Η Ασπρομαυρη Φωτογραφια σου..

σημερα ξεκινησα να γραψω κατι μα το ξεχασα.
επιστρεφω μεσα μου ομως και ξαναψαχνω παλι στη μνημη μου ..
που ειναι φευγατη απο μηνες μα παντα παρουσα ειναι μεσα μου..
στον τοιχο κουρνιασμενη η φωτογραφια σου με ενα απεριγραπτο προσωπο ..
πικρο γλυκο σαν ολοζωντανο..
με ματια σαν φαρους στο σκοταδι του κοσμου και ενα γελιο βουερο..
σαν νερο σε φαραγγι..
το γελιο σου αηχο που δεν το ακουσα ποτε στα αληθεια  μα νοιωθω την ηχω του στην φωτογραφια σου..
σε κοιταζω και προσπαθω να ακουσω τη βραχνη φωνη σου εδω στο γεματο σκιες και χαλασματα στο μικρο μου μερος..
σε νοιωθω ομως σαν προβολη σε ηχους και μεσα σε σκοτεινα χρωματα..
επιστρεφω στην μνημη μου μα το μονο που βρισκω ειναι σκορπια κομματια απο παζλ..
και αν η φωτογραφια σου ειναι ακομη εκει στον τοιχο μου ..
μεσα μου καπου χαθηκε..
τωρα η ασπρομαυρη φωτογραφια ετσι οπως σε ζωγραφισα και σε κοιτω..
με ενα κοιταγμα που της κανω μου αιχμαλωτιζει του νου τη σκεψη μου...
και αν σε κοιτω η φωτογραφια σου δεν θα παψει ποτε να συγκινει την ..
θλιμμενη μου ψυχη...
Ε!