Αβεβαιη Αγαπη...

Ax!..
Γονατισμενη θλιψη μου που εχεις προσωπο παιδιου αθωο..
απο το μουραγιο σου ελυσες της αραγμενες βαρκες της ψυχης σου..
και τις εστειλες σε ενα κυκλωνα ατελειωτο..
Θελω να την θυμαμαι απο την πρωτη φορα οταν ακομα τα ποταμια του νου μου  ηταν πλημμυρισμενα απο ονειρα..
και τα λογια της χειμαρος αγαπης τοτε.
αντρας ειμαι  μα ειμαι  παιδι στη ψυχη ..
δεν ξεω απο νοθιες...
και η θεοποιημενη της δυναμη με τα ωραια της γραφτα και τα ομορφα λογια της με καθηλωσε..
τωρα οπου και αν σταθω θα κουβαλαω τα χειλη της που τοσο ομορφα μου μιλουσε..
και οπου και αν σταματηση θα κρατω το πονο απο τα ματια μου...
Ξερω. η  αγνη αγαπη  μοιαζει με την υποσχεση του ναυτικου σαν φτανει στο καθε λιμανι.
σαν το πρωταπριλιατικο ψεμα και η αγωνια μεχρι να πιστοποιηθη..
 τωρα παντα εδω μεσα  και ας εχει φυγει
ακουγονται τα ηχηρα της βηματα..
Απεγνωσμενη μου η αγαπη τωρα..
εχω δακρυσει μεσα στα ματια της και εφυτεψα την αγαπη μου στα τοτε γραφτα της..
 τα δικα μου γραφτα ειναι χελιδονια που τιναξαν της φτερουγες της ψυχης μου,
και αιτουν με αγωνια τη παρουσια της αγαπης σου..
η καρδια μου ειναι στεφανι απο αναμμενες φωτιες..
σαν μια πληγη πανω στη γυρη του λουλουδιου..
γονατισε ο πονος μου και χαιδεψε τα δακρυα μου καθως μου εσκαβαν τα ρυτιδιασμενα  μου μαγουλα...
σκουπισε η αγωνια μου το παραπονεμενο μου χαμογελο..
το κερι της αγνης μου αγαπης αχνοφωτα στα ποδια της..
στον καθε μου γραφτο σε οτι και αν γραφω εδω μεσα  γεννιεται εκεινη..
εισαι παντου εδω μεσα που ζω..
εναστρος εξω ο ουρανος ..
χαραξε το ονομα της.. Μαγισσα...
στη Σημαια του Συμπαντος..
Αβεβαιη Αγαπη..
Ε!