Ανοιγω της Ψυχης μου τα Φυλλα...

Νυχτα μονος μεσα στο μικρο μου χωρο..
βαστω στα δακτυλα μου την αδεια πεννα μου και τη βουτω στα βουρκωμενα ματια  μου..
τη βουτω μεσα μου για να την γεμισω για να μπορεσω να γραψω παλι..
εδω στο διαφανο τετραδιο της θλιψης μου..
εδω να γραψω παλι λιγα λογια σε στιχους ισως..
 Πικροσταλατο το δακρυ μου σταλα σταλα πεφτει πανω στο γραφτο μου..
σταυρωμενη η αγαπη μου σερνεται στο υψωμα εδω μεσα του γολγοθα..
και ακουω των βογγητων του ηχους...
την φιλια τον κρικο που με εδενε μαζι σου τον εσπασες καλη μου φιλη..
και η αλαβαστρινη πηγη της αγαπης εστερεψε τωρα πολυ..
διψασμενος ειμαι και σβηνω τη διψα της αγαπης γραφοντας εδω στο τετραδιο μου..
και σε ζωγραφιζω στο τοιχο μου εδω της μεγαλης σιωπης και μοναξιας...
δεν εισαι εδω να δεις τον πονο μου και τη θλιψη μου εχω μεσα μου..
αλλοτινα μου ονειρα που χωρις εσενα τωρα εξαργυρωνονται..
σαν ενα λιονταρι ειμαι κλεισμενος εδω μεσα που βρυχαται μοναχος και αδαμαστος..
εκει στην απαγγελια που σου ζητιανευει κατι απο σενα  ακομη..
στο ιερο της αγαπης ...
ξερω γνωριζω η επιμονη σε κανει καλυτερο ..
η ματαιοδοξια ομως να εισαι κλεισμενος σε ενα μικρο χωρο σε χλευαζει πισω απο τη πορτα..
γιατι ολα εδω μεσα θυμιζουν μονο εσενα...
Ε!