Μαγισσα μου..
κοιταζοντας σημερα ολα τα τετραδια μου εδω μεσα, και τα προχειρα γραφτα μου..
προσεξα οτι ενα ποιημα για σενα δεν σου εγραψα ποτε....
ισως γιατι..
δεν προσπαθησα ποτε εδω ποιηματα να σου γραψω ουτε ενα...
θα προσπαθησω σημερα να γραψω της Μαγισσας το ποιημα..
Μαγισσα μου..
στιχοι νομιζω δεν σου ταιριαζουν..
ποιημα εσυ εισαι απο μονη σου..
σε κορμι σε καρδια σε ψυχη και σε σκεψη..
εισαι μονη σου ποιημα εσυ...
γιατι εισαι τρελη αλλοκοτη αταιριαστη μοιραια..
ποιημα εισαι με μετρο και αμετρο ατιθασο και ωραιο..
ποιος ξερει πως σε σμιλεψαν εκει τα δακτυλα του πλαστη..
ισως να επασχε απο μοναξια και τοτε σε στοχαστη...
και ακομη Μαγισσα μου..
Ηθελα να ημουν απλος γλυπτης..
να φιαξω το αγαλμα σου..
Ηθελα να ημουν ζωγραφος να φιαξω εδω μεσα το πορτρετο σου..
Να ημουν τραγουδιστης ηθελα και καθε μερα να υμνω την ομορφια σου..
Μαγισσα μου ειμαι ανθρωπος απλος..
και σε εχω μεσα στη καρδια μου...
ξερω..
ερωτικο συμποσιο εισαι Μαγισσα μου και της ομορφης Αφροδιτης πεισμα..
γιατι σε αλλους χαριζεις ομορφια και σε αλλους εισαι κριμα...
σε μενα ομως δινεις μονο πικρα..
νατανε τροπος να εβρισκες γαληνη να μου δωσεις..
και στην θλιμμενη σου καρδια αγαπη να ριζωσεις...
Ε!
Μεσα στο υγρο και μουχλιασμενο κελι του..
που για κρεβατι εχει μονο μια λεπτη κουβερτα γεματο βρωμα, και αυτη ξεσκισμενη ειναι..
Σαμπως αυτον που θα ζεστανε δεν ηταν ανθρωπος,
παρα μονο ενας βρωμερος σκυλος..
ενας ακομη φυλακοβιος..
Θα μου πειτε ενας φυλακισμενος αξιζει συμπονιας..
Ναι !! αξιζει..
Μα και μιας δευτερης καλης ευκαιριας στη ζωη, οταν εξω θα βγει..
Ειναι νυχτα τωρα που γραφω χιλιαδες τα αστερια εξω στον ουρανο..
Μαζι εκει με το φεγγαρι της νυχτας..
Μεσα ομως στο κελι ο φυλακισμενος μονος του μονολογει αλλοτε στο σιγανο και αλλοτε με φωνη που σου θυμιζει πληγωμενο λιονταρι..
Καταραμενοι ναστε ολοι σας και σεις φιλοι..
Καταρα στους αδιαφορους και στην αθλια δικαιοσυνη του κρατους..
Φωτια να πεσει σε αυτους που εσπειραν το δολο την κακοηθεια και το ψεμα..
τι στο διαβολο ηθελα να μπλεξω εγω στα δικτυα τους..
ο δικος τους κοσμος εκει εξω ειναι μια ζουγλα...
Γραφοντας ομως τωρα θυμαμαι..
Εκει στα μικρα μου χρονια οταν ακομη κατω απο τα ρουχα μου κτυπουσε η παιδικη καρδια μου..
Θυμαμαι οταν ακομη ενοιωθα της ανοιξης το τιτιβισμα των πουλιων να ξεσηκωνουν τα χιλιαδες κυτταρα μου..
σε ενα μεθης περισσοτερου μυαλου..
ολα εδω μεσα που ειμαι μου ερχονται τωρα μεσα στο μυαλο μου..
εχει ανοιξει σημερα καθε παραθυρο ψυχης και ολα μπαινουν μεσα μου και με βασανιζουν..
θυμαμαι τα γεροντακια καθισμενα εκει στης αυλες με τα καλωσυνατα προσωπα τους...
Θυμαμαι, Θεε μου τους ανθρωπους που καθε τους λεξη ηταν και μια συμβουλη..
Ηταν ενα γερο σανιδι..
Που θα μπορεσω να ευρω αυτες της στιγμες και τι αντικρυσμα μπορω να δωσω..
για να ζησω σαν ανθρωπος...
και τελος..
ακατανικητα δακρυα και εδω ηρθαν τωρα που καθομαι και γραφω..
γνωριζω φιλε μου οτι δεν ειναι η φυλακη που σε σκοτωνει εδω μεσα..
αλλα εξω η ελευθερια που δεν μπορεις να αντεξεις..
τωρα μεσα στα περατα της φυλακης..
σωθηκε η ψυχη σου..
ξερω ο πονος δεν συγχωρει..
θυμιζει...
Ε!
υγ. στο φιλο μου ηλια που ειναι φυλακισμενος και μου ζητησε να του γραψω για αυτον...
Αφιερωμενο ..
Μαγισσα μου..
Κηδευω σημερα τα ονειρα μου..
θαβω την ευτυχια μου..
και μενω μεταφιεσμενος κοντα σου...
εκει στα κρυφα να μην με βλεπεις
μηπως και κατορθωσω καποτε να κλεψω μια στιγμη των ματιων σου...
μια γραφη ενα βλεμμα σου..
Που ησουν δεν ηξερα...
οταν ηρθες κοντα μου εδω μεσα ειχα χαρα..
και τωρα που εφυγες η μοναξια μου με ποναει..
με πληγωνει..
οι φλογες σου δεν αναψαν..
μοναχα με λιωνουν..
αν μου εδινες ενα μοναχα αγγιμα..
μια ματια αγαπης...
μια στιγμη..
τοσο καιρο σε εχω αναγκη..
μερες ολακερες σβηνω με τα τσιγαρα τους ποθους μου..
εδω στο μαυρο πατωμα της απογοητευσης..
το μονο που μενει ειναι τα δακρυα μου..
και ο καημος μου αγιατρευτος ειναι,
μαζι με την πληγη που αιμορραγει..
αφου εσυ δεν καταδεχεσαι να μου μιλησεις,
ουτε να μου γραψεις ενα γεια...
Κηδευω σημερα τα ονειρα μου,
γιατι με απαρνηθηκες ψυχη μου εσυ...
ισως μια ματια σου η μια σπιθα του χρονου που θα με κοιταζεις λιγο..
θα ειχα παλι ελπιδες..
τωρα ξερω και αλλοι θανατοι θα ερθουν,
θα τους δεχτω ομως γιατι ειναι δικοι σου...
καθε διαψευση ειναι ενα κοιταγμα μεσα στη καρδια μου..
και μια μονο ματια σου ειναι για μενα μακρια απο τη κολαση..
οι ελπιδες προλαβαινουν να ανανεωθουν για να πεθανουν..
μερες τωρα ονειρων και δακρυων ειναι
για ενα θανατο οικτρο...
σαν κουρασμενος σερνω τα βηματα μου γαληνη δεν μπορω να βρω..
σιωπηλος καθομαι και σου γραφω ναι..
αποψε τη νυχτα κηδευω τα ονειρα μου...
Ε!
Μαγισσα μου..
η αγωνια μου κατεληξε σε διαψευση..
και το ονειρο εμεινε ψεμα..
αλλη μια φορα..
Ολεθρος σε αυτη τη μαχη δεν υπαρχει..
καθε πληγη μπορει να σκοτωσει..
ειναι θεμα συγκυριων..
για αυτο και εγω δεν φροντιζω πια τα τραυματα μου..
ξερω οτι σημερα μπορω να πεθανω απο τα χτυπηματα της σιωπης σου..
αλλα μοναχα χαμογελω μεσα στη πικρα μου..
οι πονοι στο στηθος μου μεγαλωνουν..
κοπηκαν οι αναπνοες μου..
κανεις δεν ειναι εδω για να το μαθει..
θυμαμαι της στιγμες της αληθινης σου εκφρασης και ποσο ανεξιτηλα ομορφη εισαι..
σαν διψασμενος ρουφηξα καθε σταγονα δικης σου τοτε γραφης..
οι αλητες εδω μεσα με πλησιαζουν ειναι πια προ των πυλων..
μα αυτο το βραδυ Μαγισσα μου οι πορτες ειναι ανοιχτες..
και εγω τους περιμενω αοπλος...
ρωτησα καποιον εδω μεσα ποσα χιλιομετρα ειναι μεχρι το σπιτι σου..
πολλα μου ειπε..
και εγω ξεκινω τρεκλιζοντας απο τον πονο..
επειδη το αιμα θα ξεραθει μενει μονο το χαμογελο μου..
ισως αυτη τη στιγμη να ειμαι ηδη νεκρος..
δεν μου το εχεις πει ομως ακομα..
,,και καθε τι πριν το θανατο της ελπιδας ειναι ζωη,,..
ισως χασω τα βηματα μου και τον προσανατολισμο..
που ειναι το σπιτι σου ποτε δεν εμαθα.
συνεχιζω ομως θελω να φθασω σε σενα..
τα δακρυα μου ειναι παντα μισητα..
μα ειναι τα μονα που καθαριζαν της πληγες μου εδω μεσα..
αν καπου σκονταψω θα πεσω και δε θα ερθω ποτε ορθιος..
το ιδιο αν φυσηξει η με σταματησει η βροχη..
οπου και αν πεθανω θα ειμαι σαν να ημουν εκει σε σενα κοντα σου..
και αν καταφερω και ερθω να εχεις την πορτα ανοιχτη...
Μαγισσα μου..
δεν θα εχω τη δυναμη να χτυπησω...
Ε!
Ομορφη πανσεληνος εξω εχθες..
το φεγγαρι λαγνο λευκοκρινο και δειλο να κρυβεται πισω απο τα ασχηματιστα συννεφα...
νομιζω πως με κρυφοκοιταζει εδω μεσα που ειμαι μονος μου..
φορεσα το λευκο μου καλο πουκαμισο μου πηγα στο μικρο μου παραθυρακι ..
και το χαζευα με τις ωρες.. κρατωντας το μπλε τετραδιο μου..
για σενα θα γραψω σημερα φεγγαρι μου που αποψε φωτιζεις το κελι μου..
για αυτο φορεσα και τα καλα μου επιμελως και ευδιαθετος αποψε..
φεγγαρι μου κροκατο σε βλεπω σαν μαργαριτα που δεν την μαδησαν οι μαθητριες....
τωρα που σου γραφω συννεφα δεν σε κρυβουν πια εκει εξω..
μονο βλεπω οτι σου ανοιγουν δρομο να περασεις...
σε βλεπω μεσα απο το μικρο μου παραθυρακι και εχω αφεθει σε μια κατασταση χαρας..
αποκομμενος ειμαι απο τον υπολοιπο κοσμο καθομαι εδω και μια μετρω τα συννεφα και μια κοιτω εσενα φεγγαρι μου...
ποσα μυστικα και ποσες οι ενοχες μου που τα ξερεις εσυ μονο..
ποσες βραδυες εδω της νυχτες που εγραφα ησουν κοντα μου...
η ομορφη παρουσια σου σημερα εδω εχει κλεισει την αθωοτητα της ψυχης μου..
βλεπω τους φοβους μου και τις αμφιβολιες της ζωης μου εσυ τις εχεις παρασυρει..
εκει ψηλα και μακρια...
αγαπημενο μου φεγγαρι..
αποψε εσυ μου γεμιζεις την σκεψη μου να γραψω..
σαν δοξαρι εισαι εκει ψηλα που μου δινεις το ρυθμο να γραψω ...
ολες οι αντιθεσεις μου σημερα γεννουν μια ομορφη αλχημεια...
και η παρουσια σου σημερα γινεται συνθημα ζωης αποψε εδω μεσα..
τρισδιαστατο φωτοστεφανο ζωγραφιστηκες αποψε εδω...
σου κλεινω το ματι σου χαμογελω και σου γραφω..
εσυ που ολομοναχο σεργιανιζεις στελνοντας μηνυματα αγαπης στο κοσμο εκει εξω..
χαμογελας στης ονειροπολησεις των ερωτευμενων αλλα και των φυλακισμενων των μοναχικων...
σε ευχαριστω γιατι εισαι η μονη συντροφια μου εδω μεσα..
εισαι εσυ του ουρανου το μεγαλειο...
φεγγαρι μου αγαπημενο...
πρωτη φορα σου ζητω μια χαρη..
θελω να ψαξεις και να τη βρεις τη Μαγισσα μου..
και να της πεις οτι τη περιμενω...
μην με λυπηθεις και πεστης την αληθεια..
Ε!
Καλη μου φιλη..
και ας εφυγες..
και αν μου ηρθαν τωρα μερες δυσκολες μερες θλιμμενες και βαριες..
ο αγερας σου αναλαφρος δροσιζει την πονεμενη μου ψυχη εδω μεσα.
η σκια σου σαν φωτεινη παρουσια ειναι παντα εδω..
παντου το ονομα σου και τα αχναρια σου ειναι.
παντου το δικο σου φως..
η γλυκια σου ημεραδα του προσωπου και η καλοσυνατη οψη σου..
η ακακη μορφη σου εδω ειναι κοντα μου..
και ας εφυγες..
και ας μην μπορω να σε αγγιξω και ας μην ακουω της φωνης σου τον ηχο..
και τα τρεμαμενα βηματα σου...
και αμα δε μου γραφεις πια..
για μενα τιποτα δεν αλλαξε τιποτα δεν χαθηκε ακομη..
εισαι παντα εδω μεσα..
παντου ειναι τα αχναρια σου παντου κι η φωτεινη σου παρουσια..
τωρα που σπαραγμος της ψυχης μου εγινε ηρεμος πονος..
τωρα που η καρδια μου υποταχτηκε στο νομο της λογικης..
με συγκλονιζει το βαθυ νοημα που εχει το δικο σου ανεξεχνιαστο μυστηριο σου..
οραματιζομαι ομως τη φωτεινη σου παρουσια σαν πνευμα και φως παντα..
και η πληγωμενη μου ψυχη λυτρωμενη ειναι τωρα απο τα δεσμα σου..
σαν λαμψη ειναι μεσα εδω στο γριζο της ζωης μου ...
ας με εσβησες και ας εφυγες....
Ε!
Μαγισσα μου..
εφυγες πολυ βιαστικα..
σαν να σου εκλειναν το δρομο..
τα λογια σου λιγα μα ψευτικα ηταν..
και επειτα σιωπη..
προσπαθησα παλεψα να σε κρατησω εδω κοντα μου..
ηθελα να σε καταλαβω..
γνωριζω ομως οτι το ψεμα δεν εχει λογικη..
ηταν τοσο κοντα το ονειρο μου με τον εφιαλτη που πιστεψα στη σωτηρια μου..
και υστερα ηρθαν απειρες ομοιες μερες πικρας και μοναξιας..
δεν διαμαρτυρομουν πια οταν τρομαξα.
συνειδητοποιωντας πια πως εφυγαν τοσες μερες και εσυ ειχες χαθει στο πουθενα..
πιστευα παντα πως θα σε αντικρυζα θα ξαναπροσπαθουσες..
η τελευταια φορα ηταν ομοια με της υπολοιπες.
δεν την καταλαβα..
και οταν απο ασυναισθητο φοβο το ειδα αυτο που εγινε.. με την απουσια σου..
το αρνηθηκα...
τωρα πια δεν νοσταλγω τον πονο αφου ειναι εδω συνεχεια απο σενα..
η νηνεμια της ανυπαρξιας ειναι πιο μαρτυρικη εδω μεσα..
και εσυ φιλη μου απουσιαζεις απο εδω...
ξερω δεν θα εμφανιστεις ξανα..
δεν εισαι πια κοντα μου ..
και τα αλλοτινα μου ονειρα χωρις εσενα τωρα εξαργυρωνονται.....
αφου εσυ τωρα δεν εισαι εδω..
Ε!
Παναγια Προυσιωτισσα μου..
εδω στο δυσμοιρο κελι της μοναξιας μου της σιωπης της πικρας και του πονου..
και της μεγαλης μου θλιψης..
μονος μου οπως παντα η σκεψη και η ψυχη μου..
για σενα θελω να γραψω σημερα που γιορταζεις...
για σενα που εισαι ο φυλακας προστατης μου..
σημερα στη γιορτη σου η ελπιδα μου με βγαζει αποψε εξω νοερα να ειμαι εκει κοντα σου...
εκει στο μοναστηρι σου στο προυσο..
γλυκια μου παναγια εσυ εισαι η ελπιδα μου εδω στο γριζο της ζωης μου...
και σημερα μπροστα στη μικρη εικονα σου που εχω παντα μαζι μου...
φυλαχτο στη ζωη μου..
το λυχνο της αγαπης μου θα αναψω..
και ολα τα λαθη που εχω κανει θα τα σβησω θα τα καψω...
ολα μου τα μυστικα απο τα βαθη της ψυχης μου θελω να ξεθαψω..
και απο τα παθη μου θελω να παψω..
οτι μισησα στη ζωη μου πολυ θελω να το ξεγραψω..
και με κατανυξη μεσα απο τη καρδια μου..
να κλαψω...
σημερα που γιορταζεις γλυκια μου Παναγια Προυσιωτισσα..
γιορταζω μαζι σου γιατι εισαι για μενα οτι πιο πολυτιμο μπορει να μου προσφερει η ζωη..
εχοντας με κατω απο την προστασια σου..
Παναγια Προυσιωτισσα μου..
δωσμου δυναμη να αντεξω την κακια του κοσμου και τη πικρα μου...
και οδηγησε εσυ τα βηματα μου...
για να εχω ελεος και γαληνη απο τη μεγαλη μαγαλοσυνη σου...
Ε!
Της Παναγιας Προυσιωτισσας σημερα..
γιορταζει η χαρη της...
και ποιος δεν εχει παει εκει στο ομορφο Προυσο να την προσκυνησει..
να αναψει ενα κερακι που εταξε.. στο προβλημα του..
ποιος δεν εκανε ενα ταμα εδω στην δικη μας Πααναγια.. στα δικα μας τα μερη..
πιος δεν αναψε το καντηλακι του σημερα εκει στο σπιτι του για την Παναγια την Προυσιωτισσα μας..
και να την παρακαλεσει σημερα που γιορταζει να εχει υγεια..
και ολος ο κοσμος να ειναι καλα..
ποιος δεν πηγε στο περηφανο Μοναστηρι της και στη μαγευτικη ομορφια δεν ειχε δεος μεσα του..
θυμαμαι απο χθες παραμονη κοσμος πολυ να ανεβανει εκει ψηλα στο προυσο ..
στο καρπενησι.. να ειναι εκει νωρις στον εσπερινο..
και στην αρτοκλασια..
και μετα της 12 η ωρα τη νυχτα εβγαινε η αγια εικονα σαν επιταφιος λιτανεια μεχρι το ρολοι ψηλα..
ολος ο κοσμος να περασει απο κατω..
να παρει ευλογια...
νυχτα ονειρικη εκει σημερα στο προυσο χερουβικη ..
και η Παναγια μας η Προυσιωτισσα να πλαναται επανω απο το μοναστηρι της..
και να ευλογει τους πιστους της..
και μετα ολη τη νυχτα στην θεια λειτουργια της..
μεχρι το πρωι..
και να μεταλαβει ολος ο κοσμος μετα εκει στο Αγιο Μοναστηρι της..
ανημερα στη χαρη της...
και να παρει ευλογια προσκυνωντας τη ξανα και στο γυρισμο να εχει την Παναγια του μαζι του...
ολος ο κοσμος σημερα ειναι εκει στη χαρη της...
οτι και να γραψω σημερα για την δικη μου Παναγια σημερα που γιορταζει και που ειναι η Προυσιωτισσα ειναι λιγο..
θα κλεισω με την προσευχη..
,,Υπεραγια Θεοτοκε Σωσον Ημας,,
και να προσευχηθω εδω μπροστα στην αγια εικονα της που εχω στο πρσκεφαλι μου..
Παναγια μου Προυσιωτισσα αξιωσεμε του χρονου να ερθω στη χαρη σου να σε προσκυνησω..
και κανε ολο το κοσμο να ειναι καλα...
ευχομαι η Παναγια Προυσιωτισσα σημερα που γιορταζει να ειναι βοηθεια μας..
Ε!
Την κοιταζω...
κρυος ιδρωτας αισθανομαι να τρεχει στο μετωπο μου..
δεν θελω να το πιστεψω..
αλλα αισθανομαι ομως οτι θα συμβει..
την κοιταζω να το περιεργαζεται να το χαιδευει ..
και η ανασα μου κρυβεται..
το αιμα μου παγωνει..
την παρατηρω καθως σιγα σιγα στρεφει το προσωπο της προς εμενα..
και πιανω τον εαυτο μου να προσευχομαι..
θεε μου κανε να μην εχει εκεινο το βλεμμα της...
το βλεμμα της θετικης αποφασης..
εκεινη αταραχη δεν εχει καταλαβει τιποτα συνεχιζει να το χαιδευει και καθως γυριζει προς το μερος μου..
εχει ενα χαμογελο στα χειλη της που με τρομαζει...
κρατωντας το στο χερι της μου δινει ενα φιλι..
αυτο ειναι μου λεει..
μου αρεσει πολυ θα το παρω..
και εκει ξεκιναει το δικο μου μαρτυριο...
μου ειναι δυσκολο να εξηγησω την ουσια του φορεματος της..
ενα φορεμα επωνυμο και πανακριβο..
την εικονα που μου εδωσε στην εμπνευση τη σχεδιαση και ποσο ομορφο ειναι..
ενα φορεμα που θα ταιριαζε να ειναι φορεμενο σε γυναικες δυναμικες.
δυναμικες αλλα και πανεμορφες μεσα στη σκληραδα τους..
γνωριζω οτι ενα φορεμα τοσο εντυπωσιακο απο μονο του και λαμπερο που μονο μια γυναικα εντυπωσιακα ξεχωριστη..
μπορει να το αναδειξει σε ολη του τη μαγευτικη λαμπροτητα..
ακομα ομως δεν καταλαβα πως λοιπον αυτη η μικρη φιλη μου..
που ειναι σαν μιση μεριδα ανθρωπος...
ενα πενηντα υψος ξυπολητη.. αδυνατη..
και με μονο χρυσο αξεσουαρ το σταυρουδακι της απο τα βαπτισια της..
που μονο αυτο εχει και φοραει..
θελει να μεταλλαχτει τωρα..
στη θεα αρτεμης...
αφου ειναι ομορφη και χωρις αυτο το φορεμα..
ειναι κατι που και η ιδια δεν καταφερε να το καταλαβει ποτε...
Ε!
H καινουργια μου φιλη..
την πρωτη φορα που ειρθε και κοιμηθηκε σπιτι μου..
της εστρωσα στο ξενωνα..
με ολοκαινουργια στρωσιδια αγορασμενα μονο για αυτη..
το δευτερο βραδυ ακουσα της σανιδες να τριζουν καθως αλαφροπατουσε..
ανεβηκε στη σοφιτα ηρθε στο δωματιο μου..
την ενοιωσα την καταλαβα μεσα στο σκοταδι...
μου φανηκε να προβαλλει το κεφαλι της να βεβαιωθει οτι κοιμαμαι..
μπηκε σιγα σιγα μεσα στο δωματιο μου την ενιωσα διπλα μου..
δεν ηρθε πανω στο κρεβατι μου...
αλλα ξαπλωσε κατω στο παρκε διπλα μου...
εκτοτε δεν ξανακοιμηθηκαμε χωρια..
να πω εδω οτι η σχεση μας ξεκινησε απο συνοικεσιο.
αλλα εγινε ερωτας με την πρωτη μας ματια..
απο την πλευρα μου τουλαχιστον...
εκεινη χρειαστηκε λιγο χρονο για να σιγουρευτει..
οχι για τα δικα της αισθηματα..
αλλα για τα δικα μου..
ειναι κουκλα..
οχι γιατι ειναι η δικη μου σκυλα..
αλλα με το νωχελικο ρυθμικο και αναλαφρο βαδισμα του αιλουροειδες που εχει κανει τη ρατσα της να ξεχωριζει..
απο της αλλες ρατσες των σκυλων..
το γυμνασμενο δυνατο κορμι της και την καπως αγριωπη οψη της..
ειναι εντυπωσιακη...
με ακουει δεν ορμαει σε κανεναν..
ισως γιατι μου εχει εμπιστοσυνη..
δεν χρειαζεται να καταβαλω καμια δυναμη για να την ελεγξω..
μου φαινεται οτι ακριβως αυτο το μοντελο σχεσης μας ηθελα..
το προβλημα μονο ειναι που ο κοσμος μας κοιταζει διαφορετικα...
αν και προσπαθω να την κρατησω μακρυα απο τα αλλα σκυλια..
που τη φοβουνται στη θεα της δικης μου σκυλας..
και γαβγιζουν..
παντα στη βολτα μας με το λουρι την εχω για να εχω τον ελεγχο της...
ειναι η φιλη μου η σκυλα μου..
και την αγαπω πολυ..!!
Ε!
αχ! καλη μου φιλη...
Ματαια περιμενα πως θα με νοιωσεις..
οι μερες κυλουν και εσυ εκει να μενεις μια ξενη..
με υποκρισιες και ιντριγκες πολλες..
σου εδωσα τη χαρα μου να πιεις και εσυ τη ξοδεψες..
αφησα τη καθε αμυνα μου και με γρεμιζεις σε καθε σου λεπτο..
ψευτικες οι υποσχεσεις και εζησα πολλες..
προσποιητικα φιλια και παθος ..
δεν σου ζητησα ποτε επαναληψη ισχυριστικες πως εφερνες το ομορφο το καινουργιο..
οταν ψελισσες κατι για μενα ηξερα πως δεν το εννοουσες μεσα σου..
βλεπεις ακομη δεν ηρθες κανενα πρωινο να μου φερεις το ηλιο εδω μεσα..
δεν εμεινες ποτε καμια νυχτα κοντα μου να μου τραγουδησεις για τα αστερια...
ουτε ενα γεια δε λες πια..
παντα περιμενα και περιμενω και σου δινω ακομη οσο μπορω ευκαιριες..
και εσυ παντα εκει να με κτυπας πισωπλατα.
σου μιλησα για την ακρη του κοσμου για την ομορφη ζωη..
και πριν σαλπαρει το πλοιο μας εσυ δειλιαζες..
ισως δεν εισαι εσυ φτιαγμενη για ομορφα ταξιδια στο ονειρο..
σου αρεσει ισως να μενεις εκει στο...
αν ημουν ατρωτος θα σε ικετευα να μην με πυροβολησεις..
ειμαι ομως ηδη νεκρος..
αποτελειωσε με...
Ε!
Μαγισσα μου.
πηγαινοντας με το τετραδιο στο κρεβατι μου σταματησα μπροστα απο τη ζωγραφισμενη φωτογραφια σου..
που εχω εδω στο τοιχο μου..
και σε χαιδεψα απαλα και ειπα μονος μου..
σκεψου ρε μαγκα να πετιοταν τωρα εξω απο τη ζωγραφια σαν τον αλαντιν..
και να μου ελεγες..
στις προσταγες σου αφεντη...
ωχ! αμαρτια μεγαλη ...
Μαγισσα μου..
η ομορφη φωτογραφια σου και η σκεψη μου κατακαιει αποψε το κορμι μου..
και η αισθηση της παρουσιας σου αποψε μου ξεσκιζει τις φαντασιωσεις..
ομορφες οι σκεψεις της μνημης μου σημερα για σενα και οι εσωτερικες μου φωνες..
καταβγαζουν τη νοσταλγια σου..
και οι λαμπηδονες του ποθου μου σκεψεις ολες ειναι αμαρτωλες ...
πετουν στους ουρανους των αισθησεων μεσα σε αυτη τη νυχτα σημερα..
ξεγελασμενες ειναι απο την αντανακλαση μιας παρουσας απουσιας...
χαμογελουν τα χειλη μου τις εντονες στιγμες του παθους που ζω..
αυτες τις ομορφες στιγμες που με γεμιζουν..
θελω να γευτω αυτα που δεν εχεις δωσει σε αλλους..
μεθυσμενος νιωθω απο την ευτυχια αλλα και απο την αισθηση που ζω ..
κοιτωντας παντα την ομορφη φωτογραφια σου..
ολες μου οι αισθησεις μου στελνουν μηνυματα να πεταξω..
ναι στο δικο μου ονειρο εισαι μοναχα εσυ..
θα ηθελα να σε ειχα διπλα μου τωρα εδω..
να αγγιζω το σωμα σου να το γεμισω με φιλια αγαπης και παθος..
να ταξιδεψω θελω εστω και για στερνη στιγμη εκει στου ονειρου τη χαρη...
ωχ! Μαγισσα μου αμαρτια μου...
Ε!
Ειμαι εκεινος που χθες παλι σε περιμενα..
και σου ηλιοστρωνα το δρομο ..
που θα σε εφερνε εδω να με δεις..
δεν περασες και πονεσα εσβησα..
τρομαγμενη αστραπη εξω κοκκινη διαφανεια πανω στο μπλε του ουρανου...
με κυνηγαει οργισμενη η βροντη της αρνησης σου..
η σιωπη τυλιγει το μικρο μου χωρο...
φωτοπεταλα της σκεψης μου αγγιζουν τα τετραδια μου..
σου γραφω παλι και υπογραφεις εσυ καλη μου φιλη με την απουσια σου..
ειναι τα λογια μου πικρα και οι σκεψεις μου πικραμενες..
αδυτος ηλιος το αισθημα μου..
και η σκεψη μου σε σενα δεν την αφηνω να φυγει απο κοντα μου..
ωρες ατελειωτες εδω μεσα και εγω πανω στα γραφτα μου..
να γραφω για σενα συνεχεια..
δακρυσμενα τα ματια μου τωρα που σου γραφω και στο βαθος εσυ..
σερβιρισμενος ο πονος μου απο σενα την ιδια πανω στο δισκο του φεγγαριου..
η φωνη μου φλογα ξεχυνεται δυνατα πανω στο μπλε τετραδιο μου και σου γραφω..
μπηγμενο μαχαιρι μεσα στη καρδια μου ειναι η απουσια σου..
χαθηκες για παντα καλη μου φιλη..
πληγες γεμισαν εδω το μικρο μου κελι..
και ο πονος μου σφραγισε τα χειλη..
με εσβησες και εφυγες απο κοντα μου..
πληγωμενες μου ολες οι συλλαβες ξεχυνονται πανω στα γραφτα μου..
ματωμενες οι λεξεις μου με τυλιγουν μεσα στην ψυχη μου...
και οι σκεψεις μου μαχομενα λογια ειναι στο πολεμο της αγαπης..
και αδικα καρτερω....
Ε!
Το σκοταδι σβηνει γρηγορα τις αχτιδες..
και ειναι αδικο..
κοβονται τα φτερα μου και ο ηλιος εξω καιει..
στο τοπιο εμφανιζονται μοναχα και παντου αρπακτικα ..
η ζεστασια δε βιωθηκε ποτε εδω μεσα..
μονο ειπωθηκε..
ο ανεμος σφυριζει και παλι εξω..
τα δακρυα απο τα ματια δεν προλαβαν να ξεραθουν..
ερχονται αμετρητα καινουργια να κυλησουν..
καταφυγιο εψαξα στην αγκαλια σου..
μου προσφερες πονο..
σε ευχαριστω που δεν λησμονεις ποτε να με πληγωνεις..
μηπως παρασυρθω και πιστεψω αληθινα σε εναν κοσμο δικαιο..
με μας αγκαλιασμενους σε μια γωνια..
να κερδιζουμε τρυφερα το αυριο της αισθησης..
αναρωτηθηκα ομως πολυ μες στους σπασμους της αιμορραγιας μου...
ποιο αληθεια το νοημα της προδοσιας σου που με εσβησες..
δεν βρηκα κανενα..
τιμωρεις τον εαυτο σου που καποτε με θελησε..
καλυτερα να τον σκοτωσεις..
γιατι οσο αναπνεεις θα ειμαι στο οξυγονο σου..
θα απλωνομαι στο κορμι σου..
ψιθυριζοντας σου τρελες αληθειες...
και ας ειμαι εδω μεσα που ειμαι..
αν κανεις ενα βημα μακρια μου θα γυρισεις τρεχοντας σε μενα..
μονο που την επομενη φορα που θα ερθεις..
θα βρεις μοναχα εδω αποτυπωματα...
μετα απο αυτο που μου εκανες..
εγω εχω πεθανει....
Ε!
Μαγισσα μου..
παντα στις τρικυμιες της ζωης μου απαντουσα πως το ναυαγιο δεν θα ερχοταν ..
για μενα..
ελεγα δεν θα ηταν δικαιο..
σε ζητουσα σαν τον ανεμο και σε λατρευα σαν τον ηλιο μου εδω μεσα..
ανεπνεα μεσα απο εδω την ανασα σου και βυθιζομουν στα ματια σου..
κοιταζοντας συνεχεια την φωτογραφια σου που εχω ζωγραφισμενη στον τοιχο μου..
ζητουσα μοναχα εσενα..
και ημουν ευτυχισμενος πολυ..
στο σκοταδι τη νυχτα εβλεπα τη μορφη σου..
και οταν εφυγες ξαφνικα δεν το πιστεψα..
ειναι αδικο σκεφτηκα και σε περιμενα..
απο μηχανης θεος σιωπησες ομως δεν ξαναηρθες να μου γραψεις κατι..
οι φιλοι μου ολοι εφυγαν εμεινα τραγικα μονος εδω στο μικρο μου κελι..
τωρα που ολα τα φωτα χαμηλωσαν γυρευω παλι τα ματια σου...
εσυ ομως Μαγισσα μου πουθενα..
η δικαιοσυνη και η ζωη μου αποδειχτηκε ψεμα..
ουτοπια ειναι των νικημενων..
σε αυτη την ανιση μαχη που αποκαλουν ζωη κερδιζει ο πιο τυχερος..
μαζεψα τωρα τις ελπιδες μου και της εκρυψα βαθια μεσα μου...
η θλιψη με σκεπασε για τα καλα παλι..
καταποντιστικα στο ερεβος του πονου μετα την αδικη φυγη σου..
και τωρα ειμαι διχως ελπιδα λυτρωμου...
και η φωνη μου συνεχεια σε φωναζει ...
Μην Φυγεις ...
Ε!
Γλυκια μου Παναγια..
Πεθυμησα την αγια γιορτη σου..σε ενα ξωκλησι με σενα Παναγια μου ζωγραφιστη..
θελω να γιορτασω την Κοιμηση σου που χρονια εχω να ερθω στην γιορτη σου..
την Πανσεπτη εικονα σου Γλυκια μου Παναγια σε ενα ξωκλησι ερημικο να ερθω να σε προσκυνησω θελω..
να συρθω γονατιστος το ταμα που εχω για σενα μου ταπεινα να σου αφησω..
να κλαψω μεσα απο τη ψυχη μου μπροστα στην Αγια εικονα σου θελω.
και με μια θερμη μου προσευχη χαρα και αγαπη να πλημμυρισω..
να σου βαλω τριανταφυλλα στην Αγια εικονα σου σαν Φωτοστεφανανο σου να ειναι..
να βγαζουν αγιο μυρο απο την εικονα σου και να σκορπας την ευωδια σου..
να γονατισω μπροστα σου με ψυχη τα πικραμμενα χειλη μου να ανοιξω..
και με ενα ψαλμο μου φτωχικο να σε υμνολογησω θελω..
Θεονυμφε Παναχραντε Κυρια των Αγγελων..
των Ουρανων η Δεσποινα..
και της Ζωης Πηγη..
βοηθαμε σε παρακαλω εδω που ειμαι...
δωσμου παντα δυναμη μεγαλη να εχω εδω μεσα να αντεξω τη πικρα το πονο μου και τη μοναξια μου τη μεγαλη..
βοηθαμε μολις που ξυπνω να βλεπω τη Αγια μορφη σου θελω..
εκει στου ηλιου το πρωτοβγαλμα και την καθε χαραυγη...
μην με λησμονησεις Γλυκια μου Παναγια του κοσμου εσυ Μητερα..
να μεσιτευσεις θελω γρηγορα εις το Γλυκυ Σου Εαρ να με βοηθησει να σωθω..
και οταν με το καλο θα βγω κοντα σου θα ερθω
να σπευσω να αναβαπτιστω..
να φωτισθω μες της Πηγης σου την Αγαπη τη μεγαλη θελω..
Γλυκια μου Παναγια σημερα στη Κοιμηση σου..
εδω μεσα δεν υπαρχει ενα κερακι να σου αναψω ουτε ενα λουλουδι να σου πρσφερω..
μονο την Αγια εικονα σου εχω παντα κοντα μου για να με προστατευεις..
θα ειμαι ομως ορθιος πρωι πρωι κοντα στο μικρο μου παραθυρακι να ακουσω τη καμπανα απο εξω που θα κτυπα χαρμοσυνα..
σημερα στη Γιορτη σου..
θα κανω τον σταυρο μου με μια ευχη..
του χρονου να ειμαι εξω να ερθω να γιορτασω και να προσκυνησω την Κοιμηση σου..
αναβοντας ενα κερακι..
μακαρι...
Ε!
Γλυκια μου Παναγια..!
σε σενα στον φυλακα Αγγελο μου εδω μεσα της επιγειας ζωη μου σημερα θα γραψω..
σε ενα ξωκλησι ποθησα μοναχος να βρεθω εκει κοντα σου...
να σου αναψω θελω ολα τα καντηλια σου..
να σου αναψω ενα κερι απο ψυχης..
και ταπεινα με δακρυα να σε προσκυνησω θελω..
και εκει γονατιστος μπροστα στην Αγια εικονα σου..
Γλυκια μου Παναγια..!
εκει γονατιστος να απογυμνωσω την ψυχη μου..
να κλαψω απο τα δακρυα για να απολυτρωθω...
εγω ο αμαρτωλος να εξαγνιστω...
την Αγια εικονα σου θελω να αγγιξω..
και σαν τοξο την ψυχη μου να λιγυσω..
απο το Θειο σου βλεμμα να γατζωθω..
και με δακρυα να σου πω παλι..
μην με εγκαταλειπεις εχω αναγκη την στοργη σου...
σπασμενα ειναι τα φτερα μου εδω μεσα και το στομα μου πικρο..
τα ματια μου θλιμμενα παντα ειναι..
δωσε μου παλι τη γαληνη και τη χαρα...
τειχος το Απορθητον φρουρος των πειρασμων μου γινε..
με την αγκαλια σου ελα προστατευσεμε και δωσμου δυναμη να αντεξω..
να λαμψω ως λαμπει η εικονα σου η Σεπτη..
απο τη χαρα της προσευχης μου..
να μπω στη ζεστη σου αγκαλια τη θεικη..
να αναδυθω καθαρος ειρηνικος ουρανιος..
ψαλλοντας μονος μου απο τα βαθη της ψυχης μου και της καρδιας μου...
Πανυμνητε θεοτοκε..
και Αγγελων Χαρμοσυνη Παντοχαρα μου..
σ'αγαπω..
Ε!
Καλη μου φιλη...
εδω που σταματησε να χτυπα το τυμπανο της ελπιδας μου πια..
εδω μεσα θελω να θαφτω..
αναμεσα στον αποηχο της εκρηξης του τελους και τα ιχνη σου που σβηστηκαν..
εδω θελω να θαφτω αναμεσα στα γραφτα μου και στις ζωγραφιες που εκανα για σενα στον τοιχο μου...
δεν υπαρχει καμια γωνια για να κρυψω τη μορφη σου εδω μεσα..
σβηστηκαν ολα πια στο κυκεωνα της μεγαλης μου θλιψης με αυτο που εκανες..
ξεριζωσες καθε ελπιδα αποτελειωνοντας το αστερι σου το Ε!ψιλον σου..
και τωρα αναμεσα στους ανεμους θα σκορπισουν την σκονη μου..
διεξοδος δεν υπηρχε ποτε..
η αληθεια μας κρυφτηκε στα παιχνιδια της μοιρας..
τωρα εσυ μπορεις ελευθερα να θριαμβευσεις..
με γρεμισες με τελειωσες και δεν υπαρχει συνεχεια..
δε θα ξεγελαστω περιμενοντας φως..
το ξερω η αληθεια δεν μπορει να αλλαξει..
κανεις εκει δεν θα προσεξει την απουσια μου..
ουτε και εσυ..
διαλεξες μια ομορφη μερα με τοσα χρωματα εξω για να σκοτωσεις το Ε! ψιλον σου το Νυχτολουλοδο σου..
μετα το χτυπημα με βρηκε το σκοταδι.. η θλιψη παλι και ο πονος μου..
το ξερω ποτε πια δεν θα σε δω...
ποτε δεν θα δω τα ομορφα ματια σου..
ποτε δεν θα αγγιξω τα χερια σου..
το χαμογελο σου θα μεινει ενα απομακρο ονειρο για μενα..
και τα λιγα σου παληα γραφτα σου μια αναμνηση ιλιγγου..
αν σταματουσαν ολα εδω θα μου ειχες ηδη προσφερει το συμπαν..
μια αχτιδα προσμονης να ζησω..
αναμεσα στο τιποτε και το ερεβος του παγωμενου μαυρο εδω μεσα που υπαρχει..
αλλα εσυ αποψε σκοτωσες...
το Νυχτολουλουδο σου..
Ε!
Θελω να θυμασαι οτι..
απο ενα ραγισμα της ψυχης μου μπηκες μεσα στη ζωη μου..
προχωρησες υπουλα στη σαρκα μου στη σκεψη στο μυαλο μου στη ψυχη μου..
και φωλιασες μεσα μου..
με ξεγελασε της δαγκωματιας σου το μελι..
επλεξα ιστο για να προστατευσω της δικης σου φωλιας τα αγκαθια..
βαφτιζοντας τα γαρδενια..
και εσυ εκει προχωρησες κατατρωγοντας τα ονειρα μου τις αναγκες μου ενοχες και ελπιδες..
αφηνοντας μονο το μισχο απο τα φυλλα οσπου χορτασες και εφυγες μετα..
τωρα ξεμυτισαν τα φτερα της πεταλουδας κοφτερα και ανελεητα ..
στην πονεμενη μου ψυχη..
εφυγες στο καλο ..
το μεταξι δικο σου..
και ο πονος σε μενα...
Ε!
Γδαρμενη μου ψυχη..
που μεσα σου γατζωθηκαν της μαγισσας τα νυχια του πονου..
πληγωμενη ελπιδα κατω απο των φτερουγισματων της ψυχης μου..
και η ψυχη μου σφαγμενο χελιδονι..
ψυχα ψωμιου βουτηγμενη στο αγιο κρασι των αχραντων μυστηριων..
παγιδα εισαι..
χειλη σκεψεις και ψυχη που κομματιαζονται απο το πονο και τη θλιψη...
και εσυ εκει μαγισσα μου..
με ενα κακουγουστο παιχνιδι που συνηθιζεις με ελλειμενη φαντασια...
Αθεατη η οδυνη μου εδω μεσα..
συγκομιδη των αστεριων για της μαυρες νυχτες της μοναξιας μου..
και της εκτελωνισμενης αγαπης μου που εχασε τον παραληπτη της...
και εσυ εκει αμεπτη ευγενης καλοκαρδη εγληματιας...
θαλασσινη μελισσοκομος..
η δυνατη με το νομιμο δικιο και με την διχτατορικη επιβολη των επιθυμιων..
υποθηκευμενη αγαπη μου που χρεωκοπησες νωρις και που γαζωθηκες απο τη τυραννια της...
νυχτα μαυροφορεμενη σαν πονεμενη χηρα και αυτη περνα επιδεικτικα απο μπροστα σου..
και αγκαλιαζει και φιλα τον ερωμενο της ευτυχισμενη..
περνας μεσα απο τα δακρυα μου και γελας...
Αμεπτη εγληματια ξεσκιζεις εμενα τη σαρκα σου προδιδεις εμενα τη ψυχη σου..
καις εμενα που γνωρισα και υμνησα την αξια σου..
με παραδιδεις στο πονο στη πικρα στο δημιο στην αγχονη...
εμενα που σου αφιερωσα ολοκληρη τη σκεψη μου ολα τα γραφτα μου...
ακομα και τωρα παλλεται η καρδια μου στην πετσετα που σκουπιζεις τον ιδρωτα σου...
πληγωμενη μου ελπιδα..
κατω απο το υποστεγο της αφοσιωσης και μεσα απο το μικρο κελι του πονου..
μεσα απο την πικρα και τη μοναξια σου ακομα και τωρα της χαμογελας..
καθως ξεψυχας στα ποδια της μπροστα....
Ε!
Νυχτα μονος μεσα στο μικρο μου χωρο..
βαστω στα δακτυλα μου την αδεια πεννα μου και τη βουτω στα βουρκωμενα ματια μου..
τη βουτω μεσα μου για να την γεμισω για να μπορεσω να γραψω παλι..
εδω στο διαφανο τετραδιο της θλιψης μου..
εδω να γραψω παλι λιγα λογια σε στιχους ισως..
Πικροσταλατο το δακρυ μου σταλα σταλα πεφτει πανω στο γραφτο μου..
σταυρωμενη η αγαπη μου σερνεται στο υψωμα εδω μεσα του γολγοθα..
και ακουω των βογγητων του ηχους...
την φιλια τον κρικο που με εδενε μαζι σου τον εσπασες καλη μου φιλη..
και η αλαβαστρινη πηγη της αγαπης εστερεψε τωρα πολυ..
διψασμενος ειμαι και σβηνω τη διψα της αγαπης γραφοντας εδω στο τετραδιο μου..
και σε ζωγραφιζω στο τοιχο μου εδω της μεγαλης σιωπης και μοναξιας...
δεν εισαι εδω να δεις τον πονο μου και τη θλιψη μου εχω μεσα μου..
αλλοτινα μου ονειρα που χωρις εσενα τωρα εξαργυρωνονται..
σαν ενα λιονταρι ειμαι κλεισμενος εδω μεσα που βρυχαται μοναχος και αδαμαστος..
εκει στην απαγγελια που σου ζητιανευει κατι απο σενα ακομη..
στο ιερο της αγαπης ...
ξερω γνωριζω η επιμονη σε κανει καλυτερο ..
η ματαιοδοξια ομως να εισαι κλεισμενος σε ενα μικρο χωρο σε χλευαζει πισω απο τη πορτα..
γιατι ολα εδω μεσα θυμιζουν μονο εσενα...
Ε!
Νυχτα..
και οταν θα τριζοκτυπουν τα πορτοπαραθυρα απο τους βοριαδες του χειμωνα..
τα εγγονακια θα ρωτουν τη γιαγια τους .. μαγισσα..
τι απεγινε εκεινο το φυλακισμενο νυχτολουλουδο στο παραμυθι..
που εβγαλε τη καρδια του απο τα στηθη και ανθος ευωδινο μεσα στα ανθη για εκεινη τη μαγισσα.. του.. να πεθανη αποπειραθει..
και η γιαγια.. μαγισσα.
θα σκυψει το κεφαλι και για χιλιοστη φορα θα πει και παλι..
οσα στη πλαση ο ανθρωπος ζει χρονια..
ειπαν για αγαπες που τραγουδισαν τα αηδονια..
και για αλλες που κλαψανε και αλλες που χαθηκαν και για αλλες που εκρατησαν αιωνια..
μα τουτη η αγαπη που θα πω αποψε ουτε εζησε ουτε εσβησε..
μονο πονεσε πολυ ουτε γελασε..
στεκοταν στο αδιαπεραστο..
κρασι γλυκο ακεραστο τοπιανε να το πιει και του χυνοταν κατω..
τα γραφτα του μυριαδες σαν κοκκους απο αμμο...
καθε μερα εγραφε...
θαλασσινη παλιρροια τα παρεσερνε στα βαθη..
και ενα γραφτο λησμονιας δεν μπορεσε να μαθει και να γραψει..
να φυγη να χαθη απο κοντα της...
πρωτα η μαγισσα του.. τον εκανε τρελλο με τα φερσιματα της..
και υστερα....
τα εγγονια αποκοιμουνται..
εκφραση λυπημενη διαγραφεται στην οψη τους..
θα βλεπουν το φυλακισμενο νυχτολουλουδο του παραμυθιου στα ονειρα τους..
και θα κτυπα ακομη η καρδια τους να μαθουνε τι εγινε στο τελος..
και το αλλο βραδυ θα ρωτανε τη γιαγια τους.. μαγισσα...
τη απεγινε γιαγια το φυλακισμενο νυχτολουλουδο στο παραμυθι..?
και παλι ο υπνος θα αρνηθει με νεο βελος να μαθευτη το τελος...
γιατι θα πεση ληθη που και για ετουτο το σκοπο εκεινο το νυχτολουλουδο και αν ειχε φτασει στο γρεμο για εκεινο το ενα της μηνυμα..
να τονε αρνηθει αρνηθει..
και το αλλο βραδυ παλι θα ρωτανε γιαγια.. μαγισσα..
τι απεγινε το φυλακισμενο νυχτολουλουδο..?
θα σας πω σημερα ναι τι εγινε..
στο τελος...
και στον υπνο πανω τους θα πεις..
εγω ημουν η μαγισσα του.. για μενα εγραφε συνεχεια..
αλλα εγω ποτε δεν του εγραψα οσο και αν με παρακαλουσε..
δεν τολμησα ποτε φοβηθηκα τη κοινωνια και τους φιλους μου..
ουτε για απλο φιλο μου ντρεπομουν να τον ειχα..
μονο πικρα και στεναχωρια του εδωσα πολυ...
και πανω στο πονο του εκανε παλι την τρελλα του..
δραπετευσε ενα πρωι του ιουλη και ειρθε εδω για να με βρει..
μα δεν ηταν ισως παλι γραφτο για να με δει..
γυρισε πισω πικραμενος πληγωμενος και εκει τον περιμεναν πολυ μαζι..
τον χτυπησαν ασχημα και του ριξανε και αλλη φυλακη..
για αυτο που εκανε και τον βαλανε στην απομωνοση πολλες μερες..
δεν μποραγε να γραψει παλι εξω και κοντεψε να τρελαθει...
και ολα αυτα...
γιατι ειμαι μια δειλη που δεν του εγραψα ποτε...
Ε!
υγ.συνεχιζεται..
