δεν εισαι Εδω..

ο ανεκπληρωτος λυγμος μου που εγινε τωρα κλαμα..
αυτο εσυ ησουνα για μενα..
ενα ονειρο που χαθηκε στη κοσμογονια της ζωης..
η τρυφερη θλιψη τωρα του χειμωνα..
η μεγαλη σου σιωπη σαν το κρατημα της ανασας σου..
η ματαιοτητα της αληθειας..
αυτη που το προσωπο σου με κυριευε σαν εμμονη ιδεα ολα μου τα βραδυα..
εσυ ο ανθρωπος μου που μου καθορισες τη ζωη της πορειας μου..
εσυ που αποτελουσες την αντλια των δεινων μου...
αλλα και της ιθακης μου..
μια λατρεια τοτε και τωρα σχεδον θρησκευτικη για σενα να εχω..
ειχες μια ομορφια τοση διεγερτικη σχεδον σαν ψευτικη..
το δικο μου παντοτεινο ονειρο..
κατι σαν ενα οξυγονο ελπιδας τοτε..
ενα ταξιδι μεσα στα ομορφα γραπτα μου...
ενα ακομη μικρο ταξιδι μεσα στο τοπιο της ψυχης σου..
μια αισθηση ειχα να μου αδειαζει το κορμι και την ψυχη μου..
κατι σαν τα ανειπωτα λογια ενος αγνωστου..
τωρα ο ηχος της επιθυμιας μου κτυπαει υποκωφα μεσα μου για σενα..
το δακρυ μου πετρωσε και εσυ δεν εισαι εδω
χωρις να μπορω να αντισταθω...
Ε!