Παγιδα ειναι η Αγαπη μου..
Ξεγελασμα μεγαλο η Ψυχη μου..
το Κορμι μου Θανατος..
η Ζωη μου ολη η Αληθεια η Μιση..
και η Αδικη Φυλακη μου Αδικια Μεγαλη..
Βασιλιας ειμαι της Μεγαλης Μοναξιας..
Νυχτα βαρια εξω μα δε την Φοβαμαι..
Νεκραναστημενος ειμαι Χιλιες φορες..
Θανατε δε σε Φοβαμαι..
Μα ουτε που σε Σκεπτομαι..
η Ελπιδα μου...
να Καθομαι πανω στα Συντριμμια της..
η Αγαπη μου..
η Φωτογραφια σου Χιλια κομματια την εκανα..
η Καλοσυνη μου..
Πανω σε Λουλουδια να Κλαιω τη Μοιρα μου..
τωρα ζω χωρις Αγαπη..
και ομως Αγαπησα..
ειμαι χωρις σπιτι..
και ομως εχω χτισει δικο μου...
ειμαι χωρις Φιλους..
και ομως τοτε ειχα παρα πολλους...
Ναι Νικημενος ειμαι...
τινος Θεου ειμαι το Αποπαιδι..?
Αμοιρος ειμαι...
Πες μου εσυ τωρα που με Διαβαζεις..
Ποιας Μοιρας ειναι το Σημαδι..?
Ε!
Φιλη μου καλη..
εχω ξεχασει ποση γοητεια περιεχει η νυχτα στην απλοτητα της..
τωρα που το καταλαβα με εχει κυριεψει μια βαρια μεγαλη σιωπη εδω μεσα..
βεβαια το φεγγαρι απο ψηλα με προετρεπε να γραφω συνεχεια..
να ζησω ας ειμαι εδω που ειμαι..
παρολου αυτα σε θυσιασα απο εγωισμο για να φαινομαι τιμιος στη ζωη μου..
αφου γνωριζω ακομη και η ηθικη ειναι υποθεση χρονου..
θυμασαι ειχαμε στησει ενα κοσμο δικο μας τοτε που μου εγραφες..
που μου μιλουσες..
ενα κοσμο δικο μας μυθιστορηματικο και θεατρικο στον οποιο γιναμε τοτε πρωταγωνιστες..
και δυστυχως απο τοτε που εφυγες απο εδω μονο θεατες ειμαστε..
θυμαμαι με ποση ευχαριστη ανησυχια παντα σε περιμενα να ερθεις..
δε ξεχασα ομως το καθε αγγιγμα σου το τοτε ελαφρυ σαν πουπουλο που ειχες..
και ποσο πολυ φορτωμενο ηταν απο επιθυμια..
ηταν για μενα σαν να πληρωνα για ενα βραδυ με ενα νομισμα μελλοντικης ζωης..
τωρα ισως πρεπει να ψαξω εναν αλλο τοπο οπου να μπορω ν'αγαπω και να γραφω οτι διαλεγω στη ζωη μου..
τωρα ομως η ιστορια μου ξερω ειναι υποφερτη επειδη ειναι και δικη σου ιστορια..
τωρα εδω μεσα στη μοναξια μου ο θεος μου φαινεται πιο μακρινος..
γνωριζω πως οτι ειναι νεκρο ξαναγυριζει πισω στη ζωη..
ποναω σημερα παλι που σου γραφω για αυτο αποψε δε σε ψαχνω να σε βρω στο φεγγαροφωτο..
βλεπεις και εσυ το φεγγαρι δε μας βοηθησε γιατι δεν ηταν εδω μαζι μας..
ειχε φυγει απο νωρις ..
οπως εφυγες και εσυ...
Ε!
η σημερινη νυχτα ειναι ιδανικη ..
για ψυχοπλακωμα..
τωρα που ψυχορραγω μετανοιωνω για της αμαρτιες που δεν εκανα..
και μενω μονος μου εδω τη νυχτα γιατι..
σημερα ειναι μια νυχτα σκοτεινη αφου ολες οι αναμνησεις της μνημης μου απο της ατελειωτες σταχτες της ληθης οδηγουν στο κενο..
γιατι οι πιο ομορφες γυναικες ειναι αυτες που δε γωρισα ακομη..
παντα ομως ποναω για τις χαμενες μου ευκαιριες μου..
τωρα ομως δεν μπορω να συναντηθω πια παρα μονο με το παρελθον μου..
ο χρονος μου εδω μου φαινεται μετεωρος και ακινητος..
τελικα η ζωη μου ηταν περα απο τα προβλεπομενα..
καταλαβα ομως πως ο αποχωρισμος ειναι ενα προμηνυμα του χωρισμου..
αφου τωρα συνηθισα στη ιδεα της φυγης της..
δε ξερω ομως πως μπορω να ζησω χωρις αυτην..
και το μονο που μου απομεινε ειναι..
να παρατηρω της μερες που φευγουν μαζι με της νυχτες μου...
Ε!
Και τωρα λεγω μονος μου πως πρεπει να αντεξω..
μα η αληθεια δε χρειαζεται πια..
η ζωη μου εδω μεσα ελαβε ενα τελος..
εσυ τελικα μετα απο τοσες στιγμες δεν μπορεσες ποτε να γυρισης..
απευχοσουν το να γινω γραφιας ειναι καταραμενοι ελεγες..
και να λοιπον που χαρη σε σενα εγινα ενας και πολυ λιγος απο αυτους..
πριν σε γνωρισω απλα περιμενα τι στιγμη που θα σε συναντησω.
δε σε ειδα ομως ποτε..
κρατω μονο τς αναμνησεις μου και τα γραφτα μου εδω..
τελικα σε ειχα φιλη μονο για μερικους μηνες..
αρκετους ομως για μενα για να σε λατρεψω σαν να ημουν μαζι σου απο την αρχη..
τωρα νοιωθω πως ειμαι ηδη αλλου..
η βροχη εξω και το κρυο εδω μεσα δε με αγγιζουν..
οι ελπιδες μου ειναι για πρωτη φορα ολες νεκρες..
και πεθαναν τελευταιες..
αφου πρωτα εσβησε η καρδια και η ανασα μου..
πρεπει να αποδεχτω την ηττα μου..
συγχαρητηρια καλη μου φιλη..
με βρηκες εδω ζωντανο και με αφησες σαν ενα σκουπιδι να καιγεται..
οι ιδεες σου ολες θριαμβευσαν ευκολα βλεπεις δεν σου αντισταθηκα καθολου..
πιστευα ομως μεχρι το τελος πως τελικα θα με αφηνες να ζησω..
μα να ξερεις οσο υπαρχουν μαρτυρες υπαρχουν και δολοφονοι..
για αυτο και εσυ μια παγερη νυχτα με εθαψες με διαδικασιες συνοπτικες..
τωρα το χωμα ειναι ολο δικο μου..
η αδικια σου με την αδικη απο εδω φυγη σου να ξερεις σε τιμα..
πραγματικα απο τα βαθη της νεκρης ψυχη μου οσο και αν ειναι τρελο..
σου φωναζω..
γυρισε..
Ε!
Tα νερα σχηματιζουν μια μικρη λιμνη καθως στραγγιζουν απο το σωμα της φιλης μου..
που μολις βγηκε απο τη μπανιερα του σπιτιου της..
μετα απο πολλες ωρες που ειχε μουλιασει εκει..
το λειο αψοχο ομορφο και ωραιο κορμι της ειχε ακομη μερικες σαπουναδες απο το αφρολουτρο της που χρησιμοποιησε..
με μια βαμβακερη μεγαλη ολολευκη πετσετα η φιλη μου σκουπιζει τα νερα απο το κορμι της..
μετα κοιταζεται στον ολοσωμο καθρεπτη του δωματιου της και χαμογελα..
αυτο που βλεπει της αρεσει τοσο που δεν μπορει να αντισταθει..
στη σχεδον καθημερινη πλεον συνηθεια της..
καθως περναει να βλεπω τα ακροδακτυλα της σε ολο το σωμα της και το χαιδευει..
μια λευκη κρεμα σωματος ξενης μαρκας γλιστραει στο λαιμο της..
και χυνεται σε ολη τη περιοχη του στηθους της και της κοιλιας της ..
για να καταληξει πιο κατω χαμηλα..
ξαπλωμενος απο ωρα στο μεγαλο κρεβατι της την παρακολουθω ...
λιγες διαθετουν το ταλεντο της να ενθουσιαζουν ανθρωπους μιλω μονος μου..
και το τελειο κορμι της..
τα δε σεντονια της αναδυουν ενα μεθυστικο αρωμα λουλουδιων..
και την εξαψη της ενισχυει το αρωμα βανιλιας που βγαζουν τα απο ωρα αναμμενα αρωματικα κερια..
τη κοιταζω με ενα καυτο βλεμμα που εχω σαν να της λεγω ελα εδω..
η φορμα μου πολυ δυσκολα προσπαθει να με καλυψει...
σε λιγο ειμαι ολογυμνος και ο ιδρωτας μου κυλαει σε ολο το σωμα μου...
ηδονικες ανασες ακουγονται μεσα στο δωματιο της..
σφιγω με δυναμη το κορμι της και ποθο... κανοντας την να παραδωσει το πνευμα της εκει στο απειρο...
συνεχιζεται
Ε!
Νυχτα..
ο ανεμος εξω να φυσαει δυνατα..
και το μικρο σπασμενο μου τζαμι να τρεμοπαιζει απο τον αγερα..
οι σκιες εξω να αλλαζουν ρολο..
το σπασμενο μπουκαλι βοτκα κατω στο πατωμα εχει κρατημενη μια γουλια μεσα ακομη...
το μεθυσι μου εχθες για σενα βαρυ..
αλλα η απεχθεια στη μυρωδια που εχει το κελι μου ειναι ασχημη..
ακομη και το στομα μου μυριζει βοτκα και κανουν τα ματια μου να δακρυζουν απροσκοπα..
καταντια να πω ξεπεσμος να γραψω η αδιαφορια δεν ξερω..
το κορμι μου κειτεται στο παρον μα ο λογισμος μου σκιρταει πισω στο παρελθον..
γυριζει πισω σε σενα..
δευτερη μερα μετα το μεθυσι μου και ουτε σαλεψα απο το μικρο στενο κρεβατι μου..
που και αυτο μετα βιας με χωραει..
η ασχημη και οχι αποστειρωμενη μυρωδια του ιατρειου εδω καταφερνει και τρυπαει τα ρουθουνια μου..
ξυπνησα και εφυγα γρηγορα για το δικο μου χωρο να δω τι εγινε...
μπαινω στο κελι μου και το βλεπω ολο χαλια πολυ μεσα..
παντου ολα τα γραφτα μου τα τετραδια μου κατω σκορπισμενα..
στο πατωμα και η φωτογραφια σου..
καθομαι και αναρωτιεμαι μηπως μπηκες εσυ εδω και το εκανες ετσι..
η να το αφησα μονος μου...
τωρα ξανα και ξανα ειναι οι ερινυες σταλμενες απο ενα βαθυ γιατι..
το τζαμι ακομη τρεμοπαιζει αλλα ο ανεμος μου μαστιγωνει το προσωπο μου..
τι το ηθελα το ποτο αφου δεν το αντεχω..
θεε μου ποσο αδυναμος ειμαι ουτε τη φωτογραφια της μεθυσμενος δεν μπορω να της σκισω...
ακομη και τωρα η θολουρα στη μνημη μου και στα ματια μου μπερδευει της διαστασεις...
Ε!
Πεσμου σε παρακαλω..
μεχρι ποτε τα ομορφα ματια σου θα αποφευγουν εδω τα γραφτα μου..
αν ηξερες ποσο αναγκη σε εχω να ερθεις εστω για μια κρυφη ματια σου..
ξερω ομως η ανοιξη και το καλοκαιρι σε βρηκαν σε αλλη αγκαλια.
και ο χειμωνας για μενα εδω ειναι πολυ βαρυς και οι μεγαλες βραδυες πηχτο σκοταδι ειναι..
τα χνωτα μου αναζητον τα δικα σου..
με τη πρωτη ευκαρια θα σε τυλιξω στα μπρατσα μου και καθως θα εχεις γυρισει το κεφαλι σου στο στηθος μου..
τα χειλη μου θα σου ψιθυριζαν χιλιαδες ευαισθησιες..
αν ηξερες καλη μου ποσο σε θελω..
τωρα που τα φυλλα στεναζουν πεφτοντας αφηνοντας την τελευταια τους πνοη..
τωρα που ειμαι εδω και γυρω μου ενα τιποτα..
ελα παλι να σμιξουμε τα χερια μας..
νοιαζομαι να ξερω που εισαι να μαθω γιατι δεν περνας πια απο εδω ποτε..
ερχομαι καθε μερα κρυφα να δω τι γραφεις τι εγραψες σημερα..
αλλα εσυ δε με βλεπεις ..
καθομαι και σε διαβαζω εκει με τις ωρες μου...
δεν μπορω να σου αφησω ενα σημαδι ομως απο το περασμα μου..
ποτε δεν θα μαθεις ποσες φορες σε κοιτω τη μερα μου κρυφα εδω μεσα..
σε κοιτω κρυφα και ειμαι μετα γεματος αναμνησεις...
ποσο θα ηθελα να ερθεις και εσυ μονο μια φορα να με δεις τι γραφω..
ξερω δε καταδεχεσαι να ερθεις ψυχη μου..
ισως να λες δεν κανει...
δεν πειραζει μου φτανει να εισαι καλα..
Ε!
Ω!
Περιφρονημενη καλη μου μοναξια..
πιστη καλη συντροφισσα μου εδω μεσα..
να ξερεις σ'αγαπησα..
παντα στον ερχομο της μερας και στην ερημια της νυχτας εισαι παντα εδω..
και στις δικες μου ωρες τις πικρες παντα εδω εισαι κοντα μου...
Ω! μοναξια μου..
εσυ και εγω απομειναμε με συντροφια το τιποτε εδω μεσα..
σκυφτοι και οι δυο μας αμιλητοι και καταφρονεμενοι..
φιγουρες γριζες σκοτεινες ειμαστε με τα χερια σταυρωμενα...
μοναξια μου μονο εσυ γνωριζεις τη μοιρα μου και τη ζωη μου εδω μεσα..
της ωρες του αναστεναγμου μου που γινεται λυγμος μονο εσυ εισαι εδω..
και τα καυτα μου δακρυα μονο εσυ με βλεπεις...
τη σκεψη μου τη βασανισμενη για την αδικη φυγη της εσυ εδω κοντα μου..
ποσες φορες τη φωναξαν τα χειλη μου χωρις φωνη να ακουγεται ..
μα εσυ μονο με ακουγες..
ποσες φορες της πικρας το ποτηρι ξεχειλο απο τη λησμονιας της μεσα εδω το ειδες...
Ω! μοναξια μου..
ποσες φορες και εγω σε περηφρονησα πανω στην απελπισια μου...
τωρα ομως μοναξια μου το φαρμακι μας εγινε αγαπη..
σε λιγο καιρο θα βγω και εσυ μοναξια μου θα εχεις νεα παρεα νεο αφεντικο...
Ω! μοναξια μου εσυ πιστη καλη συντροφισσα μου..
Ε!
Ηρθες τοτε θυμαμαι..
και Εδω στο μικρο μου χωρο που ζω..
εφιαξα ενα μικρο εικονοστασι εγω ο απιστος και εμαθα χιλιες προσευχες..
εσκυψα και σε καμαρωσα εγω του τοτε που ημουν αγριμι του βουνου..
μεσα στην λιμνη τον καθρεπτη τη μορφη μου ειδα και ημερεψα..
ξεχασα το δηλητηριο εγω ο σκορπιος της γης..
και εγινα εδω μεσα ενας ταπεινος γραφιας της μερας και της νυχτας..
εγω το μοναχικο και ομορφο της νυχτας νυχτολουλουδο..
αναμεσα μας τι να σταθηκε δεν ξερω..
αναμεσα μας τι θα απομενει δε γνωριζω..
εφυγες....
αυτο μονο ξερω ..
και ξαναγινα το αγριμι του βουνου το ανημερο ο σκορπιος της γης..
με το φαρμακερο του δηλητηριο..
εγινα παλι το αγριοπουλι της νυχτας το μοναχικο και το μαραμενο της νυχτας νυχτολουλουδο..
ξαναγινα τωρα απιστος που εφυγες απο κοντα μου..
μα και ξεχασα ολες της προσευχες μου..
μα ποιος θα γκρεμισει το εικονοστασι που εφιαξα εδω μεσα..
ποιος το κερι που αναψα μπορει να σβησει..
ποιος το καρφι το πυρινο που εχω μεσα μου μπορει να βγαλει απο τη ψυχη μου..
αφου εσυ εφυγες ..
και εγινα παλι ο σκορπιος....
Ε!
Ξερω..
εφυγες και χαθηκες καπου ..
αναμεσα σε εκκωφαντικους ηχους απο κοντα μου..
εχεις ομως μεσα σου το φοβο να απαρνηθεις τον ψευτικο θρονο σου..
δεν καταδεχεσαι να γυρισεις πισω εδω για μια αληθινη ματια σου..
εσβησε και η αγαπη σου η φιλικη για μενα μια νυχτα τοτε που μου εγραφες..
που φωναζες..
για να καλυψεις τον πονο της ψυχης μου..
που σου ψυθιριζε ποσο σε θελω να περνας να μου δινεις δυναμη..
εδω που ειμαι τωρα μονος μου κλεινω τα ματια ακομη και αναρωτιεμαι αν με καταλαβες ποτε σου..
και αν ποτε προσπαθησεις επιτελους να αντιστρεψεις την αδικη φυγη σου σε ερχομο παλι..
ποσο θα ηθελα να αντιστρεψεις την πορεια των πραγματων δε ξερεις..
ξερω ομως πως ποτε δεν με ενοιωσες ..
και πως ποτε σου για να με ακουσεις που σου φωναζω γυρισε πισω φιλη μου και πεσμου ενα γεια..
δε χρειαζεται να σιγησουν οι σειρηνες εκει που εισαι..
αρκει μοναχα να ερθεις μονο για ενα γεια..
και να ακουμπησεις λιγο την πικρα που εχω και τον πονο μου εδω..
αφου η απουσια σου ειναι μεγαλη...
Ε!
Μαγισσα μου..
θα σου κανω μαγια φιλη μου για να ερθεις παλι να μου γραψεις εδω.
θα σου φιαξω φιλτρα για να γυρισης παλι..
πισω σου θα σπειρω φωτιες μεγαλες να τρεξεις γρηγορα εδω..
θα εχω την πορτα μου ανοιχτη παντα για σενα..
και μια αγκαλια μεγαλη να χωραει ολα τα ονειρα σου..
ζαχαρενια λογια σε ροζ τοπια θα σου χαρισω..
μαζι με ηχους ομορφους..
μαζι με χαρμοσυνες ειδησεις απο εδω και απο την εφηβεια μου θα σου πω..
και οτι αλλο τραβα η ψυχουλα σου καλη μου φιλη θα το εχεις..
μονο ελα για λιγο παλι εδω και δωσε χαρα στη δικη μου ζωη που ειναι στοιχειωμενη...
γνωριζεις που ειμαι που μενω εδω μοναχος στη σκοτεινη γωνια μονος μου..
ηρεμος αλλα απελπισμενος..
να περιμενω και να παρακολουθω την καλοσυνη σου που εχεις.
το μονο που ζητω ειναι τοση δα μικρη ελπιδα που καποτε εσυ μου εδωσες..
να γυρισεις θελω σου ζητω..
τα δακρυα μου ειναι ολα αληθινα..
μην με προδωσεις...
Ε!
Φιλες και φιλοι..
τα τοτε συνθηματα οπως.. Ψωμι-Παιδεια-Ελευθερια Εθνικη Ανεξαρτησια Εξω το Νατο το Λαικη Κυριαρχια και Λαικη Εξουσια..
εδιναν το περιεχομενο του αγωνα στις τοτε συνθηκες..
φετος συμπληρωνονται 39 χρονια απο την ηρωικη εξεγερση του λαου στο πολυτεχνειο..
το 1973 ηταν εναντια στη χουντα των συνταγματαρχων...
τοτε νεολαια εργατες αγροτες αψηφωντας τον κινδυνο και για την ιδια τους τη ζωη αγωνιστηκαν εναντια στην καταπιεση και την τρομοκρατια..
για την ανατροπη του καθεστωτος..
αγωνιστηκαν για δημοκρατικες πολιτικες ελευθεριες για μια καλυτερη παιδεια για μισθους και μεροκαματα.
αγωνιστηκαν εναντια στην ανεργια τη φτωχεια και την εξαθλιωση...
αυτα τα συνθηματα παραμενουν και σημερα επικαιρα καθως η εξαρτηση της χωρας μας απο ξενα και ντοπια μονοπωλια παραμενει και δυναμωνει πιο πολυ..
σημερα που η ανεργια καλπαζει η φτωχεια και η εξαθλιωση μεγαλωνουν..
δημοσια παιδεια και η υγεια διαλυονται..
σημερα που ξεπουλιεται καθε δημοσια περιουσια και υπογραφονται μνημονια και ψηφιζονται βαρβαρα αντιλαικα μετρα..
για να κερδιζει μονο η πλουτοκρατια..
τα συνθηματα και η μερα γιορτης του πολυτεχνειου μας δειχνουν το δρομο της αντιστασης και παλης..
για την ανατροπη της αυτης πολιτικης και του καπιταλιστικου συστηματος...
σημερα πρεπει ολοι να τιμησουμε την επετειο του πολυτεχνειου..
γιατι το πολυτεχνειο ζει....
E!
.
νυχτες..
ολες μου οι νυχτες ειναι βασανιστικες..
επιδρομες απο εφιαλτες πολλες συνεχεια..
αλλες νυχτες ειναι βιαστικες σιωπηλες και υπουλες..
δεν εχω πια δυναμη να αντισταθω..
χωρις νοημα ειναι και οι αντιδρασεις μου..
μαχομενος με την νυχτα της μοναξιας και της σιωπης πολεμω μονος μου την αγρυπνια μου..
εκχυμωσεις και εκδορες πανω μου..
το πρωι που πρεπει να βγω εξω με τους αλλους φορω τα γυαλια μου για να μην δουν τα τριμμενα ματια μου απο το κλαμα..
φορω το ψευτικο μου χαμογελο και βγαινοντας ριμαρω λιγο το χρονο μου..
αναγκη επικοινωνιας το λεγω να δω και τους αλλους εδω μεσα..
φρικτη και αναποδραστη ειναι η βολτα μου εκει εκει εξω..
αφου οταν γυρισω πισω η σιωπη κλεινει την πορτα μου..
σφραγιζει το μικρο παραθυρακι μου και κοβει τις παρεες απο τους εξω..
γυριζοντας πισω η διεγερση του τελους της λιγης παρεας και της βολτας μου εξω στον ηλιο..
σαν θλιβερο νυστερι με κοβει στα δυο..
και για να ξεγελασω την μερα μου καθομαι και γραφω...
Ε!
Θυμασαι..
σπιτι σου εκει κρυφα απο ολους.
κρυφα απο σενα κρυφα απο μενα.
μυστικα σκοτεινα και ας ειναι καταμεσημερο.
ολα ομως ειχαν μια αγουροξυπνησμενη οψη.
μυρισε το δωματιο σου απο ερωτα...
γλιστραω βιαια στο ειναι σου..
σπαρταρας..
οι ορμες μας ανεξελεγκετες..
οπως στο πρωτο μας ραντεβου θυμασαι...
μετα στο χοτελ θυμασαι ωρα 10 δωματιο 504 σκοταδι παλι.
τσιγαρο βαρυ στα χερια μου κουτια οι μπυρες μας και οι ανασες μας βαριες..
κορμια πεινασμενα να κατασπαραζονται λαιμαργα στον ερωτα μας..
και οταν μετα απο ωρα ολα σιωπησαν ακουγοταν μονο το αγαπημενο σου τραγουδι...
να μ'αγαπας μην με ξεχνας ειναι ο ερωτας φωτια..
την επομενη μερα μπηκαν 503 χιλιομετρα αναμεσα μας .
στο τρενο για αθηνα θεσσαλονικη ηρθες μαζι μου..
να με συντροφευσεις στο γυρισμο μου ..
να εχω παρεα ελεγες θυμασαι..
καθισμενοι αντικρυ με ενα καφε ζεστο στα χερια μας..
διασταυρωμενα τα βλεμματα μας παντα..
χαμογελα και χαδια και εσυ να λαμποκοπας απο χαρα που εισαι μαζι μου..
μονο που δεν εβλεπες τη πικρα που ειχα μεσα μου που γυριζα παλι πισω..
γιατι ολη η μερα καλη μου ηταν σαν το δικο σου ηλιο...
πρωι... μεσα στο τρενο βαγονι 7 για θεσσαλονικη..
προορισμος σου εδω που γυρισα πισω..
προορισμος μου εσυ ισως που σε βρηκα μετα απο τοσο καιρο..
τοσα ναι.. τοση χαρα ειχα χρονια να ακουσω και να νιωσω μαζι σου..
εφηβικα ηταν τα χαμογελα μας παντα..
ενοχικα ομως ηταν και τα χαδια μας και το παθος μας...
με αφησες να γυρισω πισω επρεπε να μπω μεσα.. ενω τα ματια σου ακομα ξεχειλιζαν απο ερωτα..
ο γυρισμος μου εσταξε πικρο δηλητηριο..
μα ποτε δεν βρεθηκε το αντιδοτο...
Ε!
