ο Φυλακισμενος..

Μεσα στο υγρο και μουχλιασμενο κελι του..
που για κρεβατι εχει μονο μια λεπτη κουβερτα γεματο βρωμα, και αυτη ξεσκισμενη ειναι..
Σαμπως αυτον που θα ζεστανε δεν ηταν ανθρωπος,
παρα μονο ενας βρωμερος σκυλος..
ενας ακομη φυλακοβιος..
Θα μου πειτε ενας φυλακισμενος αξιζει συμπονιας..
Ναι !! αξιζει..
Μα και μιας δευτερης καλης ευκαιριας στη ζωη, οταν εξω θα βγει..
Ειναι νυχτα τωρα που γραφω χιλιαδες τα αστερια εξω στον ουρανο..
Μαζι εκει με το φεγγαρι της νυχτας..
Μεσα ομως στο κελι ο φυλακισμενος μονος του μονολογει αλλοτε στο σιγανο και αλλοτε με φωνη που σου θυμιζει πληγωμενο λιονταρι..
Καταραμενοι ναστε ολοι σας και σεις φιλοι..
Καταρα στους αδιαφορους και στην αθλια δικαιοσυνη του κρατους..
Φωτια να πεσει σε αυτους που εσπειραν το δολο την κακοηθεια και το ψεμα..
τι στο διαβολο ηθελα να μπλεξω εγω στα δικτυα τους..
ο δικος τους κοσμος εκει εξω ειναι μια ζουγλα...
Γραφοντας ομως τωρα θυμαμαι..
Εκει στα μικρα μου χρονια οταν ακομη κατω απο τα ρουχα μου κτυπουσε η παιδικη καρδια μου..
Θυμαμαι οταν ακομη ενοιωθα της ανοιξης το τιτιβισμα των πουλιων να ξεσηκωνουν τα χιλιαδες κυτταρα μου..
σε ενα μεθης περισσοτερου μυαλου..
ολα εδω μεσα που ειμαι  μου ερχονται τωρα μεσα στο μυαλο μου..
εχει ανοιξει σημερα καθε παραθυρο ψυχης και ολα μπαινουν μεσα μου και με βασανιζουν..
θυμαμαι τα γεροντακια καθισμενα εκει στης αυλες με τα καλωσυνατα προσωπα τους...
Θυμαμαι, Θεε μου τους ανθρωπους που καθε τους λεξη ηταν και μια συμβουλη..
Ηταν ενα γερο σανιδι..
Που θα μπορεσω να ευρω αυτες της στιγμες και τι αντικρυσμα μπορω να δωσω..
για να ζησω σαν ανθρωπος...
και τελος..
ακατανικητα δακρυα και εδω ηρθαν τωρα που   καθομαι και γραφω..
γνωριζω φιλε μου οτι δεν ειναι η φυλακη που σε σκοτωνει εδω μεσα..
αλλα εξω η ελευθερια που δεν μπορεις να αντεξεις..
τωρα μεσα στα περατα της φυλακης..
σωθηκε η ψυχη σου..
ξερω ο πονος δεν συγχωρει..
θυμιζει...

Ε!
υγ. στο φιλο μου ηλια που ειναι φυλακισμενος και μου ζητησε να του γραψω  για αυτον...
Αφιερωμενο ..