Δεν Εχω Φτερα..

Μικρη μου νεραιδα..
ειμαι αντρας και το ξερεις..
 με βλεπεις με αγγιζεις το αισθανεσαι..
 μεσα απο τα δυνατα μου χερια..
ειμαι αυτος που κλαιω και γραφω ποιηματα για σενα καθε μερα...
ειμαι εκεινος που ο πονος σου μου αρεσε για τον φυτεψες εσυ μεσα μου..
 και μεσα στα ματια μου τα ερωτευμενα...
σαν σε αντικρυζω  ομως τον βλεπω το ακουω το νιωθω το μυριζομαι..
απο τον λογο της μεγαλης σιωπης σου..
εσυ εισαι γυναικα..
που ξερεις παντα ως τον ηλιο να με ανεβαζεις σαν τον ικαρο με τα κερενια μου φτερα..
να λυωνουν στο ζεστο σου μεσημερι.. και να σκοτωνομαι μετα ..
εσυ εισαι η λαυρα η αφορητη και καημος μου ο μεγας που σε ποθω..
στα δακρυα μου απελπισμενος  τωρα και απαρηγορητος σε ψαχνω..
οταν βρισκεσαι μακρυα μου...
μα οσο και αν ψαξω μονο δακρυα κοιτω και την μορφη σου ζωντανευω παλι στο μυαλο μου..
μεινε μη ξαναφυγης σου ζητω..
ονειρο μου απιαστο ..  ονειρο χλωμο..
και φως δειλο μου..
μικρη μου  γατα..
μεινε για στην αισθηση  που ταξαμε στη ζωη..
και ας αναμετραμε τωρα της πληγες μας...
μεινε παλι κοντα μου να πλαγιασουμε μαζι κοντα στο ονειρο μας..
και ας ειναι κομμενα τα φτερα μας.
εμεις θα το ακολουθησουμε για οσο χρειαστει..
εστω και για εναν αιωνα..
η για μια στιγμη...
  μονο μεινε..
Ε!