Ξεφυλλιζονας Αποψε...

.Μαγισσα μου...
μονος μου εδω..
που να κοιταξω και να μην δω πονο..
να μην δω ανεχεια και αδικια..
να μην δω δακρυ μοναξια και σιωπη..
αλλα το πιο επωδυνο εναι οταν κοιτω μονο εμενα.
χαμογελο δεν εχω..
μη μου ζητας παραφωνια ειμαι το ξερω μεσα στους φιλους μου εδω.
δεν εχω την δυναμη ομως να μην ξαναγραψω.
το να γραφω με κραταει ακομη ζωντανο.
αντρας ειμαι που .. απο την αδικια και τωρα προσπαθω να βγω απο τα λαθη και τα παθη της ζωη μου..
εδω μεσα παντου η μυρωδια της σηψης υπαρχει.
το δε μικρο παραθυρακι μου σφραγιστο εως ανυπαρκτο..
και αν το φως της ημερας λιγοστευει συνεχιζω να γραφω..
συνεχιζω να ζω πανω στα χαλασματα της ζωης μου.
κρυμμενος νοιωθω απο τοσα καλα πραγματα εξω του κοσμου της ζωης..
νοσταλγω με παθος τα νεανικα χρονια..
σημερα μια γαληνια ομορφια με ξελογιαζει και αφηνομαι να γραφω..
παρασυρομαι απο την αιωνιοτητα των δακρυων μου και θελω να φορεσω στην ψυχη μου τα γιορτινα της..
θα κοιταξω το ημερολογιο μου και θα μετρησω ολα τα περασμενα χαμογελα σου.
θα καθισω να τα ξεσκονισω ολα τα τετραδια μου που τοσο παθιασμενα ειχα γραψει..
και οπου βρω το ονομα σου θα βαλω αρωμα που μονο εσυ να ξεχωριζεις..
θα γεμισω το κελι μου με χαρτινες καρδιες πεταμενες κατω για να σε υποδεχτω..
να σε δω να τις πατας και οταν θα φυγεις θα τις μαζευω για να τις φυλαξω..
πιστευω πως ακους τη σιωπηλη μου αναγκη.. ακους το καλεσμα μου και δε θα ερθεις..
ξερω δεν θα πεις ευχαριστω.. ποτε δεν λες..
τα γεματα τσαχπινια ματια σου θα κλεισουν καθως θα με περιγελας..
θα ειμαι χαρουμενος ομως. γεματος απο χαρα..
χαμογελο μονο δεν εχω τωρα να σου στειλω.
ελα ομως και παρε μου οσα εχω και δεν εχω..υπαρχει.
τοσος χωρος τοσα πολλα για σενα..
και εγω εχω τοση αναγκη απο την γλυκια σου παρουσια...
Ε!