Μελαγχολικο Μπλουζ χορευει η θλιψη μου... Νυχτα και εσυ δεν εισαι εδω.. το ξερω δε θα ερθεις ποτε ετσι πρεπει λες και δεν κανει.. τωρα μεσα στην απουσια σου και στη σιωπη των ματιων σου.. το ονειρο μου πληγωθηκε ξανα.. ξερω η καρδια σου ταξιδευει αλλου.. και εσυ εγινες μια ξενη τωρα και μακρια απο μενα.. ομως να ξερεις δεν σε ξεχασα ουτε και ποτε σε λησμονησα.. αναζητω ομως καθε νυχτα την ομορφη παρουσια σου παντου.. τα ονειρα μου ζωγραφιζουν την νυχτα μου εδω πανω που ειμαι μονος μου.. γιατι εσυ καποτε τους εδινες χρωμα και χαρα.. σε ψαχνω παντου να το ξερεις.. παρακαλω μεσα μου να ερθει το ξημερωμα για μενα νωρις.. μηπως και σε βρω η σε δω καπου να εισαι.. οχι ομως δε σε βρισκω γιατι εσυ χαθηκες πολυ... τωρα ο πονος μου η μοναξια μου και η θλιψη μου πανηγυριζουν ... λες και χορευουν διπλα μου με ειρωνεια...ενα μελαγχολικο μπλουζ.. και μου φωναζουν οτι με εριξαν κατω.. μα οχι ψυχη μου .. δεν επεσα μπορει να επεσα για λιγο ομως .. αλλα σηκωθηκα.. η συνθηκες εδω μεσα με εκαναν να ειμαι δυνατος.. πιστευω παντα στην ομορφη φιλια σου και οτι θα γυρισεις μια μερα να μου γραψεις κατι.. αφου και εσυ το ξερεις η ζωη ειναι ομορφη και συνεχιζεται... ετσι δεν μου ελεγες.. Ε!
Μαγισσα μου.. σε ζωγραφισα εχθες στο τοιχο μου ολη τη νυχτα παλι και μετα καθομουν και σε κοιταγα.. σε κοιταγα με τις ωρες να δω τι ζωγραφισα... η απουσια σου με πονα.. στο εχω γραψει παντου εδω μεσα που ζω αλλα και εξω στον οριζοντα .. μακρια σου δεν εχω ματια.. οταν δεν αγγιζω τα μαλλια σου στη φωτογραφια σου νιωθω πως δεν εχω δακτυλα.. τα παιχνιδια δεν θα αλλαξουν τον ανεμο... η αγκαλια μου εδω μεσα που ειμαι να ξερεις πως σε περιμενει.. λιμανι απανεμο ειμαι χωρις πολεμιστρες.. δε θα εχω σχοινι να σε κρατησω.. μοναχα θα απλωσω τα δακρυα μου και εκει που θα πατησεις.. εχω ριξει για σενα την ψυχη μου.. δεν φοβαμαι μηπως φυγεις κρυφα.. τα αστερια ηρθαν να σε αγναντεψουν.. το σκοταδι διαλυεται απο το αρωμα σου.. ερχεσαι με την ανατολη και οταν η δυση πλησιασει.. θα κλεισω τα βλεφαρα σου στα φιλια σου για να μην φοβηθεις.. ενωμενοι θα περναμε τις νυχτες.. και ολα τα πρωινα του κοσμου μαζι θα μας ξυπνουν.. μην φερεις τιποτα μαζι σου εκτος εκτος απο την καρδια σου.. και ασε τους χτυπους της να μας κινουν.. γιατι εσυ Μαγισσα μου.. εισαι η ιδια μουσικη.. και η μουσικη ξερω καλα δεν σταματα ποτε.. σε ζωγραφισα παλι εχθες και μετα ολη τη νυχτα μουρμουριζα στο σιγανο το ονομα σου.. Ε!
Ανοιγω το τετραδιο μου που γραφω για σενα.. σελιδα 7 διαβαζω τι εχω γραψει.. και ακουω στο σιγανο δυο ποτηρια πανω στο τραπεζι.. χωρις εσενα ομως κοντα μου.. βγαζω τη φωτογραφια απο το τετραδιο μου και σε κοιτω στα κρυφα.. μη με δει κανεις ψυχη μου.. οχι δε θα κλαψω δε θα δακρυσω ... και ας με πονας που σε εχασα Μαγισσα μου.. Ε! .
Να ξερεις.. Ολες οι σκεψεις μου προσπαθουν να αποτυπωσουν κατι αφηνοντας πισω την αιωνια φωτια που εχω για σενα.. που γεννηθηκε μηνες τωρα πριν με παρασυρει.. το ξερω ειναι ανοητο να αντισταθω.. θα εσπαγα σαν ενα ασημαντο καλαμι.. παραδινομαι ομως διχως σκεψεις για μια ισως ομορφη παρουσιαση σου παλι.. ενω πλησιαζει η κορυφωση της αγωνιας μου για να σε δω παλι εδω.. ως τοτε ο ιδρωτας μου δεν αφηνει σημαδια πανω μου.. θα μπορουσα ομως να εχω περασει απο τα ματια σου χωρις καν να με δεις.. αν δε σε ειχα κοιταξει τοτε.. αν δεν ειχες ερθει εδω να μου γραψεις.. η πορεια τωρα της φυγης σου αναποφευκτα επιταχυνομενη ειναι.. ξερω επισης το τελος για μενα ειναι προδιαγραμμενο.. Πτηση μα και Συντριβη μαζι.. κοιταζοντας την φωτογραφια σου που μου εστειλες τοτε σκεφτομαι ποσο ματαιη κινηση θα ηταν.. να σου αντισταθω.. αρνουμαι ομως στην επελευση των φυσικων νομων.. οι αριθμοι ανεξηγητα και παντα στεγνοι ειναι.. κομμενες οι αναπνοες μου τωρα που σου γραφω εδω μεσα μα με πονουν σαν τα ονειρα... η μοιρα μου και αυτη ισως να ειναι μια επινοηση αλλα οι θεοι μακρινοι νομιζω ειναι.. η κορυφωση μου ομως ειναι ενεργη παντα εδω μεσα που ειμαι.. αναμεσα σε κυκλους ηρωων και στιχους θνητους πλησιαζει η ανασα σου και η ομορφη παντα παρουσια σου.. αν με αφησεις θα ειναι η θηλια μου ενας ακαριαιος θανατος.. κλεινω τα ματια μου και περιμενω να ερθεις και να μεινεις παλι κοντα μου.. το λιμανι μου ετοιμο ειναι και σε περιμενει να σε δεχθει.. ισως μικρο και ασημο μα παντα ετοιμο.. δεν ξερω την εκβαση της αγωνιας μου που εχω.. φωναζω μονος μου το ονομα σου.. ισως για να νικησω την ενταση που εχω μεσα μου δεν ξερω.. ξερω πως ισως ποτε δε θα μπορουσα να σου αντισταθω.. γιατι παντα ησουν μεσα μου ησουν κοντα μου.. τωρα που εφυγες μου ειναι αδυνατο να κλεισω την πορτα.. αφου την αδυναμια μου τη ξερεις.. σε περιμενω παντα να γυρισεις.. Μαγισσα μου.. Ε!
Να ξερεις οτι... Ραγιζουν μυστικα καθε νυχτα τα κοκκαλα μου να σε δεχτουνε. γινομαι περασμα καθε νυχτα το παραφορο ρουχο σου να περασει.. και ως τα βαθη των μυστικων καθε νυχτα μοναχος σιωπηλος εκει κατεβαινω.. ολα τα σκοτεινα να μαζεψω για Σενα λουλουδια και φυλλα.. ολα ομως τα αφουγραζομαι ολα τα ποθω και ολα τα αρνιεμαι για Σενα... παιρνω της ζωης τη χαρα που εχω τη σκοτεινη δωρο ακριβο στην ακρη του δρομου Σου να σκυψω να στην προσφερω.. και ολα απο τα χερια μου τα παιρνεις και οχι δεν ειπες ακομη ποτε... εφαρμοζω μονος μου κανονες συνεχως .. οι εξαιρεσεις ειναι καταγραμμενες ολες γνωστες αναλοιωτες σαν τις γευσεις.. ολα ειναι ενα παζλ στο μυαλο μου φιαγμενα για σενα ευθυγραμμισμενα... δεν μπορω τους κυκλους δεν ξερω που ειναι η αρχη τοτε που σε γνωρισα.. και ουτε γνωριζω το τελος.. κλεισμενος ειμαι μεσα με ικαρια φτερα.. τα χερια μου ειναι αδεια και τα ποδια μου κατω γυμνα. ελα αν μπορεις μια βυθοσκοπηση του βλεμματος μου κανε.. εκει ομως θα δεις πολλα ... οπως τις κρυμμενες πτυχες της νυχτας μου εδω πανω.. και το ονειρο να ψυχορραγει.. σε ειπα Μαγισσα... ενω ησουν η Μηδεια... Ε!
νυχτα εδω πανω.. ο πονος η μοναξια και η παγωνια ειναι παντου.. σημερα ενας πονος βαρυς κτυπα μεσα στη καρδια μου.. και εδω στο μικρο μου κελι απεραντο τοπιο η σιωπη μου... καθομαι και γραφω μιλωντας μονος μου και λεγω οτι θα προτιμουσα μαχαιρι κοφτερο στα χερια σου να κρατας τοτε που ειρθες κοντα μου.. γιατι θα ηξερα τοτε την αμυνα μου ομορφα να την οργανωσω.. ομως εσυ με νυχια κοφτερα μου ανοιξες στο κορμι μου πολλες μικρες πληγες.. που με το χρονο τωρα οχι πονο δεν μου προκαλουσαν. αλλλα και μια μικρη αρρωστημενη ηδονη που μου εφερνε η προσμονη τους.. τωρα που χαθηκες τωρα που εφυγες και πιστευα δεν μπορουν αλλο να με βλαψουν.. σημερα τωρα ολες οι πληγες μου βγαζουν τοσο πονο αβασταχτο ακομη.. και οταν ερχεσαι να με βρεις με τo τροπο που ερχεσαι γραφοντας μου η κοιταζοντας με κρυφα. αμεσως σε ρωτω.. τι κακο μεγαλο σου εκανα και με βασανιζεις ετσι μου λες.. και εσυ θλιμμενα καπως μου απαντας... δεν ειμαι εγω ο βασανιστης.. εσυ ηθελες να εισαι το θυμα... και εφυγες παλι.. τωρα γυρω μου παλι σιωπη πηχτη και η απουσια σου σαν φαντασμα στριφογυρνα.. κλαιει η πονεμενη μου καρδια και η ψυχη μου πλημμυριζει με θλιβερα φθογγοσημα.. αχ.! Μαγισσα μου.. με πλανεψες με ονειρα που δεν σαρκωθηκαν ποτε.! Ε!
Μαγισσα μου... ο συνδρομητης που καλεσατε εχει πιθανον το τηλεφωνο του απενεργοποιημενο.. παρακαλω καλεστε αργοτερα.. ποσο αργοτερα.. για να μπορεσεις να μιλησεις.. ποσο αργοτερα .. για να ακουσω τον ψιθυρο της φωνης σου.. και το τρεμουλιασμα της αναπνοης σου.. αργοτερα ολα αργοτερα λες.. οπως και η ζωη μας.. αργοτερα... τωρα γριζο το πεπλο εδω της σιωπης και απλωνεται παντου.. τιποτα δεν αντηχει πια .. ματωσανε τα χειλη μας απο την αχνα .. της σιωπης μας.. κουραστικα να περιμενω και ειναι αργα.. η νυχτα εξω ειναι παγερη σημερα και η ανασα μου και η σκεψη μου ολο πικρα.. ειμαι μονος μου μεσα στη σιωπη και εδω καμμια ανασεμια δεν υπαρχει... κοιταζω την ωρα .. 12 και.. ουτε ενα μηνυμα ακομη.. γιατι..?? Ε!
Γραφω σημερα..
για να στειλω τον εαυτο μου στο κολαστηριο της αμαρτιας μου..
μικρος καημος αυτο το κρυφο χαιδολογημα ειναι..
και ολη η τρυφεροτητα στα δακτυλα μπλεγμενη να ειναι..
παντα ασυμβιβαστος..
σε στιγμες μικρες σε ανεκτιμητες και σε κλεμμενες.
συμπληγαδες παντου και η δικη μου αργω ξυλοδαρμενη και παραδομενη να ειναι..
δεσμιος κατω απο την γεφυρα των στεναγμων να θρηνω..
η τυψη μου να κονταροχτυπιεται με την ηδονη..
δεν ξερω ομως ποια ειναι αδικημενη..
ξερω θα ερθει καιρος που η ζωη μου δεν θα ειναι πια κλεμμενες στιγμες...
θα ερθει ο καιρος που το σωμα θα φωναζει ελευθερα οσα τα χειλη μου δεν τολμουν να σου ψιθυρισουν..
θα ερθει ο καιρος λεγω που θα ζωγραφισω ενα μεγαλο παρον συνειδητη μου αμαρτια..
θαρθει ο καιρος...
ποσο μπορει ακομα να αργησει ενα αυριο..??
και αν γραφω για να την κολαση της ψυχης μου η ζωη μου χανεται παλι στην αβυσσο της ταραγμενης εδω μεσα ανθρωπιας μου..
κολαση της ψυχης και της σκεψεις μου ειναι οταν ερχεται η νυχτα..
και οι περασμοι σαν αντρας μεγαλοι, να με μολυνουν θελουν η να ανακοψουν την τρελλα του μυαλου..
και αν ειμαι μονος μου εδω με τους ανικανοποιητους ποθους μου να με κυκλωνουν κογχαζοντας μεσα μου..
για να αντισταθω στο πειρασμο του παθους και της ηδονης..
αρχιζω και γραφω μια ιστορια ενος ονειρου εκει που να τελειωνει το φυσημα του ανεμου..
και εδω στο χωρο το μικρο μου την ιδιοτελεια των ενστικτων και της
αμαρτιας του παθος και της ηδονης δεν την αφηνω να γινει πραξη...
Ε!
.Μαγισσα μου... μονος μου εδω..
που να κοιταξω και να μην δω πονο..
να μην δω ανεχεια και αδικια..
να μην δω δακρυ μοναξια και σιωπη..
αλλα το πιο επωδυνο εναι οταν κοιτω μονο εμενα.
χαμογελο δεν εχω..
μη μου ζητας παραφωνια ειμαι το ξερω μεσα στους φιλους μου εδω.
δεν εχω την δυναμη ομως να μην ξαναγραψω.
το να γραφω με κραταει ακομη ζωντανο.
αντρας ειμαι που .. απο την αδικια και τωρα προσπαθω να βγω απο τα λαθη και τα παθη της ζωη μου..
εδω μεσα παντου η μυρωδια της σηψης υπαρχει.
το δε μικρο παραθυρακι μου σφραγιστο εως ανυπαρκτο..
και αν το φως της ημερας λιγοστευει συνεχιζω να γραφω..
συνεχιζω να ζω πανω στα χαλασματα της ζωης μου.
κρυμμενος νοιωθω απο τοσα καλα πραγματα εξω του κοσμου της ζωης..
νοσταλγω με παθος τα νεανικα χρονια..
σημερα μια γαληνια ομορφια με ξελογιαζει και αφηνομαι να γραφω..
παρασυρομαι απο την αιωνιοτητα των δακρυων μου και θελω να φορεσω στην ψυχη μου τα γιορτινα της..
θα κοιταξω το ημερολογιο μου και θα μετρησω ολα τα περασμενα χαμογελα σου.
θα καθισω να τα ξεσκονισω ολα τα τετραδια μου που τοσο παθιασμενα ειχα γραψει..
και οπου βρω το ονομα σου θα βαλω αρωμα που μονο εσυ να ξεχωριζεις..
θα γεμισω το κελι μου με χαρτινες καρδιες πεταμενες κατω για να σε υποδεχτω..
να σε δω να τις πατας και οταν θα φυγεις θα τις μαζευω για να τις φυλαξω..
πιστευω πως ακους τη σιωπηλη μου αναγκη.. ακους το καλεσμα μου και δε θα ερθεις..
ξερω δεν θα πεις ευχαριστω.. ποτε δεν λες..
τα γεματα τσαχπινια ματια σου θα κλεισουν καθως θα με περιγελας..
θα ειμαι χαρουμενος ομως. γεματος απο χαρα..
χαμογελο μονο δεν εχω τωρα να σου στειλω.
ελα ομως και παρε μου οσα εχω και δεν εχω..υπαρχει.
τοσος χωρος τοσα πολλα για σενα..
και εγω εχω τοση αναγκη απο την γλυκια σου παρουσια...
Ε!
Μαγισσα μου.. Ελα και χαρισε μου.. αν μπορεις ενα ψιχουλο αγαπης.. χαρισε μου ενα δακρυ δροσιας.. ελα και μιλησε μου εστω και μεσα στον υπνο μου τη νυχτα.. και επιτρεψε μου να σε ονειρευτω.. απαλλαξε με απο τις αναμνησεις μου και αν μπορεις χειρουργησε με.. απο τις ενοχες.. κλειδωσε με μεσα στο μυαλο σου να σκουριασω και πετα θελω το κλειδι.. ελα και μετρησε με με την αγκαλια σου.. γιατι η παλαμη σου ειναι μικρη.... ελα και θα σε ενωσω μεσα στο τετραδιο μου που γραφω για την πλατωνικη αγαπη.. εσυ Μαγισσα μου που σημαδεψες ανεξιτηλα την εδω μεσα ζωη μου.. εσυ που ηρθες αγαπημενη και κορφολογησες τους ανεγγιχτους ποθους του ονειρου μου... εσυ λατρεμενη μου Μαγισσα.. που ηλθες απροσμενα στη ζωη μου να ανασυνθεσεις τα ονειρα μου.. που τα εχει θρυμματισει η πραγματικοτητα στα ματωμενα κρασπετα της καρδιας μου.. ελα.. ελα να οδηγησεις τα βηματα μου εκει στο απανεμο αγνωστο λιμανι.. ελα... αυτη την υστατη στιγμη που σε ποθει η ψυχη μου... Ε!
Μαγισσα μου..
για τα ομορφα ματια σου..
ενας αντρας θα μπορουσε να πνιγει μες στο ομορφο χρωμα των ματιων σου.
μα εγω μολις τα πρωταντικρυσα αιχμαλωτισθηκα δια βιου.
στο απεραντο ομορφο βυθο τους..
και ας ειμαι σαραντα εφτα ετων..
χαθηκα μεσα στα ματια σου απο την πρωτη στιγμη που αντικρυσθηκαν με τα δικα μου..
ω! τι ομορφο ανεξηγητο υπεροχο θαυμα αυτο για μενα..
και τωρα στο ονειρο ξαφνου βρεθηκα μιας ωραιας φαντασιωσης ..
που κρατησε στο διαβα ολης της ζωης μου ανελεητα κτυπημενος ..
το ονειρο με ωθησε να επιβιωσω.. στην ακρη εδω του κοσμου και σαν φυλακτο ατιμητο..
να διατηρησω αγνος και αφθαρτος την ανατωτερη υπαρξη σου...
στα ομορφα ματια σου..
τωρα στο φθινοπωρο της μοναξιας μου εδω πανω του βιου πια..
πετω απο την χαρα μου ψηλα στον αορατο ουρανο μου ..
να με ταξιδεψει προσδοκω στη χαρα αυτη των ομορφων ματιων σου..
χρυσαφια ειναι τα οραματα μου για τα ομορφα σου ματια.
σαν του ηλιου το χρωμα..
και των μελιχρυσων ομορφων ματιων σου.. αχ! αυτα τα ματια σου.! Ε!
Πεστε μου.. Ποιο μαεστρο ποιο συνθετη και ποιον να βρω για στιχουργο.. για να μου φιαξουνε το τραγουδι της καρδιας και το στεναγμο μου.. μεσα μου που τωρα μηνες με καιει και αν υπαρχει λυτρωμος.. για μια αγαπη που αξιζει και να βγω εδω δυνατα να σας το πω.. για να γραψει ενα τραγουδι.. θελει πολυ παθος ματια μου.. θελει στιχο σαν ενα λουλουδι και πενια ομως να ειναι σκετη σαν μπαρουτι... για να σε καψει ματια μου.. πεστου μου.. ποιο μαεστρο ποιο συνθετη και ποιον να βρω στιχουργο.. για να μπορει να πιασει οσα λεει ενα σ'αγαπω... αυτο που βγαινει απο το στηθος που το λιωνει ο πυρετος.. απο της αγιατρευτης αγαπης και να βγω.. εξω εκει δυνατα να σας το πω... ποιον να βρω.. να με κοιταξει μεσα στα ματια βαθια και να νοιωσει το βλλεμα μου να γραψει εισαι της μοιρας μου γραφτο.. Ε!
χθεσινο μου ονειρο.. σημερινος εφιαλτης μου εγινε.. νυχτα απογνωση του πονου και της σιωπης. ευτελιζω τα εσωψυχα μου και τις σκεψεις μου.. δεν ξερω που βρισκεσαι .. μεσα εδω μεσα στη σκεψη μου η εξω εκει στην κρυα νυχτα.. σε νοιωθω καπου καπου να με πλησιαζεις στα κρυφα να με κοιτας και να φευγεις.. νοιωθω οτι ακουω τα βηματα σου να ερχεσαι εδω που ειμαι.. και υστερα να χανονται στα βαθη εδω του σκοτεινου μου διαδρομου. βλεπω τα ματια σου δακρυσμενα και μου σκοτεινιαζουν τα ονειρα μου.. ξερω φοβασαι την αγαπη μου.. φοβασαι το χαμογελο μου.. γιατι ξερω ακομη δεν σου εμαθε κανενας στη ζωη σου.. την τεχνη της μικρης καλης ευτυχιας... Ε!
Ax!.. Γονατισμενη θλιψη μου που εχεις προσωπο παιδιου αθωο.. απο το μουραγιο σου ελυσες της αραγμενες βαρκες της ψυχης σου.. και τις εστειλες σε ενα κυκλωνα ατελειωτο.. Θελω να την θυμαμαι απο την πρωτη φορα οταν ακομα τα ποταμια του νου μου ηταν πλημμυρισμενα απο ονειρα.. και τα λογια της χειμαρος αγαπης τοτε. αντρας ειμαι μα ειμαι παιδι στη ψυχη .. δεν ξεω απο νοθιες... και η θεοποιημενη της δυναμη με τα ωραια της γραφτα και τα ομορφα λογια της με καθηλωσε.. τωρα οπου και αν σταθω θα κουβαλαω τα χειλη της που τοσο ομορφα μου μιλουσε.. και οπου και αν σταματηση θα κρατω το πονο απο τα ματια μου... Ξερω. η αγνη αγαπη μοιαζει με την υποσχεση του ναυτικου σαν φτανει στο καθε λιμανι. σαν το πρωταπριλιατικο ψεμα και η αγωνια μεχρι να πιστοποιηθη.. τωρα παντα εδω μεσα και ας εχει φυγει ακουγονται τα ηχηρα της βηματα.. Απεγνωσμενη μου η αγαπη τωρα.. εχω δακρυσει μεσα στα ματια της και εφυτεψα την αγαπη μου στα τοτε γραφτα της.. τα δικα μου γραφτα ειναι χελιδονια που τιναξαν της φτερουγες της ψυχης μου, και αιτουν με αγωνια τη παρουσια της αγαπης σου.. η καρδια μου ειναι στεφανι απο αναμμενες φωτιες.. σαν μια πληγη πανω στη γυρη του λουλουδιου.. γονατισε ο πονος μου και χαιδεψε τα δακρυα μου καθως μου εσκαβαν τα ρυτιδιασμενα μου μαγουλα... σκουπισε η αγωνια μου το παραπονεμενο μου χαμογελο.. το κερι της αγνης μου αγαπης αχνοφωτα στα ποδια της.. στον καθε μου γραφτο σε οτι και αν γραφω εδω μεσα γεννιεται εκεινη.. εισαι παντου εδω μεσα που ζω.. εναστρος εξω ο ουρανος .. χαραξε το ονομα της.. Μαγισσα... στη Σημαια του Συμπαντος.. Αβεβαιη Αγαπη.. Ε!
Ομορφη πανσεληνος προχθες. η νυχτα ομως ειχε σκεπασει ολη τη φυλακη απο νωρις με τις πυκνες και μαυρες φτερουγες της.. εξω ομως απο τους διαβατες δεν πρεπει να περναγε κανεις. μονο κατι ουρλιαχτα σκυλων ακουγονταν εξω απο το δρομο... ηξερα θα εχει πανσεληνο .. ντυθηκα με τα καλα μου ρουχα οχι γαμπρος αλλα σαν σερβιτορος.. ασπρο πουκαμισο το καλο μου μαυρο παντελονι και τα σπορτεξ μου.. απο το πρωι ελυσα και καθαρισα ολο το κλαρινο μου.. καθαρισα ενα ενα τα κλειδια του.. το εδεσα παλι και το ειχα ετοιμο για την ομορφη πανσεληνο.. αποψε θα παιξω για εκεινη ! ειπα... αργα τη νυχτα στεκομουν ορθιος να περιμενω κοντα στο μικρο μου παραθυρακι να δω τη πανσεληνο... εβαλα στο δαπεδο οτι απαντα χοντρα βιβλια εχω και παταγα πανω για να φτανω.. ισα ισα να βγη εξω απο το παραθυρακι η καμπανα απο το αγαπημενο μου κλαρινο.. να παιζω τη νυχτα και να ακουγεται εξω ηθελα. οταν ηρθε το φεγγαρι απο τη μερια μου και το ειδα χαζεψα.. ηταν προχθες τοσο ομορφο που μου αρεσε παρα πολυ... μπλε μου φανηκε πανεμορφο.. ενθουσιαστικα μαζι του τοσο πολυ και αρχισα να παιζω.. ξεκινησα με σολο κομματια διαφορα δικα μου.. και μετα μερικα γνωστα παντα σολο κλαρινο.. οταν αναψαν μεσα μου τα αιματα και καταλαβα την ψυχη μου να γελα επαιξα.. πρωτο πρωτο κομματι επαιξα το αγαπημενο μου ... σ'αγαπω γιατι εισαι ωραια...!! και αγαπω ολο το κοσμο..!! μετα τσοπανακος ημουνα προβατακια φυλαγα αντε τουμπες τουμπες στα τσαρουχια ειχα φουντες..!! και το στου παιδιου μου τη χαρα σφαξανε εναν κοκορα.. εχειν εχειν το ταγαριν τρυπαν εχειν..!! το Παραδινομαι σε σενα παραδινομαι. εγω για το χειλακι σου θα ειμαι το ποτηρακι σου.. εγω στο κρεβατακι σου θα ειμαι το σεντονακι σου..!! το Αμαρτωλα τα ματια σου που με κοιταζουν βερα φορας στο χερι σου..!! το θα βρω παπα Αμαρτωλο για να με μεταλαβει..!! τη μουρμουρα στασου πρωτα να σου πω.. ειχε ομορφες γυναικες και ξεχαστηκα να ρθω..!! το φεγγαρι κανει βολτα στης αγαπης μου τη πορτα..!! και το μαδαγες της Μαργαριτες να σου πουν αν σ'αγαπω.. δεν μιλουν οι μαργαριτες....!! ολα αυτα σε ποτ πουρι ομως.. μετα κατεβηκα απο τα βιβλια απο το παραθυρο και πηγα μπροστα στην μεγαλη ζωγραφια που εχω ζωγραφισμενη τη Μαγισσα μου.. εδω στο τοιχο μου.. και επαιξα τραγουδωντας αν και δεν το εχω απο φωνη το..Τσιγγανα Μαγισσα του Ποθου ζωγραφια.. Ζαφειρενια μου..!! μπροστα της... το επαιξα δυο φορες απο τη χαρα μου.. αχ! ποσο θα ηθελα να ημουν σε ενα πανηγυρι τωρα ανεβασμενος πανω στο παταρι και να παιζω το αγαπημενο μου κλαρινο... να παιζω μονο για εκεινη !... παιζοντας κλαρινο και τραγουδωντας παραφωνα δεν καταλαβα τη πορτα που ανοιξε και το δεσμοφυλακα που ηρθε μεσα... σταματα μου λεγει μην το παρω και το σπασω ειναι αργα ξερεις τι ωρα ειναι.. μου την εσπασε μεσα μου ο αλητης.. και σταματησα να παιζω.. τωρα που γραφω απο το μικρο μου παραθυρακι ισα ισα λιγο που βλεπω το παγκακι που καθομαι εξω στο προαυλιο το πρωι... το ονομαζω μικρο παγκακι της καρδιας μου με το ραγισμενο μου κλαρινο.. αφεγγη θυμηση ειναι που ομως δεν ξεχνα με το δοξαρι του το παθος μου σπρωγμενο να παιζω.. ξερω για σενα επαιξα και εκλαψε προχθες το αγαπημενο μου κλαρινο.. και η ομορφη πανσεληνος ντυθηκε πενθιμα εδω για μενα αφου δεν εισαι κοντα μου.. και αποψε τη νυχτα που σου γραφω.. για σενα τα αστρα και ο ουρανος μελαγχολει.. και ειναι τα ματια μου για σενα μουσκεμενα.. Ε!
ακου ! νυχτα..
νυχτα μεγαλη σημερα εδω πανω..
παντου σκοταδι ... και ουτε το φως του φεγγαριου υπαρχει..
σε διασταση ο ερωτας μου χτυπα τις ενοχες σε μια παρανομη κοντρα..
κολλυριο υπνου σημερα στα βλεφαρα του ποθου μου να βαραινουν την νυχτα της σιωπης..
σταγονες ποθου στη σκεψη μου για σενα.
και ενα ανατριχιασμα ηδονης μεσα στη μνημη και στη σκεψη μου..
τα σεντονια μου εδω αξεδιψαστα ειναι και οι αισθησεις μου στο κοκκινο...
νοερα τα χειλη μου στο στηθος σου ..
υγρη η ανασα της αισθησης μου.. αγγιγμα κορμιου σε χαδια ονειρου..
μπλεγμενα στα ονειρα της προσδοκιας..
ανοικτη ειναι η αγκαλια μου και το κορμι μου περιμενει αποψε την αλωση...
διψασμενα ειναι τα χειλη μου και θερμο το αγγιγμα σου τρεμει το σωμα μου..
αφορητος ο ποθος για το απραγματοποιητο...
αναβω τσιγαρο...
αποψε να ξερεις με πονεσε η σκεψη σου...
Ε!
Φιλι ! φιλι της αιωνιοτητας.. το φιλι σου τοτε που μου αφηνες.. τωρα το κλεινω στα ματια στη καρδια μου να το ζεστανω.. φιλι σαν Φτερουγα ηταν φιλη μου.. που χαραξες σα λεπιδα στο κορμι στην ψυχη μου... στο τοιχο μου παντου το εχω γραμμενο να το βλεπω και να λεω το αφησες εσυ.. στα τετραδια μου σκυβω το πιανω και το φιλω.. και μεθυσμενος στις εκτασεις σου να φευγω... μονο η ψυχη μου ξερει τη σημασια για μενα το φιλι σου που αφηνες.. το εχω εδω στο τοιχο μου ζωγραφιστο .. στα γραφτα μου ολα. και το κρατω σαν φυλαχτο γιατι ειναι απο σενα.. απο του θνητου σου κορμιου.. και αν κρατω μιαν ακρη απο της ζωης απο αυτο το φιλι.. αυλακιες απο μοιρα και πονο μες στην ψυχη μου της αιωνιοτητας σκοταδι βαθυ ειναι... τοτε που μου το χαρισες... που διαλεξες στο φτωχο μου κορμι να κρυφτει.. πεσμου φιλη μου.. τον αφρο του κυματος σου πως αφησες στη καρδια μου να ξεχειλισει.. απεραντοσυνη τεραστια σιγης ειναι που τα ματια μου δε ζαλιστηκαν να το βλεπουν.. να το νιωθω.. που τρανταχτηκε η ψυχη και η καρδια μου του να το αφουγκραστει.. βηματα σιγανα του θεου που ολους μυστικα μας καλει στην ακτη σου να βγουμε..... σιωπηλο φιλι εσυ που σταθηκες αντικρυ μου.. το μικρο μου μποι στη δικη της απεραντοσυνη να νιωσω... τοτε που μου χαρισες το.. φιλι ! Ε!
