τη μυτη αρχοντα του αλαζονικου σου προσωπου.. θελω να καταφαω  την φευγαλεα σκια απο τα ματακλαδα σου.. και περπατω πεινασμενος οσφραινομενος το λυκοφως.. ψαχνοντας για σενα.. και τη ζεστη σου καρδια οπως το πουμα στη χερσα ερημια.. . σε περιμενω να ξερεις..  Ε! 

Στεναγμε μου..

ολες οι ικεσιες μου  υψωνονται πανω απο τα συννεφα..
πανω στον ουρανο..
γιατι γνωριζω πως στα ονειρα ολα μπορουν να συμβουν..
η νοσταλγια μου ειναι χαρακτηριστικη και υπερευαισθητη..
και ξερω καλα που παει ο πονος οταν ξεκολλαει απο την καρδια μου..
ξερω επισης πως ολα τα γραπτα μου δεν κλεινουν μονο της πληγες μου..
αλλα με μια δυναμη με ταξιδευουν παντου και εχω χασει  την αισθηση του προορισμου..
παντα σε περιμενα για πολυ απεριοριστο χρονικο διαστημα ..
που οριζοταν ομως απο τους κτυπους της καρδιας μου..
ομως πια δεν αντεχω αλλο να σε παρακαλω..
αφου η καρδια μου ειναι ακρωτηριασμενη..
και η αφετερια μου ο προορισμος μου και η ζωη μου..
ειναι ολα πια κλεισμενα μεσα σε ενα σπιτι...
παντα ομως ψαχουλευω πανω στα γραπτα των αναμνησεων μου..
ακουω μεσα μου φωνες βλεπω τη θλιψη..
μα στεκω παντα φαρος ταπεινος στην απομακρη ακτη της αδικης φυγης σου.
χωρις παντα να υπολογιζω τον ασυγκινητο χρονο..
με μοναδικη μου βεβαιοτητα η νυχτα..
και η πικρα της αδικης απουσιας  σου..
και τη νοσταλγια σου..
Ε!

Πεσμου εσυ αν Μπορεις...

ενταξει λοιπον σε πιστεψα...
σ'ποθησα.. σου εδωσα αξια.. ε.. και..?
τι ειναι δικο σου..
και τι ειναι δικο μου στην τελικη..
δικος μου ηταν ο θορυβος..
μα και οι τενεκεδες οταν αδειαζουν θορυβο κανουν..
δικος μου ειναι και ο πονος και ο ποθος μου..
οτι ηθελε κοτσια δηλαδη..
να ξερεις και τα κοτσια και να θες δεν μπορεις να τα αφαιρεσεις..
γιατι αυριο παλι εγω θα μπορω και να δωσω και να παρω αγαπη..
εσυ ομως..?
εξω απο τον ρολο της γοητειας και της αμφισβητησης που παιζεις..
μπορεις ετσι απλα να πας μπροστα σε καποιον και στα ισα να του πεις...
σε γουσταρω πολυ ρε φιλε σε εχω ερωτευτει...
και δεν με νοιαζει που πως και ποσο θα με πονεσεις..
μπορεις...?
ξερω η απαντηση σου θα ειναι σιγουρα οχι..
γιατι οι ρολοι να ξερεις ζουνε στο θεατρο και στο σινεμα..
αφυλαχτες ζωες θα μου πεις..
αφυλαχτα μυαλα θα σου πω εγω..
αλλα ξερεις κατι..?
τα βραδυα οταν κοιμαμαι μ'αρεσει να αφηνω το παραθυρο  της καμαρας μου ανοιχτο..
για να κοιτω τα αστερια..
να μην φυλαγομαι απο της νυχτας την πονηρια..
ετσι  κερδιζω ολη τη λαγνεια του ουρανου μεσα στα ματια μου..
ενω εσυ αμπαρωμενη στο καβουκι σου μεσα..
αραγε ευχαριστιεσαι απο κατι στη ζωη σου..
η ζεις μονιμα με τη θολουρα της αγνοιας μεσα στα ματια σου..?
κριμα..
και εχεις φιλη μου τοσο ομορφα ματια....
Ε!

δεν εισαι Εδω..

ο ανεκπληρωτος λυγμος μου που εγινε τωρα κλαμα..
αυτο εσυ ησουνα για μενα..
ενα ονειρο που χαθηκε στη κοσμογονια της ζωης..
η τρυφερη θλιψη τωρα του χειμωνα..
η μεγαλη σου σιωπη σαν το κρατημα της ανασας σου..
η ματαιοτητα της αληθειας..
αυτη που το προσωπο σου με κυριευε σαν εμμονη ιδεα ολα μου τα βραδυα..
εσυ ο ανθρωπος μου που μου καθορισες τη ζωη της πορειας μου..
εσυ που αποτελουσες την αντλια των δεινων μου...
αλλα και της ιθακης μου..
μια λατρεια τοτε και τωρα σχεδον θρησκευτικη για σενα να εχω..
ειχες μια ομορφια τοση διεγερτικη σχεδον σαν ψευτικη..
το δικο μου παντοτεινο ονειρο..
κατι σαν ενα οξυγονο ελπιδας τοτε..
ενα ταξιδι μεσα στα ομορφα γραπτα μου...
ενα ακομη μικρο ταξιδι μεσα στο τοπιο της ψυχης σου..
μια αισθηση ειχα να μου αδειαζει το κορμι και την ψυχη μου..
κατι σαν τα ανειπωτα λογια ενος αγνωστου..
τωρα ο ηχος της επιθυμιας μου κτυπαει υποκωφα μεσα μου για σενα..
το δακρυ μου πετρωσε και εσυ δεν εισαι εδω
χωρις να μπορω να αντισταθω...
Ε!

στου Ονειρου τη Χαρα..

Φιλη μου..
μονο αυτο σου λεγω.. Ελα παλι..
Ελα χωρις επιφυλαξη χωρις δισταγμους..
ελα κοντα μου και θα εχω ετοιμασει για σενα..
ενα μερος να σε υποδεχτει με την απλοσυνη του..
ενα μικρο σπιτι ζεστο στεγανο και απανεμο..
με ενα τζακι πυρπολημενο με θεοπαλαβες φλογες..
ενα μονο στρωμα απαλο με πανωσεντονο τον ερωτα μας
για της βραδυες μας χωρις ανακλητικο στης εξαρσεις των ποθων μας..
με γλυκες νυχτες και τρελα ονειρα..
θα σου γραφω γραμματα τα πιο ομορφα και απο ποιηματα..
να μου τα διαβαζεις καθε πρωι για να σε λατρεψω ακομη περισσοτερο...
να με μαγευεις..
να σε ζηλεβω θελω γιατι εισαι τοση ομορφη..
ελα για λιγο παλι να γινουμε σαν τα παιδια...
και να αντιμετωπισουμε τη ζωη που μας αναλογει....
ελα μονο σου λεγω...
στου ονειρου τη χαρα..
Ε!

Εχεις Μορφη Αγιου..

Μαγισσα μου..

Πανω στα βαμενα τα μαλλια σου που καπου καπου ασπριζουν

καθεται η αγαπη μου για σενα..

στα ματια σου με τους μαυρους κυκλους των γυαλιων πρεσβυωπιας..

το φως βρισκω του ηλιου..

Πανω στα χειλη σου με την τοση τελεια γραμμη τους..

ολες μου οι επιθυμιες και οι λαχταρες μου εκει γραμμενες ειναι..

τα μαλλια σου..

τα χειλη σου..

τα ματια σου..

τιποτα αλλο απο την ομορφη μορφη σου ας μην θυμαμαι..

αφου ξερεις καλα..

με φοβιζουν οι μορφες Αγιων.

Ε!

Επιθυμια

Μαγισσα μου..

Δεν τον εθελω τον Θεο..

Εφυγα απο κοντα του..

και Προσκυνω ενα Μελαχροινο..

Δημιουργημα του...

Ε!