Ζωη Zητιανεμενη..

Νεραιδα μου..
ξερω οτι και αν γραφω εσυ δε θα το διαβασεις..
γνωριζω οτι νικες και ηττες δεν σε αγγιζουν..
εχεις χαθει..
τωρα τα ματια μου μονιμα αδεια ειναι χωρις το ειδωλο τους..
μαρτυρικες μου ολες οι αναμνησεις μας..
και ο κοσμος εδω πανω που ειμαι αδειος ειναι και ξενος χωρις  εσενα.
χωρις μοιρολογια τωρα  μονος συνεχιζω να ζω..
μα ενταση δεν βρηκα.. και αν εφτασα στην κορυφη δεν υπηρχε φως για μενα..
μπηκα σε θαλασσες πνιγηκα στα κυματα αλλα καμμια  ηδονη..
εριξα τα τειχη εφερα δαφνινα στεφανια ανεβηκα στον ηλιο..
προσπαθησα να βρω τη συνεχεια  αλλα ηρθε μονο η πληξη..
δεν ησουν ξεχωριστη ειχες και εσυ το θνητο σου χαμογελο..
μα εγω το αρπαξα και εγινα θεος ..και εσυ το   αστερι  μου για μενα..
μετα απο σενα βλεπω μονο τη μοναξια μου εδω που ειναι σαν το θανατο..
ξερω καλα πως οταν θα σε δω θα αντικρυσω μια ξενη τωρα..
προχωρησες και με αφησες  εσβησαν τα ιχνη σου οι ανεμοι.
και τα σημαδια σου χαθηκαν.
πηραν μαζι τους τα ομορφα μου λογια...
θυμασαι περυσι τετοιο καιρο καθε πρωι πιναμε καφε μαζι μεσα απο εδω και καπνιζαμε..
λεγοντας τοσα πολλα...
για τη ζωη μας..
για τη ζητιανεμενη μας ζωη..θυμασαι..
τωρα που εισαι μου λες..
συχνα τωρα σκεφτομαι ποσο με πικρανες..
με τα ψευτικα σου τα λογια τα μεγαλα...
θυμασαι σου δανειζα την αληθεια μου και εσυ εκει να με πληρωνεις με ψεμα..
θυμαμαι ακομα  που σου ψιθυριζα πως η ζωη  πρεπει να ειναι απλοχερη και οχι ζητιανεμενη.
και μιλουσα σε φαντασματα..
στη σκια σου που εφυγε....
Ε!