Μου ειπαν να μην Κλαιω...

αχ!
μου ειπαν να μη θλιβομαι αλλο εδω μεσα γιατι η θλιψη μου με ξεναφερνει νοσταλγικα στο πονο της ζωης..
και δεν θλιβομαι πια..
μου ειπαν να μην εχω πενθος και πικραινω και τους γυρω μου..
και εβγαλα το μαυρο πουκαμισο μου που το ειχα για πενθος..
μου ειπαν να μην κλαιω γιατι τα δακρυ μου θολωνει το ποταμι της λησμονιας..
και επαψα να κλαιω..
ομως απο οτι ξερω κανενας δεν νιαστηκε για τον πονο μου της δικης μου καρδιας..
κλεινομαι και εγω μεσα της μαζι της και θρηνω την ερημια και την πικρα την δικη μου..
το ξερω ουτως η αλλιως η νυχτα παλι θα ερθει ανελεητη..
ωρες ωρες η διαρκεια της και η μαυριλα της ειναι ανυποφορη..
και για να αντεξω κανω περισυλλογη  σκεψεις σε τι θα γραψω παλι για να μην ειναι οι νυχτες μου εδω πανω ατελειωτες..
μου ειπαν να μην στεναχωριεμαι..
μα δεν την προκαλω εγω τη μοναξια μου που εχει θρονιασει για τα καλα εδω μεσα..
αντιθετα προσπαθω να εχω τη ζωη μου σαν στιβος με ελπιδες και ονειρα γεματη..
μου ειπαν πολλα..
και αμα ειπαν εμενα τρεμουν τα χερια μου τωρα που γραφω ξεφυλλιζοντας τις σκεψεις μου...
μα δεν μου ειπαν
να ξερω ακομη ποσες νυχτες η ποσα φεγγαρια θα μετρησω ακομη εδω μεσα ωσπου να ερθει ..
η λευτερια μου..
Ε!