Στεναγμε μου..

ολες οι ικεσιες μου  υψωνονται πανω απο τα συννεφα..
πανω στον ουρανο..
γιατι γνωριζω πως στα ονειρα ολα μπορουν να συμβουν..
η νοσταλγια μου ειναι χαρακτηριστικη και υπερευαισθητη..
και ξερω καλα που παει ο πονος οταν ξεκολλαει απο την καρδια μου..
ξερω επισης πως ολα τα γραπτα μου δεν κλεινουν μονο της πληγες μου..
αλλα με μια δυναμη με ταξιδευουν παντου και εχω χασει  την αισθηση του προορισμου..
παντα σε περιμενα για πολυ απεριοριστο χρονικο διαστημα ..
που οριζοταν ομως απο τους κτυπους της καρδιας μου..
ομως πια δεν αντεχω αλλο να σε παρακαλω..
αφου η καρδια μου ειναι ακρωτηριασμενη..
και η αφετερια μου ο προορισμος μου και η ζωη μου..
ειναι ολα πια κλεισμενα μεσα σε ενα σπιτι...
παντα ομως ψαχουλευω πανω στα γραπτα των αναμνησεων μου..
ακουω μεσα μου φωνες βλεπω τη θλιψη..
μα στεκω παντα φαρος ταπεινος στην απομακρη ακτη της αδικης φυγης σου.
χωρις παντα να υπολογιζω τον ασυγκινητο χρονο..
με μοναδικη μου βεβαιοτητα η νυχτα..
και η πικρα της αδικης απουσιας  σου..
και τη νοσταλγια σου..
Ε!