Μοσχοβολαει αποψε η αυλη μου εδω στο πατρικο μου σπιτι απο το ασβεστωμα της μανας μου..
νυχτα και να μοσχοβολα ολη η γειτονια απο βασιλικο και ασβεστη..
νυχτα και αποψε να γραψω κατι δυνατο θελω...
καθε πρωι πινοντας τον καφε μου χαμογελω που βλεπω τον ηλιο να στριμωχνεται να μπει στην αυλη μου..
να στριμωχνεται να περασει κατω απο το βαθυ ισκιο της κληματαριας μου..
νυχτα βαθια αποψε και να γραψω θελω παλι για σενα..
ολα τα λουλουδια μου αποτιστα εμειναν αποψε....
ο σκυλος μου στο κοσμο του εκει στην στην αυλη τον βλεπω κοιμαται...
νυχτα βαθια και το καντηλι μπροστα στην εικονα της Παναγιας αναμενο απο μενα στο εικονισμα εξω..
να φεγγιζει λιγο την αυλη μου...
μονος οπως παντα παρεα με ενα τσιπουρακι παγωμενο να πινω...
πινω εκει που δεν επινα καθολου και να κλαιω μεσα μου απαρηγορητα..
να σε σκεφτομαι και να λεω πως..
Δεν θυμαμαι την ημερομηνια που σε γνωρισα..
για μενα ηρθες τελειως απροσμενα...
δεν μου χρειαστηκε να σε συνηθισω για να δεθω μαζι σου πιο πολυ..
μου το φωναξε το προσωπο σου μολις σε συναντησα μεσα απο εδω..
μια φιλικη απλη συναντηση και ενα σου ομορφο σχολιο που μου αφησες...
θυμαμαι καποτε μου μιλησες μου χαμογελασες και εγω σε πιστεψα..
μα η καθε σου λεξη το χαμογελο σου ενα ψεμα..
πιστευα μεσα μου ομως χαρουμενος και ξεγνοιαστος ειπα..
ε? και τι εγινε ας της γραψω κατι..
και σου εγραψα κατι που σου αρεσε..
δεν χορταινω να κοιτω της φωτογραφιες σου..
δεν χορταινω τωρα να σε κοιτω..
ποτε ομως δεν ειπα η αγαπη που περιμενα ηρθε.
εσβησε το μυαλο μου και ενοιωθα την ψυχη μου να κλαιει...
ενα κλαμα ομως πολυ γλυκο μεσα μου...
που ακομα ομως δε βγαζω ακρη..
τωρα νομιζω οτι ζω οτι υπαρχω ενω μεσα μου ειμαι πεθαμενος..
ποτε δεν περιμενα στη ζωη μου οτι θα ελεγαν τα χειλη μου..
σε θελω σε ποθω..
τωρα καθε βραδυ σε βλεπω εστω και λιγο απο εδω..
σε βλεπω σε διαβαζω που γραφεις..
και περνω κουραγιο για να συνεχισω να ζω..
και παντα ομως μεσα μου αναρωτιεμαι τι ειναι η αγαπη..
θα τη νιωσω και εγω ποτε αυτη..
δεν θελω να περασουν τα χρονια και εγω να μην γνωρισω την αγαπη...
ισως η αγαπη δεν ειναι παρα η αναγκη να υποφερουμε μεσα μας..
πιστεψε με δε θελω να πιστευω πως σε αυτη τη ζωη οταν θελεις να αισθανθεις..
τον ερωτα και αυτος στην οποια χαριζεις τον ερωτα την αγαπη..
ακομα και τη ψυχη σου να ειναι λαθος ανθρωπος..
αραγε οι αλλοι αντρες να αναρωτιουνται οσο και εγω..
αφου η αγαπη δεν εχει ερθει ποτε...
Ε!
νυχτα και να μοσχοβολα ολη η γειτονια απο βασιλικο και ασβεστη..
νυχτα και αποψε να γραψω κατι δυνατο θελω...
καθε πρωι πινοντας τον καφε μου χαμογελω που βλεπω τον ηλιο να στριμωχνεται να μπει στην αυλη μου..
να στριμωχνεται να περασει κατω απο το βαθυ ισκιο της κληματαριας μου..
νυχτα βαθια αποψε και να γραψω θελω παλι για σενα..
ολα τα λουλουδια μου αποτιστα εμειναν αποψε....
ο σκυλος μου στο κοσμο του εκει στην στην αυλη τον βλεπω κοιμαται...
νυχτα βαθια και το καντηλι μπροστα στην εικονα της Παναγιας αναμενο απο μενα στο εικονισμα εξω..
να φεγγιζει λιγο την αυλη μου...
μονος οπως παντα παρεα με ενα τσιπουρακι παγωμενο να πινω...
πινω εκει που δεν επινα καθολου και να κλαιω μεσα μου απαρηγορητα..
να σε σκεφτομαι και να λεω πως..
Δεν θυμαμαι την ημερομηνια που σε γνωρισα..
για μενα ηρθες τελειως απροσμενα...
δεν μου χρειαστηκε να σε συνηθισω για να δεθω μαζι σου πιο πολυ..
μου το φωναξε το προσωπο σου μολις σε συναντησα μεσα απο εδω..
μια φιλικη απλη συναντηση και ενα σου ομορφο σχολιο που μου αφησες...
θυμαμαι καποτε μου μιλησες μου χαμογελασες και εγω σε πιστεψα..
μα η καθε σου λεξη το χαμογελο σου ενα ψεμα..
πιστευα μεσα μου ομως χαρουμενος και ξεγνοιαστος ειπα..
ε? και τι εγινε ας της γραψω κατι..
και σου εγραψα κατι που σου αρεσε..
δεν χορταινω να κοιτω της φωτογραφιες σου..
δεν χορταινω τωρα να σε κοιτω..
ποτε ομως δεν ειπα η αγαπη που περιμενα ηρθε.
εσβησε το μυαλο μου και ενοιωθα την ψυχη μου να κλαιει...
ενα κλαμα ομως πολυ γλυκο μεσα μου...
που ακομα ομως δε βγαζω ακρη..
τωρα νομιζω οτι ζω οτι υπαρχω ενω μεσα μου ειμαι πεθαμενος..
ποτε δεν περιμενα στη ζωη μου οτι θα ελεγαν τα χειλη μου..
σε θελω σε ποθω..
τωρα καθε βραδυ σε βλεπω εστω και λιγο απο εδω..
σε βλεπω σε διαβαζω που γραφεις..
και περνω κουραγιο για να συνεχισω να ζω..
και παντα ομως μεσα μου αναρωτιεμαι τι ειναι η αγαπη..
θα τη νιωσω και εγω ποτε αυτη..
δεν θελω να περασουν τα χρονια και εγω να μην γνωρισω την αγαπη...
ισως η αγαπη δεν ειναι παρα η αναγκη να υποφερουμε μεσα μας..
πιστεψε με δε θελω να πιστευω πως σε αυτη τη ζωη οταν θελεις να αισθανθεις..
τον ερωτα και αυτος στην οποια χαριζεις τον ερωτα την αγαπη..
ακομα και τη ψυχη σου να ειναι λαθος ανθρωπος..
αραγε οι αλλοι αντρες να αναρωτιουνται οσο και εγω..
αφου η αγαπη δεν εχει ερθει ποτε...
Ε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου