Η Κραυγη..μου..

φιλες μου..
δεν με ρωτησανε. ουτε καν απολογια..
ανοιξανε τις φ..... και με πεταξανε μεσα..
οι αλητες..
κλειδωσαν το αδικο  σε απαντησεις ανυπαρκτες..
βυθιζοντας το δικιο μου και μενα μεσα..
σε παρερμηνειες απροσκλητων και σε ασυμμετρη απειλη..
με τα ορκισμενα ψεματα τους..
περασε τωρα ποσος καιρος απο τοτε και εδω να μετρω μια μια τις μερες μου..
το κλειδι σκουριασε στην σιδερενια πορτα μου..
αλλα τριζει μονο στο χαραγμα της μερας..
ο καιρος θελει να μου αφησει στη γωνια τα κοκκαλα μου εδω μεσα..
ομως δεν τον αφηνω..
τραγουδω μεσα μου το τραγουδι της λευτεριας μου οσω μπορω να μην με παρει απο κατω...
τωρα εξακολουθω να κοιτω τη ζωη  μεσα απο το μικρο μου παραθυρακι..
στο ανοιγμα της νεας μερας που ερχεται..
και αν με φυλακισανε στην καρδια μου καγκελα δεν βαλανε..
περιμενω παντα  να δω τον ηλιο μου που φτανει μεσα εδω μεσα στα ματια μου...
και αν στεναζει το οχι μου απο ντροπη και το ναι  απο συνηθεια..
η συνειδηση  μου ειναι καθαρη..
και ας ηταν γεματες αποτηματα λαθη παθη και ενοχες..
στολισμενος ειμαι τωρα μεσα μου με ονειρα και με ιδεες κατορθωματων..
και ας ειμαι εδω που ειμαι τωρα...
τωρα επικεφαλης εξεγερσης θετω τον εαυτο μου ανατρεποντας τις εως τωρα ισορροπιες μου..
της προσωπικης μου ελευθεριας θετοντας τους ολους φοβους μου υπο περιορισμο..
εντος μιας καταληκτικης ημερομηνιας...
που δεν αργει να μου ερθει..
πεσανε οι μασκες τους ολων των επιτηδειων εδω μεσα..
που θελησαν κομματια να κανουν τη ζωη μου..
και τη σκεψη μου..
για να δουν ποσο αντεχω και αν θελησαν να μου ριξουν το ηθικο..
ελπιζοντας να δουν ποσο πονω και να δουν πως καταρρεω..
το ηθικο μου μως δεν διστασε να ανθισει.
αναζητωντας το δικαιο μου θελοντας να βρω μια λυση..
αφου το αλλοθι  η αληθεια και ολο το δικαιο μου φωλιαζει μεσα μου...
χαρι σε ολες τις φιλες μου σε σας με την μεγαλη συμπαραστασης σας που ειχα ..
λιγο τα μηνυματα σας λιγο τα ομορφα σχολια σας λιγο τα εμαιλ που επαιρνα καθε μερα λιγο τα κρυφα τηλεφωνηματα και τα πολλα γραμματα σας..  λιγο το ενα και λιγο το αλλο..
και με το γραψιμο καθε μερα εδω στο αγαπημενο μου μπλογκ να κανω καθε πρωι αναρτησεις...
κρατηθηκα  και δεν λυγισα..
σας ειχα και σας εχω ακομη παρεα μου μεχρι το τελος που τελειωνει η ποινη μου εδω πανω στη μοναξια και στο γριζο της ζωης μου..
νικωντας τα μαζι τα ανυπερβλητα εμποδια προς την πορεια της ελευθεριας μου..
που δεν αργει να  μου ερθει...
Ε!