Ποναω...

οσα μου ζητησες σου τα εδωσα αλλα και κατι παραπανω θυμασαι.
σου ελεγα παντα της λεξεις που περιμενες να ακουσης..
και οταν ηρθε η πιο σημαναντικη στιγμη...
η στιγμη που μας χωριζε μονο μια ανασα..
η στιγμη που μπορουσα να σε αγγιζω και να αντανακλω της σκεψεις μου μεσα απο τα ματια σου..
μου ζητησες κυνικα να πληρωθω..
απορησα γιατι δεν ηξερα με τι νομισμα πληρωνεται η αγαπη ο ερωτας..
μου χαμογελασες και μου ειπες νυχτολουλουδο μου πληρωνεται μονο με πονο...
ποναω..
ποναω με τη ψευτικη αντανακλαση που ειχες..
ποναω γιατι τωρα στεκεσε μπροστα σε αλλο καθρεπτη και θαυμαζεις τη καυλα σου που σε παγωμενο κρεβατι ξεθυμανες..
ποναω μονος μου μεσα στη νυχτα εχω της σκεψεις μου σε σενα που με μαστιγωνουν ακομη..
τωρα μονος μου ζω σε ενα μισοφωτισμενο δωματιο να σου γραφω αγκαλια με ενα ποτο και μεσα απο παληες  κασετες 
να ακουω παληα λαικα τραγουδια..
και να ψαχνω μεσα στη μεγαλη μου μοναξια τον ιδανικο  ερωτα την αιωνια φιλια που ξερω δεν υπαρχουν..
και αν ποναω μεσα μου να ξερεις δεν εγκαταλειπω ποτε αυτο που αγαπησα και ας ρωτας τωρα γιατι γιατι..
ποναω και ας μου χαρισες ψυχη με λογια μονο ψευτικα Μαγισσα μου..
Ε!