Αποψε με Σκοτωσες..

Καλη μου φιλη...
εδω που σταματησε να χτυπα το τυμπανο της ελπιδας μου πια..
εδω μεσα θελω να θαφτω..
αναμεσα στον αποηχο της εκρηξης του τελους και τα ιχνη σου που σβηστηκαν..
εδω θελω να θαφτω αναμεσα στα γραφτα μου   και στις ζωγραφιες που εκανα για σενα στον τοιχο μου...
δεν υπαρχει καμια γωνια για να κρυψω τη μορφη σου εδω μεσα..
σβηστηκαν ολα πια στο κυκεωνα της μεγαλης μου θλιψης με αυτο που εκανες..
ξεριζωσες καθε ελπιδα αποτελειωνοντας το αστερι σου το Ε!ψιλον σου..
και τωρα αναμεσα στους ανεμους θα σκορπισουν την σκονη μου..
διεξοδος δεν υπηρχε ποτε..
η αληθεια μας κρυφτηκε στα παιχνιδια της μοιρας..
τωρα εσυ μπορεις ελευθερα να θριαμβευσεις..
με γρεμισες με τελειωσες και δεν υπαρχει συνεχεια..
δε θα ξεγελαστω περιμενοντας φως..
το ξερω η αληθεια δεν μπορει να αλλαξει..
κανεις εκει δεν θα προσεξει την απουσια μου..
ουτε και εσυ..
διαλεξες μια ομορφη μερα με τοσα χρωματα εξω για να σκοτωσεις το Ε! ψιλον σου το Νυχτολουλοδο σου..
μετα το χτυπημα με βρηκε το σκοταδι.. η θλιψη παλι και ο πονος μου..
το ξερω ποτε πια δεν θα σε δω...
ποτε δεν θα δω τα ομορφα ματια σου..
ποτε δεν θα αγγιξω τα χερια σου..
 το χαμογελο σου θα μεινει ενα απομακρο ονειρο για μενα..
 και τα λιγα σου παληα γραφτα σου μια αναμνηση ιλιγγου..
αν σταματουσαν ολα εδω θα μου ειχες ηδη προσφερει το συμπαν..
μια αχτιδα προσμονης να ζησω..
αναμεσα στο τιποτε και το ερεβος του παγωμενου μαυρο εδω μεσα που υπαρχει..
αλλα εσυ αποψε  σκοτωσες...
το Νυχτολουλουδο σου..
Ε!