Δεν εχω Λογια...

Οταν εισαι καταδικασμενος να ζεις σε μια βουβη μοναξια..
εναι δυσκολο να επεμβω στη μοιρα μου που με κτυπα ανελεητα...
ουτε ο εξω κιτρινος ανεμος του φεγγαριου δε μου δινει την ηρεμια που προσμενω..
οι εικονες μου εδω της τοτε αχρονης ευτυχιας μου δεν συμβαδιζουν με την αληθεια,
του ονειρου μου..
τωρα ολες οι θολες διαδρομες της σκεψης μου με οδηγουν στο χειλος της αβυσσου..
αφου η μεγαλειωδεις ομορφια της φαντασιας μου εδω μεσα,
διαλυθηκε και αυτη σαν την αχνα..
οι αλλοτε εποχες της οργιαστικης ευτυχιας μου τωρα εφυγαν..
χωρις προοπτικη επιστροφης..
αφησα τα ωραια μου χρονια να γλιστρησουν μαζι της..
και αυτα χαθηκαν οπως και αυτη..
τωρα πλεον αποτελουν παρελθον οι ασβηστες μορφες  και φιλες που αγαπησα και εγραφα για αυτες..
ακομα και τωρα που γραφω τα πουλια στο πεταγμα τους κραζουν αλλοκοτα και θλιμμενα  εξω απο το παραθυρακι μου..
μονο αυτα με βλεπουν εδω που ειμαι..
τωρα πια δεν φιλοσοφω τιποτα..
συναισθανομαι απλως  ισως και μεχρι υπερβολης την πορεια της πτωσης μου..
και της παρακμης μου...
Ε!