προσπαθω να μην απαιτησω τιποτα στη ζωη μου που θα μπορει να με πληγωσει..
βλεπω ομως πως η ελπιδα εξω κυκλοφορει ελευθερη αλλα οχι πια για μενα..
μεσα εδω στο γριζο χωρο μου η σιωπη ειναι το μοναδικο μου δικαιωμα..
πως ομως να παραιτηθεις απο το δικαιωμα στην αγαπη..
οταν βλεπεις οι κεραυνοι κοιμουνται πανω στα συννεφα..
πως να αντεξω τη τοση μεγαλη μοναξια εδω μεσα ..
οταν στη ζωη μου εξω εχω ζησει μεσα στο φως και στην εκσταση..
πως να πω τωρα οχι μου λες στο σιγανο κλαμα του σκοταδιου της πικρας και της μοναξιας μου εδω που με προκαλει...
ειμαι σαραντα επτα ε, και..
μα τι αλλο ειναι η αγαπη απο το μοιρασμα της εμπειριας..
εξ αλλου ξερω πως σε ολες της γυναικες αρεσουν τα φλερτ που αιωρουνται χωρις να αγγιζονται..
για αυτο μου αρεσε που ηρθες εδω και μου ψιθυρισες το ονομα μου τοτε..
μεσα στην καλοκαιρινη φωτοχυσια..
ηρθες θυμαμαι σαν απροσκλητη την ωρα που τα ομορφα μαλλια σου..
ειχαν το χρωμα του φεγγαριου..
τωρα εδω μονος μου βλεπω να χρειαζομαι χρονο να χρειαζομαι δικες μου..
καταδικες μου στιγμες..
και ας ειμαι σαν τον χαρταετο που παιζει πανω στον ουρανο..
παρεα με τον ανεμο...
Ε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου