ερχεσαι μεσα στη σιωπη...

μικρη καλη μου φιλη...
ξερεις πως ειμαι παντα μονος εδω μεσα και ερχεσαι  και με σακατευεις καθε βραδυ..
με τσακιζεις με πονας. 
ουτε ελεος ουτε ελπιδα εχω να λυτρωθω..
ετσι που ερχεσαι και ορμας μεσα στο κελι μου μου θυμιζεις το θανατο που καραδοκει..
τοτε ειναι που ζω με την αγωνια που οταν ειναι να φυγεις με πιανει πανικος...
δεν εχω δυναμη και ουτε αιτια να να σου αντισταθω.. ολα γυρω μου  ειναι τοσα ομορφα.  και αυτα που εχω γραψει στους τοιχους  μου χαμογελουν..
ερχεσαι  και αφηνεις το χερι σου  πανω στον ωμο μου και ολο ειμαι σε διεγερση.
τετοιο μαρτυριο δεν μπορω να το αντεξω.. μετα ερχονται οι πονοι μου οι σπασμοι και τα  παρακαλια μου.  ενας θεος ξερει  τι γινεται μεσα μου...
ας ηταν να μην εφευγε αυτο το χερι σου απο πανω μου να μην εφευγες ποτε απο κοντα μου.
εκεινο που με βασανιζει ειναι το μετα. δεν ξερω ποσες αντοχες θα εχω για αυτο  τρεμω την καθε σου κινηση..
πληγωνομαι μεσα μου και σου παραδιδομαι  σαν τον κλεφτη  στο πρωτο σου βλεμμα.
ολα ειναι συπτωση μου λες με κοιτας και κοιτας αυτα που εχω γραψει χωρις καμμια κουβεντα  και εγω εδω βουβος  χωρις κραυγη..
πεθαινω απο την αγωνια μου..
δευτερα τριτη πεμπτη  μερα παρα μερα ολη την εβδομαδα και κατω απο το ανυπαρκτο φως ερχεσαι και τοτε  ειναι που ξεσπω στο γραψιμο ..
ερχεσαι να με ακουσεις  να με δεις και εγω μεσα απο σπασμους με λογια μπερδεμενα προσπαθω να κρυψω τις πληγες μου να σταθω δυνατος..
και στο τελος  ειμαι παλι στη σιωπη..
Ε!